Pasen in Nieuw-Zeeland

Het is kwart over acht op paasmorgen. We rijden naar Wainuiomata, waar ds Hovink in de dienst zal voorgaan. (Zelf zal ik 's middags in Wellington en 's avonds in Silverstream moeten preken.)

Wainuiomata ligt in de Nappy Valley, dat betekent: het dal van de luiers. Dat is een woordspeling op de „Happy Valley" („Het Gelukkige Dal") in Wellington.

Men heeft dat dal zo genoemd, omdat er zoveel jonge gezinnen wonen. De grond in Wellington is nl. erg duur, niet betaalbaar voor pas-getrouwden. Die vestigen zich daarom in dit dal, dat ongeveer 15 kilometer van Wellington verwijderd ligt

De dag is intussen vanuit de toppen van de bergen naar de dalen gekropen. Eeuwen geleden was er ook DIE morgen. Toen, op dat uur, in dat ogenblik, stond een Dode op uit het graf. Hij riep eindelijk een halt toe aan de vernietigende macht van de ontbinding. Het licht verdreef de duisternis. Het geloof kreeg nu zijn diepe zin, zijn rijke inhoud. Onze verwachting is sindsdien niet ijdel meer. Het is gebouwd op een feit, op 3at uur, op dat ogenblik, toen op die paasmorgen, daar in Jeruzalem. De gemeente van Wainuiomata telt maar 20 gezinnen, maar ze hebben samen een mooie houten kerk gebouwd. Die kerk van hout hebben ze gebouwd met harten van goud. Ze hebben er hun geld en vrije tijd aan gegeven.

Van mijlen ver komen de broeders en zusters aangereden. Veel kinderen. We zongen eerst een lied voor de dienst. Heel mooi, maar blijkbaar niet erg bekend. Een dame — later vernam ik dat het een Schotse mevrouw was — droeg echter de gemeente mee met haar prachtige stem, zuiver, vol. Ik realiseerde mij ineens, wat Paulus schrijft over het éne Lichaam van Christus, waar ieder lidmaat zijn eigen inbreng heeft. Deze zuster diende echt de gemeente met haar zang. Het was een genot om met haar mee te zingen.

Niet altijd is dat het geval. Ik heb diverse malen meegemaakt, dat iemand met een harde stem de gemeente probeert te dwingen in een eigen richting. Dan merk je aan de manier van dat zingen, dat zo iemand alleen maar wil opvallen, anders zijn dan de anderen, zichzelf laten gelden. Ze hinderen de gemeente. Ik heb dan dikwijls bewondering voor het geduld, waarmee men zulke krassende en kraaiende schreeuwers verdraagt. Ja, ook dat hoort weer bij de liefde, die gestalte moet geven aan een gemeente, nl. dat wij elkanders lasten verdragen.

De dienst begint en dan hoor ik ds Hovink verkondigen: „Christ, our Lord, is risen indeed. Hallelujah! - Christus, onze Here, is waarlijk opgestaan, halleluja!" Die vreugdekreet wordt hier in Nieuw-Zeeland aangeheven, maar wordt straks overgenomen in Australië, in Azië, Afrika, Europa en Amerika. Overal en in allerlei talen zeggen de kinderen Gods het tegen elkaar. Dit is de vreugdedag des Heren. Dit is het onderpand van onze eeuwige opstanding uit de doden, ook met ons lichaam, de enige grond van onze vaste troost in leven en sterven.

In Nederland is het elf uur vroeger. Daar is het nu nog paaszaterdagavond om tien uur. Moeders zijn bezig met het bakken van taarten en het bereiden van allerlei lekkernijen om ook op deze wijze straks uiting te kunnen geven aan de paasvreugde. Dominees en priesters studeren over hun paaspreek. Hoe doen ze dat? Biddend, in de afhankelijkheid van het geloof, in de wetenschap dat alleen de Here de paasvreugde kan doen sprankelen in de harten der mensen?

Rustig en voor ieder begrijpelijk ontvouwt ds Hovink de diepte en de warmte van de paasboodschap. Neen, het is geen stemmingspreek, die over een uur al weer vervluchtigd is in je ziel. Hij reikt het brood des levens uit aan de gemeente. Wat voel je je dan blij! Dan ervaar je weer de vastheid van onze hoop, die gegrond is in het levende Woord van God Zelf.

Zonder diens naam te noemen spreekt ds Hoving ook even tegen de achtergrond van het kerkelijk proces rondom prof. L. G. Heering, hoogleraar in de theologie aan het Knox Theological College, de theologische fakulteit van de presbyteriaanse kerk van Nieuw-Zeeland. Hij had duidelijk de lichamelijke opstanding van Christus ontkend. Dat heeft toen heel wat beroering gewekt en hij werd van orthodoxe zijde aangeklaagd vanwege ketterij. De synode sprak hem echter in 1967 vrij en zodoende kan deze professor voortgaan met het opleiden van toekomstige „dienaren des Woords", die het als een belangrijke roeping beschouwen om de hoop op de opstanding der doden weg te nemen uit de harten der gelovigen. Bijzonder tragisch is dat, want de presbyteriaanse kerk hier beschikt maar over één theologische fakulteit, — dit in tegenstelling met de Nederlandse hervormde kerk, die verschillende, ook orthodoxe, mogelijkheden heeft tot opleiding van predikanten.

Maar ondanks deze droefheid over een verscheurde kerk en een verscheurde wereld mogen wij verder leven in het zegevierende geloof, dat de Here straks zal wederkomen om onze sterfelijke lichamen gelijk te maken aan Zijn verheerlijkte verschijning. Straks zullen wij de bazuin horen en dan zal het voor eeuwig pasen zijn voor hen die Zijn verschijning hebben liefgehad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen