GA NIET TE GRONDE aan uw gelijk !

Geachte heer Hegger,

Wanneer u de artikeltjes leest die ik met deze brief meestuur, zult u begrijpen dat ik veel van de kritiek die in „in de rechte straat" op „Rome" wordt uitgeoefend kan onderschrijven, en dat ik het met u betreur dat zoveel reformatorische christenen uit oecumenische motieven zich nauwelijks nog kritisch tegenover het r.k. hirchisch apparaat durven opstellen.

Niettemin moet ik u zeggen dat uw blad mij hoe langer hoe meer de keel gaat uithangen. Denkt u zich eens in dat u medewerker bent van een bedrijf waarin ernstige mistoestanden heersen. Een kollega van u heeft om deze reden ontslag genomen en komt nu eens per maand bij u en !bij anderen binnenvallen enkel en alleen om zijn grieven tegen het bedrijf te spuien. In het begin zult u misschien gretig met hem meepraten, want u bent het ook helemaal niet met de gang van zaken eens. Maar als die man u maar blijft aanklampen en blijft aanklampen en het gaat nooit ergens anders -over, zult u dan niet een hekel aan hem krijgen? En zult u dan niet zin krijgen om hem toe te roepen: man je hebt gelijk, je hebt gelijk, maar ga toch niet aan je gelijk te gronde? En als die man zegt: ja maar ik moet mij toch inzetten om aan de wantoestand een eind te maken, antwoord u dan niet: laat dat liever over aan mensen die wat minder vanuit hun persoonlijke gekwetstheid kunnen handelen?

U wilt het aan uw lezers doen voorkomen alsof u zich aan de greep van „het r.k. stelsel" ontworsteld hebt. Maar die lezers ervaren iedere keer hoezeer u er zich niet aan ontworsteld hebt.

U hebt één keer de moed gehad om een stap in de richting van uw bevrijding te zetten. Ik hoop dat u spoedig de moed zult kunnen opbrengen om een volgende stap te zetten.

Met oprechte groet, w.g. C. Raming

Geachte drs. Raming,

Uw brief betekende een teleurstelling voor mij. Niet omdat u zo duidelijk de puntjes op de i zet. Niets liever dan dat! Ik vind het zelf ook tijdverlies als je met allerlei zalvende vriendelijkheidjes om de kernverschillen blijft heendraaien. Mijn teleurstelling betreft dit: Ik ben blijkbaar er niet in geslaagd om tegenover u, en vermoedelijk tegenover meerdere r.k. lezers, mijn diepste bedoeling weer te geven. Ik moet dus wel door mijn artikelen de indruk gewekt hebben dat het er mij vooral om zou gaan gelijk te krijgen.

Als dat het geval was, dan zou ons blad een weerzinwekkend produkt zijn. van ontladingen van persoonlijke complexen. Het streven om altijd weer gelijk te krijgen is geestdodend, kleinzielig, schraal en noem maar op. Ik zou het een volstrekt zinloze bedoening vinden, als mijn leven ten diepste zou opgaan in een zoeken naar eigen gelijk.

Wat bedoelt u dan wèl, zult u onmiddellijk vragen? Ik wil dat kort proberen te formuleren.

Ik ben door genade gered uit de duisternis van allerlei angsten voor de dreigende God. Ik zou nu zo graag hebben dat vele anderen diezelfde weg naar het licht zouden opgaan. Want dat licht is overweldigend, het is rijk, het is onmetelijk, eeuwig sterk en toch liefelijk. Geen enkel mens kan uit zichzelf die weg van het licht bewandelen. Wij willen het ook niet.

Nu ondervindt een rooms-jkatholiek echter niet slechts de onimacht van onze zondigheid, waarmee wij allen geslagen zijn, maar ontmoet ook - zonder dat hij het weet - de barricade van de r.k. leer, die hem de weg wijst van de verdienstelijkheid van de goede werken, een weg die eeuwig doodloopt in duisternis en verdoemenis. Ik heb in het verleden misschien te veel geprobeerd aan te tonen dat die weg verkeerd is en niet voert naar het licht, en te weinig de heerlijkheid van dit wonderbare licht Gods laten zien. En zo heb ik dan misschien de indruk gewekt van een zeurderige gelijkhebber.

Ik zou echter nog twee opmerkingen willen maken. Iemand de weg wijzen zonder het licht te laten zien, is verkeerd; maar evenzeer is het dwaas om iemand steeds maar te spreken over het wonderbare licht, zonder hem de weg te tonen.

Vervolgens: het kan ook enigszins aan uzelf liggen, dat u niet of bijna niet het positieve, het getuigenis, bemerkt hebt achter mijn polemiek. U vraagt mij om in mijzelf te keren. Ik zal graag dit zelfonderzoek doen. Mag ik dat ook van u vragen, en van andere r.k. lezers?

En dan eindig ik met de bede: „Verhef Gij over ons het licht van Uw aansthijn, o HERE" (Ps. 4:7), want: „hij (Johannes de Doper) was het Licht niet, maar was gezonden, opdat hij van het Licht getuigen zou. Dit (het vleesgeworden Woord) was het waarachtige Licht, dat verlicht ieder mens die in de wereld komt" (Joh. 1:8-9).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen