De roepende God

Het Huis des Heeren verdeeld ?

Het eigenlijke woord voor kerk of gemeente in het Nieuwe Testament is: ekklèsia Het woord „kerk" (Kirche, church) komt van „Kuriakè" = wat van de Heere is, waar vermoedelijk bij verondersteld moet worden: „huis", zodat het gehee dus zou luiden: „Huis des Heeren".

Op zichzelf is dat een mooie betekenis, die ook in overeenstemming is met dt Bijbel. In het Nieuwe Testament wordt de gemeente soms ook huis Gods genoemd o.a. in 1 Petr. 4:17.

Maar een bezwaar is dat niemand meer aan die eigenlijke betekenis denkt. Hel woord „kerk" is een versleten munt geworden, die van hand tot hand, van mond tot mond, is gegaan. Zou het dan niet beter zijn terug te keren tot die oorspronkelijke betekenis en voortaan slechts te spreken over het Hervormde Huis des Heeren, het Gereformeerde Huis des Heeren (synodaal - vrijgemaakt), het Christelijk Gereformeerde Huis des Heeren enz.? Misschien zouden we dan wat meer dc pijn van de gescheidenheid voelen en ook wat meer oog ervoor krijgen, dat het Huis des Heeren (de kerk) eigenlijk geen instituut kan zijn, maar heel anders van aard is.

Een tweede bezwaar is, dat het Nieuwe Testament meestal een andere naam gebruikt nl. Ekklèsia. Het lijkt ons verstandiger om zo dicht mogelijk bij het bijbelse spraakgebruik te blijven. Zo loopt men minder gevaar dat dergelijke woorden een eigen leven gaan leiden, zoals dat het geval is met het woord „kerk".

Geroepen uit de wereld

Het woord „ekklèsia" vertalen wij met „gemeente". Dat woord heeft nog niet die institutionele en koude klank, die het woord „kerk" door een eeuwenlang gebruik gekregen heeft. Er zit nog iets in van de warmte van mensen, die eenvoudig samenkomen rondom hun Heere en Heiland.

Natuurlijk moet er orde zijn in een huis, dus ook in het huis des Heeren, ook in de gemeente. Maar die orde is niet de orde van een juridisch lichaam, maar van het levende lichaam des Heeren, die de Zijnen samenbindt en samenvoegt tot één levend geheel, dat geleid wordt door Zijn Woord en bezield door Zijn Heilige Geest.

Wat betekent het woord „ekklèsia" eigenlijk? Het woordje 'ek' betekent 'uit' en het woord 'klèsia' 'roeping', dus: uitroeping, in de zin van mensen, die ergens uit geroepen worden om zich dan te hergroeperen. De gemeente van Christus is dan geheel van hen, die uit de wereld geroepen worden om zich opnieuw te verzamelen rondom hun Heere en Heiland.

De gemeente wordt dus door Christus geroepen om zich los te maken van de wereld, die „in het boze ligt" (1 Joh. 5:19). Door heel de Bijbel klinkt de oproep van de Heere. Scheidt u af van de zondige wereld, waar de duivel als vorst regeert; vermeng u niet met de vieze machten der duisternis; houdt uzelf rein, want God roept u om Hem geheel toe te behoren.

Verwereldlijking van de kerk

De verzieking van veel kerken in onze dagen is een gevolg van de ongehoorzaamheid aan die roepstem des Heeren. Ze willen niet meer eenvoudig als schapen luisteren naar de stem van de Goede Herder. Ze willen Hem niet meer volgen, wanneer Hij hen leiden wil naar de grazige weiden van het Woord. Ze willen zich verbroederen met de wereld. (In een verslag van Nairobi las ik hoe een van de sprekers van de Wereldraad van Kerken het had over „onze broeders boeddhisten, mohammedanen" enz.. Spoedig zal het ook wel heten: onze broeders kommunisten, broeder Bresjnev enz.)

Zo komt de wereld de kerk binnen en holt haar uit. Straks is dit soort kerken volkomen vermolmd en beschikt over geen enkel weerstandsvermogen meer, wanneer de eindstrijd van de antichrist begint.

Waarom wil de kerk vaak niet gehoor geven aan die oproep van de Heere om zich af te scheiden van de wereld? Omdat ze wel beseft, dat ze dan gehaat en vervolgd zal worden. Dat heeft Christus duidelijk voorspeld: „Omdat gij van de wereld niet zijt, maar Ik u uit de wereld uitverkoren heb, daarom haat u de wereld" (Joh. 15:19). En hebben wij allen niet voortdurend te worstelen met die angst? Hoe moeilijk is het voor ons om onverschrokken op te komen voor de eer van Gods Naam, om onverzwakt te blijven getuigen van het Evangelie, dwars tegen allerlei vervalsingen in. Maar…

Roep Hem erbij!

Die angst voor de haat van de wereld is te begrijpen. Een christen is ook een mens. Niemand vindt het prettig uitgestoten te worden.

Maar de christen hoort te weten, dat Christus ons niet uit de wereld roept om ons verder alleen te laten. Hij heeft immers beloofd: „Ik zal u niet als wezen achterlaten". En Hij heeft ook gezegd: „Ik zal de Vader bidden en Hij zal u een andere Trooster geven, opdat Hij bij u blijve in der eeuwigheid, namelijk de Geest der waarheid" (Joh. 14:16-18).

Het Griekse woord, dat hier vertaald is met „Trooster", betekent letterlijk de Erbij (para) Geroepene (Klètos). Het heeft dus een wijdere betekenis dan Trooster. Christus wilde dus zeggen: Degenen die Ik uit de wereld roep om rondom Mij te vergaderen, mogen altijd Iemand erbij-roepen, de Para-Kleet, de Heilige Geest van de Vader en de Zoon.

Toen Christus op aarde verbleef, was Hij de Para-Kleet, de Erbij-Geroepene. Toen konden Zijn discipelen Hem er voor alles bijroepen. Nu Hij zetelt aan de rechterhand des Vaders, heeft Hij een Ander gezonden, die Zijn plaats op aarde inneemt, de Heilige Geest. Die is nu de Para-Kleet, de Erbij-Geroepene.

Wij mogen de Heilige Geest erbij roepen: om ons te verlichten, wanneer wij de Bijbel gaan bestuderen (Joh. 14:26), tot levensheiliging (1 Petr. 1:2), wanneer wij niet weten wat wij bidden moeten (Rom. 8:26-27) .wanneer wij niet meer zeker zijn of wij wel kind van God zijn, om ons te vertroosten met de blijde heilszekerheid (Rom. 8:16). Kortom wij mogen deze Para-Kleet voor alles erbij roepen.

God roept ons erbij

In 2 Kor. 1:3-7 spreekt Paulus over de „theos pases paraklèseoos", wat door de S.V. vertaald wordt: „De God aller vertroosting". Maar zoals we gezien hebben, zou de letterlijke vertaling luiden: „De God van alle erbij-roeping".

Hier is het dus niet de Heilige Geest, die wij erbij mogen roepen, maar hier is het God, die ons bij Zich roept.

Nu kan een vader zijn kinderen om heel verschillende redenen bij zich roepen. Hij kan een kind ter verantwoording roepen, op het matje roepen. Dan is het om te vermanen, te berispen.

Maar een moeder (of vader) kan een kind ook bij zich roepen om het „aan te halen", op te beuren, te bemoedigen, „te vertroosten".

Het woord paraklèsis kan dus zowel vermaning als vertroosting betekenen. moeten uit de omstandigheden opmaken, wat bedoeld is.

Nu blijkt duidelijk uit de kontekst van 2 Kor. 1:3-7, dat de S.V. het Griekse woord hier terecht met „vertroosting" heeft vertaald. De Korinthiërs (en ook Paulus zelf) verkeren in druk. Ze hebben heel wat te doorstaan om Christus' wille. En dan is het duidelijk dat God hen bij Zich roept allereerst om hen te vertroosten. Maar toch zien we in deze brief, dat de Heere de Korinthiërs om fouten, die zij gemaakt hebben met name ook in hun verhouding tot Paulus, ook op het matje roept en dus hen vermaant.

Hij roept ons bij elkaar

De Heere roept ons bij Zich, maar Hij roept ons ook tot elkaar. Hij is als een vader, die een kind dat zich in verdriet afzonderde, weer bij het gezin haalt. Wij zijn immers „huisgenoten" (Ef. 2:19).

In 2 Kor. 2:5-11 schrijft Paulus over een broeder, die was afgedwaald en die op aanraden van Paulus door de gemeente stevig was aangepakt. Die broeder had berouw gekregen en nu blijkt het dat ze hem nog niet opnieuw helemaal in de gemeente hebben opgenomen. Paulus schrijft dan: „alzo dat gij daarentegen hem liever moet vergeven en vertroosten, opdat de zodanige door al te overvloedige droefheid niet enigszins worde verslonden". Voor „vertroosten" staat hier weer een Grieks woord van dezelfde stam „para-klèsis". We zouden het dus ook zo kunnen vertalen: „Zodat gij hem liever moet vergeven en erbij halen". In dat erbijroepen, erbij-trekken, zit dan natuurlijk ook de vertroosting.

Onder Zijn vleugels

Christus spreekt tegen Jeruzalem: „Hoe menigmaal heb Ik uw kinderen willen bijeenvergaderen, gelijk een hen haar kuikens bijeenvergadert onder de vleugels en gij hebt niet gewild" (Matth. 23:37).

Wat een prachtig beeld is dat! In mijn jeugd zag ik dat vaak voor me. Wanneer gevaar dreigde bv. wanneer een kat in de buurt kwam of wanneer het ging regenen, dan riep de kloek met een angstig klokkend geluid de kuikens tot zich. Die gingen zich dan verschuilen onder haar vleugels. Daar ontvingen ze de warmte van de moeder-hen, maar deelden ook elkaar hun eigen lichaamswarmte mee.

Zo roept Christus de Zijnen tot Zich. Hij schenkt hen de warmte van Zijn barmhartige liefde, maar het is ook de bedoeling dat zij elkander verwarmen met de liefde van Christus, die in hen brandt. Ze vormen immers samen één levend lichaam, waarvan Christus het hoofd is.

Wees zelf een parakleet

Is de kerk, waar u toe behoort, en bent u zelf, ZO? Straalt u de warmte van de liefde van Christus uit naar de andere leden van de gemeente? Of probeert u alleen maar zo dicht mogelijk bij Christus te zijn en verwaarloost daarbij de andere kuikens, die u misschien zelfs opzij dringt? Is het in uw gemeente maar een koude bedoening onder elkaar? Gaat men met elkaar om als de leden van een wereldse vereniging?

Ga dan niet meteen de anderen de schuld geven, maar begin bij uzelf. Laat anderen delen in uw liefde van Christus. Roep eenzamen erbij. Wees zelf een parakleet, iemand die men voor alles erbij mag roepen, iemand die steeds dienstbaar staat tegenover de gemeente, altijd bereid om zichzelf te geven voor de vertroosting en wellicht ook voor de vermaning van de anderen, bereid tot hulp in woord en daad.

De Heere is in ons midden

Wat wordt alles mooi, wanneer wij de gemeente zo bezien. Dan wordt alles veel persoonlijker. Vermaning en vertroosting heeft dan niets meer te maken met een soort bepreken, of met zedenmeesterij. Dan wordt de gemeente inderdaad een „huis des Heeren" en beleven wij elkaar als huisgenoten des geloofs (Gal. 6:10).

In het midden van de gemeente staat dan de roepende God. Hij roept ons door Christus. Hij roept ons tot Zich en tot elkaar, tot één gemeente.

God roept. Dat roepen kan alleen uitwendig zijn. Iemand kan aan tafel zozeer verzonken zijn in eigen gedachten, dat hij niet merkt dat hem gevraagd wordt iets door te geven. Zo kunnen ook wij zozeer verdiept zijn in het aardse begeren; dat wij de stem van de levende God niet tot ons kunnen en willen laten doordringen.

Zalig de mens, die God hoort roepen niet slechts aan zijn oren, maar ook in zijn hart. Hij zal verheugd de deur openen voor de kloppende Heiland (Openb. 3:20).

BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN

Wij ontvingen van Uitgeverij „De Banier" te Utrecht de volgende boeken:

1. RONDOM DE ENGE POORT (of een vriendelijk gesprek met zoekenden over het geloof in de Heere Jezus Christus). C. H. Spurgeon.

„Grote aantallen mensen hebben geen belang bij de eeuwige dingen. Zij zorgen beter voor hun honden en katten, dan voor hun ziel". Zo begint Spurgeon dit boekje (prijs ƒ 6,75). Dat is nu echt zijn stijl. Hij brengt het Evangelie zo dicht mogelijk bij de mensen. Zijn taal is helder, op de man af, met het Woord doordringen tot in de diepten van de ziel, vermanend, oproepend tot bekering en vertroostend.

2. DE ARMADA VAN KONING FILIPS door H. te Merwe. Prijs ƒ 12,50.

Zeer spannend beschreven zoals we dat van Te Merwe gewend zijn. Het is een stukje geschiedenis van ons vaderland, die tegelijk een stukje geschiedenis is van Gods kerk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen