DE ERGSTE VORM VAN dictatuur

In „Moeder, ik klaag u aan" heb ik een paragraaf over: „Ds ergste vorm van diktatuur". Die paragraaf begint zo: „Geen wereldse diktatuur is zo absoluut, zó algeheel, zo alomvattend als de diktatuur van de paus". En ik heb getracht om dat ook vanuit het wezen van het r.k. stelsel en van de r.k. wetten duidelijk te maken.

Deze uitspraak heeft dr. J. Weima in zijn proefschrift, getiteld: „Autoritaire persoonlijkheid en antipapisme" „een der meest geslaagde indikaties voor een antipapistische gezindheid" genoemd (p. 102). Hij heeft ze onder zijn items gerangschikt als nr. 12.

Het verloop van het concilie bewijst het

Wie echter de grandioze mislukking van dit concilie in het slot van de derde zitting heeft gevolgd, zal moeten erkennen, dat mijn uitspraak door de feiten bevestigd is.

De paus is in meerdere dingen lijnrecht ingegaan tegen de overgrote meerderheid van het concilie. De paus heerst over de r.k. kerk met behulp van een kleine partij, die nauwelijks tien procent van de r.k. kerk vertegenwoordigt.

Het is altijd zo in de diktaturen, dat de partij slechts een geringe minderheid bevat, die een eenheid vormt met de diktator. De partij is het verlengstuk van de diktator, zijn instrument, maar dikwijls is hij ook in meerdere of mindere mate de gevangene van de partij.

Voor de paus is die partij de Curie in Rome en de curiegezinde prelaten.

Niet het Woord, maar de paus wint het

Wij lazen in een hoofdartikel van Trouw van 23 nov. 1964:

„'Veertienhonderd van de ruim 21.000 bisschoppen tegen de paus. Dat is wal. In het systeem van de r.k. kerk wint de paus het toch".

Inderdaad, maar dit is nu juist de reden, waarom ik het r.k. stelsel de ergste vorm van diktatuur heb genoemd. Zelfs een man als Chroetsjev kon worden afgezet. De paus kan principieel nooit worden afgezet.

De Bijbel spreekt over de antichrist, die komen zal, als volgt: „De tegenstander, die.... verering ontvangt, zo zelfs dat hij zich neerzet in Gods tempel en zich voor Qod uitgeeft" (2 Thess. 2:4) Wij stellen de vraag: Maakt het pausdom zich niet in feite tot een god, wanneer de paus zo lijnrecht ingaat tegen de grote meerderheid van de r.k. kerk?, wanneer hij zichzelf zulk een onaantastbare macht toekent?

Geraffineerde methodes

De „partij" van de paus kan nu niet meer beschikken over uiterlijke machtsmiddelen. De vatikaanse staat kan onwillige bisschoppen niet meer in de Engelenburcht van Rome opsluiten, zoals vroeger gebeurde.

Maar de partij heeft b.v. gewerkt met twee vervalste brieven van de secretarisgeneraal van het concilie, mgr. Felici. Iedereen weet dat deze brieven niet echt waren. Toch bleef de curie-gezinde mgr. Felici gehandhaafd als secretarisgeneraal van het concilie.

Verondersteld dat Oe Thant of Ds. Visser 't Hoofd, resp. secretaris-generaal van de V.N. en van de Wereldraad van Kerken, gewerkt hadden met valse brieven, dan zouden ze zeker niet meer gehandhaafd blijven op hun post, als dat zou zijn uitgelekt. Maar die secretaris-generaal van het concilie van de r.k. kerk die zich de enige ware Kerk van Christus noemt, kan wèl aanblijven, en nog wel zonder dat hij enige schuldbelijdenis behoeft te doen.

Het schema over de godsdienstvrijheid

Dit is nu al de tweede keer dat het schema over de godsdienstvrijheid op het concilie besproken is, en weer is het uitgesteld tot de volgende zitting. Dat is gebeurd, volgens de r.k. pers zelf, door uiterste geslepen vergaderingtechnische listigheden van de „partij".

Wat is dat niet een beschamend schouwspel voor de wereld. Humanisten van allerlei slag, aanhangers van uiteenlopende wereldgodsdiensten hebben allang het beginsel van de godsdienstvrijheid aanvaard als een van de primaire rechten van de mens. En de kerk die zich met allerlei pracht en praal aan de wereld voorstelt als de eigenlijke Kerk van Christus, kan er maar niet toe komen om deze primaire rechten van de mens te erkennen. Laten wij, reformatie-christenen, ons aan tegenover de wereld duidelijk distanciëren van dit soort roomse christenen.

Het collegialiteitsbeginsel

Met overweldigende meerderheid had het concilie uitgesproken, dat de bisschoppen samen met en tegelijk samen onder de paus een college vormen dat de r.k. kerk bestuurt. De „partij" heeft echter het concilie tegen de muur geplaatst, door op het laatste ogenblik dit conciliestuk te verbinden met een verklarende noot, die de betekenis van dit conciliestuk moet toelichten. En het is bovendien duidelijk geworden, dat Paulus VI aan deze manoeuvre zijn goedkeuring heeft gegeven. Daardoor is de pauselijke macht sterker dan ooit naar voren gekomen en is heel de leer over de collegialiteit van de bisschoppen een zinloos woordenspel geworden, zonder enige reële waarde.

Het schema over het oecumenisme

Ook in dit schema heeft de „partij" het klaargespeeld om op het laatste ogenblik veranderingen aan te brengen, die duidelijk discriminerend zijn ten opzichte van de protestanten. Zo stond er in de oorspronkelijke, door het concilie met grote meerderheid goedgekeurde, tekst het volgende: „de afgescheiden christenen vinden God in de Bijbel, die in Christus tot hen spreekt". Dat is nu veranderd in: „De afgescheiden christenen trachten Christus te vinden in de Bijbel". Verder stond er eerst: dat de protestanten niet de volle eucharistie (Avondmaalsviering) bezitten, thans: dat ze niet de echte eucharistie bezitten.

Het concilie had dit maar te slikken, anders zou ook dit schema weer verwezen zijn naar een volgende zitting.

Protestantse waarnemers, keert terug: !

Is het niet tijd, dat wij aan onze protestantse waarnemers verzoeken om niet langer deel te nemen van een concilie, dat ons zozeer krenkt in onze diepste religieuze overtuiging. Mogen wij op deze manier het Evangelie van Gods soevereine genade in Christus dat wij belijden, laten beledigen? Is het uur thans niet gekomen, dat wij een duidelijk profetisch protest moeten laten horen? Geven wij niet aan de wereld een beeld van een verwaterd, week en weerloos protestantisme, wanneer onze waarnemers straks toch maar optrekken naar de vierde zitting van dit concilie, dat een duidelijke manifestatie is van de macht van de „partij" en van het pausdom? Hoe kan de wereld nog geloven in de kracht van het Evangelie, zoals de reformatie dat belijdt, wanneer we dat allemaal maar laten betijen?

Maria, moeder van de kerk

Het concilie had deze titel laten schrappen uit het schema over Maria.

Desondanks heeft Paulus VI op 18 november in een publieke audiëntie in de Sint Pieter verklaard:

„Wij zijn verheugd u aan te kondigen, dat wij deze zitting van het Oecumenisch Concilie, die de leer omtrent de Kerk omschreven heeft, zullen beëindigen met de erkenning dat Onze Lieve Vrouw zeer de titel toekomt van Moeder van de Kerk".

Deze verkondiging van Maria als „Moeder der Kerk" is intussen bij de sluiting van het concilie geschied en wel met zulk een plechtigheid, dat het gelijk staat met de proklamatie van een dogma.

Duidelijker kon de paus niet demonstreren, dat hij als paus een absolute macht heeft, die totaal onafhankelijk is van de bisschoppen en die desnoods tegen de overweldigende meerderheid van het concilie in durft gaan, clie immers beslist geen nieuw Mariadogma wilde.

De kardinalen en bisschoppen van de wereld zijn praktisch als kleine jongens als onmondigen, behandeld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen