Pas op voor de „Children of God"

Vancouver, 30 mei 1972

Dear Pastor Hegger,

Mijn nicht zond mij enkele knipsels uit „Visie" en het was voor mij een verrassing, toen ik enkelen van u zag staan bij de oude lokomotief, de eerste die ongeveer honderd jaar geleden de weg aflegde van oost- naar west-Canada. Die plaats is niet meer dan drie minuten lopen van mijn huis en u hebt inderdaad de mooiste plek van Canada uitgekozen. Ik woon hier al 17 jaar en ik geniet elke dag van Vancouver en van de prachtige omgeving.

U was bovendien niet ver verwijderd van de bekende „4th Avenue", waar een commune is van hippies, een centrum voor drugverslaafden, waar men zelfs aan duivel-aanbidding doet. Ik had daar veel verdriet over en heel dikwijls heb ik met mijn zoontje van tien jaar, dikwijls ook samen met andere vrienden, traktaten bij de uitgang van dit goddeloze verblijf uitgereikt.

Toen kwam de Jesus People Army van Californië en ik bezocht hun samenkomsten, die drie weken duurden. Ze hadden uitstekende sprekers, zoals Jim Palisaro en „Tiny", die vroeger 10.000 dollar per maand verdiende door de verkoop van drugs. De eigenlijke leiding berustte bij ds. Russell Griggs, een zeer begaafde jongeman en tevens een fijn christen, die de doctorsgraad had gehaald aan de universiteit van British Columbia, maar zijn carrière eraan had gegeven om zich aan deze roeping te wijden.

Wij waren zeer dankbaar, omdat de Heere deze mannen en vrouwen naar Vancouver had gezonden, de plaats waar het druggebruik het hoogste is in Canada. Ik vond het een voorrecht hen te kunnen helpen, waar dat maar mogelijk was. Ze hadden geen enkele voorbereiding getroffen. Ze waren zo maar gekomen, vertrouwend alleen op de Heere. Iemand stelde hen een oud huis ter beschikking. Daar sliepen ze op de grond zonder zich daarover te beklagen. Wij bezorgden hen etenswaren, een potkacheltje en beddegoed. Ik was lid van de Christian Reformed Church (= gereformeerde kerk), maar ik vond het heerlijk om in hun gezelschap te verkeren en om verwarmd te worden door hun geestdrift voor de Heere. Ik leerde te breken met mijn halfslachtige levenshouding en spoedig ging ik ook met hen mee om te getuigen van Christus.

In januari 1971 openden zij een koffie-bar. Russell was een geweldig spreker en vaak preekte hij in het park aan het strand en velen stonden dan stil om naar hem te luisteren.

Maar satan probeerde al dit mooie te verstoren en hij wist hoe hij met deze jongelui moest omspringen die zich geheel aan de Heere wilden geven. Satan vertelde hen dat ze nog niet genoeg deden; dat was de boodschap van enkele Children of God (kinderen van God) die zij hadden uitgenodigd in hun koffiebar. Ik zag allerlei persoonlijke bezittingen op een hoop gesmeten op de grond. Ik vond dat erg vreemd en vroeg hen wat de bedoeling daarvan was. Ze drongen er toen bij mij op aan, dat ik mijn betrekking op zou zeggen en zich bij hen zou voegen. Ik vroeg hen, hoe zij met hun werk zouden kunnen voortgaan, als alle christenen die hun werk steunden, hun bron van inkomsten zouden opgeven door hun betrekking op te zeggen.

Deze groep van de Children of God kwam voornamelijk van Seattle en California en domineerden geheel en al de Jesus People. Ze weerden de andere christenen, die ze huurlingen noemden, rovers van de schapen. Ik wist dat nog niet en probeerde zes keer toch nog bij hen binnen te komen, maar steeds hadden ze een uitvlucht, waardoor ze zeiden mij niet binnen te kunnen laten. Eens wees ik er hen op dat de Bijbel geen absolute armoede leert, want Paulus verdiende zijn brood met tentenmaken en Lydia was een purperverkoopster; maar het hielp niet. Wel moet ik eraan toevoegen dat verschillenden van de Jesus People al vrij spoedig zich van de Children of God hadden teruggetrokken en anderen deden dat later. Maar toch zijn er nog heel wat onder hun ban gekomen en gebleven.

Later werd de waarheid omtrent de Children' of God via de radio openbaar gemaakt. Op ingesloten krantenknipsel kunt u een interview lezen met een meisje van de Jesus People die het slachtoffer was geworden van de Children of God. Velen hebben toen het radiostation opgebeld en vertelden soortgelijke droevige ervaringen. Een van de dames las via de telefoon voor de radio een brief voor van een van de leiders, die de jongens en meisjes aanspoorde tot vrije sexbeleving. Ik heb gehoord dat de Children of God nu ook in Nederland bezig zijn. (Wij publiceerden een brief van een rooms-katholieke jongen die in Amsterdam lid was geworden van de Children of God en waarschuwde voor hun naïef optimisme dat straks tot ontgoocheling zou kunnen leiden. IRS febr. '72, p. 14-15).

Daarom voel ik mij verplicht u te waarschuwen en smeek u: Ontvang hen niet als broeders en zusters, maar ontmasker hen als „engelen des lichts", want dat zijn ze. Ze verwoesten alleen maar het werk wat de Jesus People doet. Hier in Vancouver hebben ze heel wat schade aangericht ook onder niet-christenen die eerst de Jesus People hadden verwelkomd vanwege hun mooie werk onder de aan drugs verslaafden.

Ook Russell Griggs heeft vast in hen geloofd, maar gelukkig zijn ook hem de ogen open gegaan. Hij zet nu zijn werk onder de gedegenereerde jeugd voort in een ander gebouw in Vancouver.

Vancouver

Helen Van Den Bos

ONS KOMMENTAAR

Het is niet prettig zoveel te moeten publiceren over het werk van de satan, maar het kan soms nodig zijn. Wij zijn mevr. van den Bos zeer dankbaar voor deze waarschuwing die zij vanuit haar ervaringen in Vancouver naar ons zendt. Op mijn artikel in IRS febr. '72 over de Children of God kreeg ik een reaktie van een lezer, die mij verweet dat ik mij zo gereserveerd tegenover hen had opgesteld. „Waarom altijd die bedenkingen?", zo schreef hij. Uit bovenstaande brief en ook uit een gelijkluidende brief van een andere abonnee uit Vancouver, dhr. Van Galen, is echter voldoende duidelijk geworden dat die waarschuwing volkomen terecht is geweest.

Overigens vraag ik mij af of mevr. van den Bos toch niet wat té enthousiast is over de Jesus People. Zeker, ze doen prachtig werk onder de jeugd die aan lager wal is geraakt, maar zijn ze niet te individualistisch? Hebben ze wel voldoende oog voor de heerlijkheid van de gemeente van Christus? De Bijbel toont ons dat er in de gemeenten ambten moeten zijn zoals ouderlingen, herders en leraars, en diakenen. Hebben ze wel voldoende respekt voor die ambten? En in de Bijbel bemerken we ook niet dat de jeugd als een zelfstandige groep optreedt, maar geheel en al geïncorpereerd is in de gemeente. Staat de Jesus People niet te los van de gemeente?

Ik zou dit alles niet als een negatieve kritiek, maar als een vriendelijke raad vanuit de Bijbel aan de Jesus People willen doorgeven. Stel u niet teveel op tegenover de gemeente, maar doe volop mee met de gemeente en beziel de ouderen met uw jonge bloed. En wees tegelijk bereid te leren van de wijsheid en ervaring van de ouderen. Zo bouwen we samen aan het ene lichaam van Christus.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen