IK BEN

POGING TOT ANTWOORD:

Wanneer ik na zulke vragen schrijf „poging tot antwoord", dan komt dat niet slechts voort uit een bescheidenheid, die ons in zulke zaken past, maar ook uit diepe eerbied voor de onherhaalbare individualiteit van elk mens. In zulk een brief opent een mens even iets van zijn direkte, levende omgang met God. Dat vind ik op zichzelf al ontroerend: een schepsel antwoordt zijn Schepper, een mens zoekt het aangezicht van de eeuwige God.

Velen zitten echter met die vraag, zo niet allen. Wie van ons bezit één ononderbroken stralende gemeenschap met de Heere? Worden we niet allen telkens weer aangevochten? Heus, de duivel heeft veel belangstelling voor Gods kinderen. Soms heb ik ook het gevoel, alsof satan honend de twijfel door je ziel heen slaat, honend en striemend, omdat hij het niet kan verdragen dat wij steeds maar weer vol vertrouwen blijven roemen in Gods genade, die Hij ons in Jezus Christus betoont.

Ziehier de poging tot antwoord. Allereerst moge ik nog eens verwijzen naar „Oorzaken van achteruitgang in het geestelijk leven", IRS jan. '75 p. 21-23. Ik wil daar nu nog dit aan toevoegen - misschien heb ik daar al eens eerder over geschreven:

Vlucht náár, niet ván Christus

Het lijkt mij volkomen fout om je in nóg meer aktiviteiten voor Gods Koninkrijk te storten om die vreugde te herwinnen. Dan ga je juist de weg van de werken op. Langs die weg zul je nooit de waarachtige vrede vinden.

Allereerst niet, omdat God niet gediend is van dat zure proberen van ons om Hem langs die weg te behagen. De Heere weigert om die wormstekige vruchten te aanvaarden. Hij kan slechts behagen hebben in de goede werken van Zijn Zoon, Jezus Christus. Die waren af. Die waren een lust voor Gods ogen. In Hem had Hij volle welbehagen. Maar wij kunnen nooit van ons zondige „ik" loskomen. In onze goede werken zit dan ook altijd iets gebrekkigs.

De heilige God kán daar geen genoegen mee nemen.

En vervolgens ook, omdat we het dan in onszelf gaan zoeken. Daar vinden we alleen maar chaos, botsing, konflikt.

De bron van de waarachtige vreugde vinden we niet in onze eigen geest, maar in de Heilige Geest. De vrucht van de Geest is liefde, blijdschap… Gal. 5:22.

En die Heilige Geest bewerkt die blijdschap door het Woord Gods. En in dat Woord Gods zult u kunnen lezen, dat we met onze zonden en onvolkomenheden naar Christus toe moeten vluchten in een volstrekt vertrouwen op Zijn verzoenende en reinigende bloed. Wanneer wij in Christus beleven, dat Hij onze rekening geheel en al vereffend heeft, zodat God nooit meer over ons boos wil zijn, dan ontspringt vanuit dat besef een diepe dankbaarheid in ons hart. Dan voelen we ons geborgen in Hem.

Dan worden we ook één met Hem, verbonden met deze Wijnstok als een rank. En alleen in en uit Hem kunnen wij veel vrucht dragen, met name ook de vrucht van de blijdschap. Door de voortdurend vernieuwde geloofsovergave aan Christus vertoeven we in Zijn levenssfeer, Zijn werkingssfeer, de sfeer van Zijn Woord, waardoor de Heilige Geest werkt.

Die Heilige Geest bewerkt die blijdschap ook vanuit en door de gemeenschap der heiligen, dat is de gemeenschap van hen, die zich levend één weten met de Heere. Het ideaal zou zijn, wanneer die gemeenschap der heiligen zou samenvallen met het kerkinstituut, waartoe we behoren; maar vaak is dat niet het geval. Heel dikwijls voelen de kerkleden zich vereenzaamd; er is geen gelegenheid om heel eenvoudig met elkaar te delen in de vreugde van de Heere, die met Zijn Geest in ons midden is. Men mag wel die vreugde opdreunen in een vaste formule bv. zondag 1 van de Heidelbergse Katechismus over de enige troost in leven en sterven. Maar zodra iemand die troost met eigen woorden in een gezelschap tot uitdrukking wil brengen, dan wordt hij daar vreemd door op aangekeken. Voor zulk een persoonlijke uiting van onze heilsvreugde is in de meeste gemeenten totaal geen gelegenheid.

Daarom zal het goed zijn om die gemeenschap der heiligen op een andere manier te zoeken; mits echter zulk een gemeenschap ook tot doel heeft dienstbaar te zijn aan de plaatselijke gemeente. Het gevaar bestaat nl. dat men in zo'n geval gemakkelijk verziekt tot negatieve kritiek op de eigen gemeente of tot een zoeken van knusse warmte onder elkaar. Wanneer de Heere een bepaalde oefening van de gemeenschap der heiligen zegent, dan is het niet de bedoeling dat ze die zegen voor zichzelf bewaren, maar dat ze proberen iets van die levende zegen over te dragen op de gemeente, opdat ook die gemeente als geheel steeds meer levend wordt.

Tot slot nog dit: Wanneer wij zoeken naar de blijdschap in Christus, dan zijn we op een zeer goede weg, want dan volgen we de vermaning van Paulus op: „Verblijdt u in de Heere te allen tijde; wederom zeg ik: Verblijdt u" (Fil. 4:4).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen