DE EX-PRIESTERNOOD IN ITALIE

Deze morgen (16 maart) ontving ik van de Italiaanse ex-priester I. Bellachini, thans predikant van de methodistenkerk in Parma, een brief, waarin hij o.a. schreef:

Een dochterinstelling in Italië?

„Naar ik meen is het mogelijk om hier in Italië een dochterinstelling (of hoe moet ik het noemen?) van uw Wartburg op te richten, ook al zou dat maar heel bescheiden van aard zijn. Wij hebben hier een centrum nodig om de (ex-) priesters op te vangen die voortdurend aan onze deur komen kloppen, terwijl wij dikwijls niets voor hen kunnen doen. Immers niet allemaal zijn zij bereid of in staat om Itali韶aarwel te zeggen. Zulk een Wartburg-je in Itali韺ou een werk van Gods Voorzienigheid zijn en zou een krachtig getuigenis betekenen ten overstaan van de r.k. overheid en zou grote indruk maken op heel het Italiaanse volk.

Priester pleegde zelfmoord

De r.k. hiërchie (kerkleiding) probeert met alle mogelijke middelen tegen te gaan dat priesters hun kerk verlaten en in elk geval verhindert zij, dat de ontzettende gewetensnood van zovele priesters doordringt tot de buitenwereld. Maar wanneer de mensen daar dan toch iets van te horen krijgen, is de schok heel erg.

Zo heeft in oktober van vorig jaar een jonge priester van 35 jaar zich opgehangen aan het touw van de kerkklok. Hij heette V. C.. Ik kende hem van vroeger reeds. Hij was een studiegenoot van mij. Hij is blijkbaar tot deze wanhoopsdaad gekomen doordat hij zelf niet de kracht bezat om zijn problemen op te lossen en ook niet de steun heeft gekregen van meelevende en begrijpende broeders.

Deze priester was zeer bekend en algemeen geacht. Daarom heeft dit geval ook op ons zulk een diepe indruk gemaakt en wij voelden een bittere smaak in de mond, omdat wij onverschillig aan die nood waren voorbijgegaan en niet in staat zijn geweest om zelfs maar geestelijke hulp te verlenen."

Symbolische noodklok

Het lijkt wel alsof deze jonge priester aldus symbolisch de noodklok heeft willen luiden. Stervend heeft hij de aandacht van de r.k. kerk en van heel de wereld willen vestigen op de ontzettende nood van zovele priesters in allerlei landen, maar vooral in het land van de pausen, Italië

Toen ik dit verhaal vertelde aan de Argentijnse ex-priester, A. Porta, zei hij: Toen ik aalmoezenier was bij de scheepvaart, kwam ik ook een keer in Genua.

En daar hoorde ik, hoe een priester zich nog maar pas geleden onder een trein had gegooid.

Het is over het algemeen met goed om iets te publiceren over gevallen van mensen die zich van het leven beroven. Toch meen ik, dat het in dit geval onjuist zou zijn om daarover te zwijgen. Want de oorzaak waarom deze mensen tot zulk een wanhoopsdaad komen, ligt voor een groot gedeelte in het feit, dat de r.k. kerk lasten op hun schouders legt, o.a. van het celibaat, die voor velen niet meer te dragen zijn. De naastenliefde eist van ons, dat wij de r.k. kerk hierover blijven aanklagen, totdat zij die oorzaak heeft weggenomen.

Wanhoopsdaad van N.N.

In ons nummer van dec. 1966 schreven wij op blz. 9 over de „wanhoopsdaad" van de vrouw van een Italiaanse ex-priester. Naar aanleiding daarvan kregen wij enkele giften met het verzoek om die aan dat echtpaar door te sturen. Wij hebben daarop aan ds Poggioli geschreven en hij heeft al het mogelijke gedaan om hun adres te achterhalen, maar is er niet in geslaagd. Twee keer is hij naar hun vroegere adres geweest en heeft ook in de buurt navraag gedaan, maar niemand wist te zeggen naar welke stad of dorp zij verhuisd waren. Wij veronderstellen, dat deze gevers het goed vinden dat we die giften dan maar bestemmen voor andere priesters in nood.

Wij luiden de noodklok

Wij blijven daarom de noodklok luiden voor de tienduizenden priesters op de wereld, die reeds hun kerk hebben verlaten of nog binnen die kerk worstelen in diepe ellende. We hopen, dat ook andere protestantse bladen het luiden van die noodklok overnemen.

Rome is beducht voor de publiciteit. Het zou wel eens kunnen dat het wereldgeweten fel zou reageren, wanneer de werkelijkheid van deze nood openbaar wordt en dat het Vatikaan dan wel zou MOETEN veranderen. Misschien begint dan ook de paus nog wel eens met een r.k. ex-priesterfonds, zoals we dat hier in Nederland hebben.

Wij zullen blij zijn, wanneer aldus aan de maatschappelijke nood van zovelen een einde wordt gemaakt, maar veel groter zal onze vreugde zijn, wanneer vele r.k. priesters de weg vinden naar de ware bevrijding door de aanvaarding van het Evangelie van de soevereine en algenoegzame genade in Jezus Christus. Moge dat steeds ons aller bede zijn.

God leeft!

„Altijd moet ik denken aan het prachtige Schriftwoord: Hij laat niet varen het werk dat Zijn hand begon. Dat zal Hij ook niet doen tegenover de ex-priesters. God is soeverein. God is niet dood, doch Hij leeft! Hij werkt in ons, in onze harten en langzaam zien wij de Zon der Gerechtigheid, onze Here, komen."

Harderwijk B. R. v.d. Zee

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen