Wat is een oprecht geloof?

Ruim èn eng

Volgens mijn gewoonte laat ik zoveel mogelijk de auteur zelf aan het woord en haal zinnen of gedeelten uit het boek aan, die mij bijzonder aanspraken. Dat begon al meteen bij het eerste hoofdstuk: "Sola Fide".

"De prediking van het Evangelie van onze Heere Jezus Christus is eigenlijk een zaak van wonderlijke tegenstellingen!

Zij is aan de éne kant zo ontzaggelijk ruim - en tegelijk zo geweldig eng. Aan de éne kant staat de Heere te nodigen: "Wendt u naar Mij toe en wordt behouden, alle gij einden der aarde, want Ik ben God en niemand meer" (Jes. 45:22). Aan de andere kant laat de Heere Jezus er geen twijfel over bestaan: "Velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren" (Mt. 20:16; 22:14)" (p. 13).

Aannemen?

"Als God niet Zelf uw ziel heeft levendgemaakt, dan hebt u ook het geloof niet en dan bent u geen kind van God. Van nature bent u dat niet. Dat bent u alleen als God door genade ingrijpt in uw leven, door Zijn vrijmachtig en onwederstandelijk genadewerk. Maar waarom spreekt het Woord dan hier van 'aannemen'? Moeten we dat dan niet doen, terwijl het Woord het hier toch zegt? (zie Joh. 1:12).

U kunt menen een kind van Abraham te zijn en heel gewillig om de Heere Jezus aan te nemen. Maar 'het is niet desgenen die wil, noch desgenen die loopt, maar des ontfermenden Gods' (Rom. 9:16). Het ligt alles alleen aan Gods ontferming. Daar ligt de bron van alle goed. Wie uit God geboren is, die wordt door de Vader tot de Zoon getrokken, door de Heilige Geest. En wie tot Hem komt, zal Hij geenszins uitwerpen (Joh. 6:37)

Zie. dan gaat u wanhopen aan uzelf. Dan gaat u leren om uw eigen krachten te verachten. Dan wordt u ontdekt aan uw natuurlijke onmacht en uw natuurlijke onwil" (p. 22).

Twee opmerkingen

1. Daarom heb ik er een keer in IRS voor gepleit om Joh. 1:12 te vertalen: "Zij die Hem ontvangen hebben". Immers in Joh. 1:16 wordt hetzelfde Griekse woord 'lambanoo' door de SV wél vertaald met 'ontvangen'.

Het woord 'aannemen' ruikt voor mijn gevoel nog te veel naar menselijke aktiviteit, alsof ik uit mijzelfde hand kan uitstrekken om Gods genadegeschenk te aanvaarden. Maar tegenover Gods genade kan ik alleen maar passief, ontvangend, zijn.

Wij kunnen wel denken dat wij God willen, maar van nature beogen we met dat 'willen' onszelf. God is dan niet ons echte einddoel, maar slechts een middel om geluk voor onszelf te verwezenlijken. Zonder wedergeboorte hebben we slechts onszelf als einddoel op het oog.

Ontmaskering

Ds. Oosten is soms erg radikaal in de ontmaskering van de 'vrome' mens. Dan hanteert hij het tweesnijdende zwaard van het Woord Gods (Hebr. 4:12).

"Nog niet in Christus zijn en toch een gelovige? Buiten Christus? Nee, een geloof dat geen geloof in Christus is, is geen geloof. 'Wie de Zoon van God niet heeft, die heeft het leven niet' (1 Joh. 5:12).

'Maar', zegt iemand, 'ik heb wel eens zulke diepe indrukken gehad. Ik heb zo'n hard hart ontdekt en ik moet vaak zo wenen, al durf ik niet te zeggen dat ik Christus ken. O dat niet!"

Mag ik u vragen: Wat wilt u daarmee zeggen? Meent u heimelijk met uw indrukken en uw tranen toch wel een aardige geestelijke man of vrouw te zijn? Als het zo is, dan is er toch maar één antwoord: 'Zovelen Hem aangenomen hebben, die heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden!" (p. 24).

Het historische geloof

Naar aanleiding van Hand. 26:27 en 28 schrijft O.: "Wat is Agrippa een stakker en wat is Paulus een gelukkig man, onuitsprekelijk gelukkig! i k wenste wel dat u en iedereen, ja bijna en helemaal zo gelukkig waren als ik ben!" zegt Paulus.

Wat is genade gunnend! Zo gunnend dat u het elkaar gaat aanprijzen. En dat is ook zo nodig, want met minder dan ware genade kan het niet toe.

Zo waarschuwt ons de Heilige Schrift: 'Vertrouw op de Heere met uw ganse hart en steun op uw verstand niet' (Spr. 3:5).

Waag het niet voor de eeuwigheid met een verstandsgeloof, met een historisch geloof, met een redeneer geloof. Want dat is eeuwig te kort. Daar komt u mee om!" (p. 38).

Het wondergeloof

Naar aanleiding van Hand. 8:13a over het wondergeloof van Simon de Tovenaar: "De gave Gods is niet voor geld te koop. Maar in plaats van het geld probeert u misschien uw eigen verdienstelijkheden in de waagschaal te leggen en zo uzelf bij God aannemelijk te maken.

Alsof de gave Gods te koop is. Met uw tranen bijvoorbeeld. O, zegt iemand, ik heb toch zo geweend! En heimelijk meent u met zoveel tranen de genade wel te verwerven. Of met uw gebeden. Ik heb toch zo gebeden, nu moet de Heere mij toch wel horen! En heimelijk meent ge met het tellen van uw gebeden de hemel wel te verwerven.

Of met uw ijver. Ik ben toch zoveel met de Bijbel bezig geweest. Ik heb toch zoveel preken beluisterd. Ik heb toch altijd trouwde Waarheid nagelopen. Ik heb toch zoveel inzicht in de zuivere Waarheid, i k ben niet gelijk de andere mensen, noch ook gelijk deze tollenaar' (Lk. 18:21). Ik heb zulke banden met Gods kinderen. En heimelijk meent u dichter dan anderen bij de zaligheid te staan.

Ziedaar de farizeeër in tollenaarsgewaad, de remonstrant in orthodoxe schijn van degelijkheid. Zo meent u heimelijk de gave Gods te kunnen kopen voor eigen vrome pasmunt" (p. 70).

Hoe verfrissend is deze taal! Hoe scherp wordt hier de genade getekend: Gods welbehagen over een zondig mens ONDANKS het feit dat er niets is in de (vrome) mens dat Gods welbehagen zou kunnen opwekken en ONDANKS het feit dat alles in die zondige mens grond is voor Gods eeuwige toorn

Het schijngeloof

Naar aanleiding van Mt. 7:22,23: "Er zijn er die zo koud-systematisch de eeuwige uitverkiezing voorop stellen en zo zorgeloze en goddeloze mensen maken, vergetend de Schriftuurlijke eis en het bevel van geloof en bekering. De anderen worden gescholden voor remonstrants.

Er zijn er die de mond zo vol hebben van het lieve recht van God en onbeschroomd spreken van hel en verdoemenis, in plaats van daarvoor te huiveren en slechts met ingehouden adem erover te spreken, vergetend de dierbaarheid, onmisbaarheid en grote gewilligheid van Christus aan te prijzen en wetende de schrik des Heeren de mensen te bewegen tot geloof, gedrongen door de liefde van Christus (2 Kor. 5:11,14). Hoe worden dezulken soms vereerd! Zijn zij niet de ware dienstknechten Gods? Hoe weten zij het immers te zeggen!

Maar Gods Woord leert het ons: 'Het geloof is door de liefde werkende'(Gal. 5:6). Als de liefde ontbreekt, ontbreekt dan niet alles? Zou zo'n geloof het ware geloof dan nog zijn? Of is het niet meer dan een klinkend metaal of een luidende schel, hoe hoog het ook door mensen vereerd kan zijn (1 Kor. 13)" (p. 162).

Ds. Oosten behandelt ook nog het tijdgeloof, het kleingeloof, het zwakke geloof, het toevluchtnemende geloof, het grote, het sterke, het verzekerde geloof, het bijgeloof en het ongeloof, en tenslotte tekent hij buitengewoon mooi het ware zaligmakende geloof. Ik moet mij beperken, maar ik wil uit dat hoofdstuk toch nog wat citeren. "Het is niet waar dat men al iets van het ware geloof deelachtig kan zijn en toch nog buiten Christus zijn, zoals zelfs in rechtzinnige kringen velen menen en tegen het Woord in geloven. Het ware geloof is geloof in Christus. 'Niemand komt tot de Vader dan door Mij', zegt Christus (Joh. 14:6)" (p. 202).

Naar aanleiding van de vraag van de stokbewaarder in Hand. 16:31: "Wat moet ik doen, opdat ik zalig worde?" schrijft ds. Oosten: "Paulus gaat niet uitgebreid beschrijven voor die man in zijn nood wat Gods volk zoal beleeft, zo in het algemeen gezegd.

Dat is het gevaar waar vele predikaties in verzanden, dat zo in het algemeen de bevinding van Gods Woord wordt beschreven. En aan het einde heeft de schare het alles vrijblijvend aangehoord in zijn beschrijving; en het was naar haar oordeel zuiver of niet zuiver, maar het raakt het hart persoonlijk niet. De prediker is vergeten de vinger naar u uit te steken en de spits op uw eigen hart te richten met de oproep: En gij, zondaar of zondares, hoe is het met u? 'Bekeert u en gelooft het Evangelie' (Mk. 1:15). Want zonder dit geloof is het, ondanks al uw rechtzinnigheid, onmogelijk Gode te behagen (Hebr. 11:6) " (p.205).

Ondanks deze kritische aantekeningen - moeten we niet steeds de hand in eigen boezem steken? - onderschrijft ds. Oosten volledig de noodzaak van de bevindelijke prediking.

"Geloof in de Heere Jezus Christus! Dat is de prediking van het Woord. Paulus zegt tegen de stokbewaarder niet: Nu moet je eerst dit en dan dat... Eerst nog meer verslagen worden en nog meer vermoeid en belast zijn; eerst nog verder de put inzakken en blijf daar maar zitten, totdat God je eruit haalt... Hij komt niet met alle mogelijke voorwaarden meer, die het Evangelie van Christus verduisteren" (pag. 210). Maar hoe kom ik aan Christus? Hoe wordt Hij mijn deel? Door het geloof! Engeloven is afgebroken worden in mijzelf met al het mijne en uitgedreven worden naar die ene Vaste Grond" (pag. 214).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen