NIEUWE PLANNEN VAN I.R.S. WIJ VRAGEN UW AANDACHT VOOR ITALIË

Een gemiste kans in Vlaanderen

Mij werd verteld: Toen in de vorige eeuw de arbeidersmassa's ook in België steeds meer de kerk ontvielen, hebben de protestanten in Wallonië veel beter dat historische uur begrepen dan hun broeders en zusters in Vlaams-België.

Immers, wanneer iemand de eerste keer op zondag geen kerkdienst bezoekt — en dat geldt evenzeer voor protestanten — dan kriebelt het nog in zijn geweten. Hij voelt zich niet lekker. Het is net of het geen zondag voor hem geweest is.

Maar wanneer dat enkele weken zo is doorgegaan, dan wordt die verwijtende stem in zijn geweten steeds zwakker, totdat hij geheel gewend is aan deze gelijkschakeling van de zondag met de andere dagen van de week.

In Frans-sprekend België hebben de gelovige protestanten zich toen intens ingezet voor de evangelisatie onder de arbeiders, mede door steun van Amerikaanse zendingsgenootschappen. In Vlaams-België heeft men die kans niet gezien of in elk geval niet benut. Misschien kwam dat, omdat zij aangewezen waren op de steun vanuit Nederland, waar men wellicht door onbekendheid met de situatie in België of vanwege de aandacht die de eigen kerkelijke verwikkelingen in Nederland opeiste, geen oog had voor wat toen daar gaande was.

Het gevolg is geweest dat het protestantisme in Wallonië nog steeds veel krachtiger en talrijker is dan in Vlaanderen.

Gemiste kansen in Nederland

In onze tijd hebben wij eenzelfde verschijnsel meegemaakt in Nederland. Ook hier neemt het aantal r.-katholieken die 's zondags niet meer naar een kerk gaan, enorm .toe, de laatste tijd met 5 % per jaar. Zeer velen zijn volkomen in de war geraakt door de vele vernieuwingen in hun kerk. Ze weten niet meer wat ze denken moeten en zijn elk geestelijk houvast kwijtgeraakt.

In deze tijd hebben de protestantse kerken in Nederland veelal de gelegenheden voor het Koninkrijk Gods voorbij laten gaan.

Misschien waren sommige kerken te zeer naar binnen gekeerd en verwikkeld in binnenkerkelijke problemen. Andere misten wellicht de gloed van het getuigenis. Ze waren niet of te weinig bewogen met de wankelenden buiten de eigen kerkmuren. Ze misten de bezieling, het heilige pinkstervuur, waardoor een verloste en van Geest vervulde zondaar niet zwijgen kan over het grote wonder van de genade dat de Heere aan zijn ziel heeft voltrokken.

Wij hebben dat reeds meerdere keren in ons blad geschreven: We moeten bidden om een nieuwe reformatie vanuit het Woord en een nieuwe opwekking door de Heilige Geest. Dan alleen kunnen we verlost worden van onze geestelijke loomheid en lusteloosheid.

Ver-Raad van kerken?

Maar veel erger is de verwoesting die aangericht is door de „valse oecumene". Daardoor hebben sommige kerken aan de zoekende r.-katholieken een valse gerustheid meegegeven. Ze hebben de indruk gewekt, dat het er niet zoveel toe doet, hoe je zalig wordt. Dat kan overeenkomstig de leer van Trente: „door het waarlijk verdienen van het eeuwige leven door de goede werken" ofwel „door excuses, werken en liefde" overeenkomstig de leer van de r.-k. Nieuwe Katechismus ofwel door het geloof alleen, zoals de Bijbel leert en de reformatie steeds beleden heeft. Zij beseffen blijkbaar niet dat zij aldus zichzelf tegenspreken. Immers wie met de Bijbel belijdt dat de zaligheid ons deel wordt enkel langs de weg van geloof, sluit daardoor vanzelf de mogelijkheid van zaligheid op grond van goede werken uit. Wat een misleiding spreekt er niet uit de „preambule van de Raad van Kerken": „De kerken, aangesloten bij de Raad van Kerken in Nederland, willen in getuigenis en dienst gestalte geven aan de gemeenschap van kerken. Zij doen dit in het geloof in de ene Heer Jezus Christus, het Hoofd der kerk en de Heer der wereld".

Die verschillende kerken hebben immers niet „het geloof in de ene Heer Jezus Christus". Dat is al heel duidelijk wat betreft de puur vrijzinnige Protestantenbond, die gastlid is van de Raad van Kerken, maar dat geldt evenzeer voor de r.-k. kerk. De Christus der Schriften zoals die beleden wordt door de protestantse kerken die de Drie Formulieren van Enigheid ondertekenen, is een Heere die een volkomen Zaligmaker is, zodat wij uit louter genade de gemeenschap met Hem mogen ontvangen.

Ook door allerlei gezamenlijk optreden, door oecumenische diensten samen met r.-katholieken, suggereren deze kerken dat de weg van de werken óók een weg ter zaligheid is, en het er niet toe doet of je je zaligheid van je eigen deugden verwacht of uitsluitend van het werk van Jezus Christus.

Mede daardoor is de r.-k. kerk van Nederland sterk in vrijzinnige richting gegaan. Vreselijk is de verantwoording van de kerken en vooral van de kerkleiders die de kerken gestuwd hebben in de richting van deze valse oecumene en van de Raad van Kerken. In Ez. 3 en 33 zegt de Heere tot de profeet dat hij tot wachter over Sion is aangesteld om het volk te waarschuwen in Zijn naam. De profeet moet de goddelozen oproepen tot bekering. En als de profeet dat zou weigeren en zijn waarschuwende stem niet zou verheffen, dan zou die goddeloze wel in zijn eigen ongerechtigheid sterven, maar de Heere zou dan ook het bloed, het eeuwige ongeluk, van zulk een verloren zondaar afeisen van de hand van de profeet.

Wij allen, als kerken en als afzonderlijke gelovigen, zijn als wachters op Sions muren aangesteld om vanuit ons ambt als profeet de wereld toe te roepen dat er maar één weg is des heils namelijk dat de goddeloze om niet gerechtvaardigd wordt door God langs de weg van louter genade en geloof in Jezus Christus.

In veel kerken wil men het woord „bekering" niet eens horen of men holt het helemaal uit of men neemt de bijbelse inhoud eruit weg en vult het woord met de boodschap van politieke en maatschappelijke revolutie.

Gods gelegenheden in Italië

In Italië is de vrijzinnigheid nog lang niet zo doorgedrongen als in de r.-k. kerk van Nederland. Daar is het nog niet mogelijk dat men openlijk het plaatsbekledende lijden en sterven van Christus loochent zoals de Nederlandse Nieuwe Katechismus doet.

Maar ook in Italië is de r.-k. kerk enorm in beweging. Ook daar schudt deze oude machtige kerk op haar grondvesten.

Wij moeten deze gelegenheden benutten; niet om zieltjes te winnen voor een of andere protestantse kerk, maar om zielen te winnen voor Christus, al weten we dat oprechte gelovigen vanzelf de behoefte zullen gevoelen om gemeenschap met elkaar te zoeken overeenkomstig de richtlijnen die de Bijbel daarvoor geeft.

Wat willen we doen?

Het bestuur van I.R.S. heeft besloten een konferentie te organiseren van Italiaanse ex-priesters die predikant geworden zijn, om over deze zaken door te praten. Elders in ons nummer kunt u daarover een verslag lezen.

Verder heeft het bestuur besloten om de suggestie van deze konferentie over te nemen namelijk dat aan alle priesters in Italië een brochure zal gezonden worden, waarin op heldere en doordringende wijze het Evangelie van Gods soevereine genade in Jezus Christus zal worden uiteengezet. Deze brochure zal opgesteld worden door enkele Italiaanse ex-priesters, mede onder leiding van ds. Hegger. Het is van groot belang dat Italiaanse ex-priesters zich in die brochure richten tot hun landgenoten en hun vroegere confraters, want juist zij zijn in staat om de juiste snaren te raken, om hun taal te spreken.

Het drukken en verzenden van zulk een brochure aan de tienduizenden priesters in Italië kost duizenden guldens, maar het bestuur meende dat we dit móésten doen, vanuit het moeten van een heilige strategie.

Ook voetvolk in de strijd werpen

Tijdens de konferentie werd door de Italiaanse ex-priesters tevens opgemerkt, dat zulk een brochure wel broodnodig is, maar dat een persoonlijk gesprek erop zou moeten volgen. Een ex-priester zou b.v. een week na verzending bij zulk een priester moeten aanbellen om te vragen of hij die brochure al heeft gelezen en of hij een gesprek daarover misschien op prijs stelt. Men was namelijk van oordeel dat maar zeer, zeer weinig Italiaanse priesters het zouden wagen om zich schriftelijk met hun problemen te wenden tot een protestantse instantie. En toch was men overtuigd dat veel priesters, ook in Italië, eenzaam worstelen met een diepe zielenood en hun verkommerd bestaan zinloos voortslepen in de kille atmosfeer van de pastorie, geketend aan de kerk, maar niet gebonden aan de levende Christus, de hoop voor de belasten en beladenen.

Ons bestuur was het geheel eens met deze suggestie. En zodoende zijn wij thans in bespreking met een Italiaanse ex-priester — in dit stadium noemen we liever nog niet zijn naam — die professor in de theologie is geweest aan een grootseminarie. Als mens is hij daar uitermate geschikt voor, een echt vaderlijk type die gemakkelijk vrienden maakt en met gezag en beslistheid kan spreken.

Maar de aanstelling van zulk een ex-priester is een zeer ingrijpende beslissing, die langzaam moet rijpen in broederlijke gesprekken en in gebed. We hebben er reeds twee vergaderingen van het algemeen bestuur en één vergadering van het dagelijks bestuur aan besteed. En intussen beginnen de plannen steeds konkreter vormen aan te nemen.

Een theologische fakulteit?

Natauurlijk zal die professor-doctor-ex-priester zijn tijd niet alleen vullen met het bezoeken van priesters en met de hulp en pastorale begeleiding van ex-priesters in Italië. We hebben nog verdere plannen en verwachtingen.

De enige protestantse theologische fakulteit in Italië begint ook al mee te doen met de Schriftkritiek. Wij maken ons daar zorgen over. En in elk geval is er op die fakulteit niet het geestelijk klimaat, dat nodig is voor toekomstige predikanten om zich steeds meer bewust te worden van hun roeping. Die fakulteit is bijna uitsluitend een „theologisch bedrijf", maar niet een geestelijk centrum, waar bezieling van uit gaat, waar gesproken wordt over de noodzaak van persoonlijke bekering en geloof. Elk „bevindelijk" karakter ontbreekt er geheel en al.

Wat zou het geweldig zijn, wanneer wij langzamerhand zouden kunnen komen tot een echte wetenschappelijke, maar bovenal tot een „bevindelijke" theologische hogeschool of fakulteit in Italië. De professoren zouden vanuit zulk een fakulteit richting kunnen geven aan de theologische worsteling van de r.-k. kerk in Italië en dan niet door hen voort te stuwen in de richting van de vrijzinnigheid zoals door theologische fakulteiten in Nederland gebeurd is, maar hen te leiden naar een Bijbels en reformatorisch denken. In dit belangrijke uur van de Italiaanse r.-k. kerk zou zulk een fakulteit van historische betekenis kunnen zijn.

In de genieenschap der heiligen

Tijdens de vergadering werd de vraag gesteld: Moeten we nü reeds onze plannen aan onze lezers meedelen of moeten we daarmee wachten, totdat we definitieve beslissingen hebben genomen?

Algemeen was men van oordeel dat het beter is onze abonnees reeds thans iets te vertellen van onze plannen, want zodoende kunt u met ons meegroeien naar de uiteindelijke beslissingen, en kunt u met ons meedenken en vooral meebidden, opdat wij niet zo maar een menselijk plan gaan opstellen en uitvoeren, maar opdat het werkelijk de wil van de Heere is dat wij met zulk een werk in Italië starten.

Vandaar dan dit artikel. Het was een gesprek met u van hart tot hart.

Wij hopen dat er door dit gesprek ook in uw hart iets is gaan branden van warme bezieling voor de mogelijkheden van Gods Koninkrijk in Italië, nu in dit historische uur. Dan kunnen wij in de „gemeenschap der heiligen", als Gods kinderen samen denken en bidden, opdat wij, ons in ootmoed buigend voor de Heere, te weten komen, wat Zijn wil is. „De Koning nu der eeuwen, de onverderflijke, de onzienlijke, de alleen wijze God, zij eer en heerlijkheid in alle eeuwigheid. Amen". (1 Tim. 1:17).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen