een greep uit de vervolgingen in Spanje

(I)

BOETE VAN 10.000 PESETAS

......voor een jongen van 17 jaar, die van zijn Heiland getuigde

Uit de treurige lijst van allerlei vervolgingen in Spanje citeren wij het onderstaande verhaal, dat verscheen in La Verdad van sept. 1962.

Juan Llobregat is een jongen van 17 jaar, die als koksjongen werkt in Sevilla, waar hij ook woont. Hij verdient 30 pesetas per dag en daarmee draagt hij dan het zijne hij voor het toch al karige inkomen van de familie. Het is een ernstige jongen, korrekt, eerlijk en een harde werker. Hij is oprecht gelovig en is een trouw lid van een protestantse kerk in Sevilla.

Tijdens zijn vakantie ging hij op bezoek hij een vriend, die belangstelling had getoond voor de reformatie en die in Chilluevar, in de provincie JaÉn, woonde. Hij was in gesprek met zijn vriend en toen voegden zich enkele jongelui bij hen, die ook wel eens wilden horen wat Juan nu eigenlijk geloofde. Vanzelfsprekend gaf Juan graag aan hun verzoek gehoor en vertelde hun van Jezus Christus, die hij als enige en volkomen Zaligmaker had aanvaard.

Maar.... alleen vanwege dat getuigenis, dat Juan op verzoek van deze jongelui, dus niet eens uit eigen beweging, gegeven had, werd hij, op instigatie van de pastoor van het dorp, ervan beschuldigd dat hij een geheime bijeenkomst had gehouden en werd daarom veroordeeld tot een boete van 10.000 pesetas, dat staat gelijk met bijna een heel jaarinkomen van Juan.

Juan heeft de Commissión de Defesa EvangÉlica (Commissie voor de verdediging van het protestantisme) ingeschakeld en heeft langs die weg geprotesteerd tegen dit onrecht, dat deze boete veel te hoog was voor zijn zeer karig loon en als bewijs daarvoor had hij een „certifikaat van armoede" van de burgelijke gemeente van zijn woonplaats gepresenteerd; hij heeft aangetoond, dat hij geen predikant is en ook geen enkel ambt uitoefent in de kerk, waarvan hij alleen maar eenvoudig lid is; dat hij alleen maar zijn geloofsovertuiging had uiteengezet, nadat men hem daaromtrent had gevraagd, en dat hij dat uitsluitend positief had gedaan, zonder zich ook maar enigszins minachtend of kwetsend uit te laten over de r.k. kerk. Het hielp allemaal niets."

In het nummer van dec. 1962 van La Verdad las ik echter, dat Juan vermindering van boete heeft gekregen. Hij hoefde tenslotte „maar" 600 pesetas te betalen. Dat betekende voor hem „maar" het loon van 5 weken werken.

(2) Sluiting van protestantse kerken

„Gaat tot Zijn poorten in met lof" (ps. 100:4), zo staat geschreven boven deze deur van een protestantse kerk in Madrid. Neen!!!, buitenblijven!, zei de Spaanse regering, gehoorzamend aan de r.k. bisschoppen van Spanje. U ziet de zegels op de deur.

Waarom werd deze kerk gesloten?

Deze kerk werd op 17 juni 1954 gesloten, waarbij de deuren werden verzegeld. Op die dag drongen drie politieagenten, vergezeld van een sergeant van de Burgerwacht en nog een aantal leden van de Burgerwacht, de kerk binnen. Ze lieten de predikant, die boven de kerkzaal woont, naar beneden komen en deelden hem mede dat op grond van „ongeregeldheden en proselytisme" de kerk zou worden gesloten. Op de vraag waarin die „ongeregeldheden en dat proselytisme" dan hadden bestaan, werd geantwoord: „U hebt aan de kinderen spelletjes en snoepgoed uitgedeeld". Verdere uitleg werd niet gegeven, noch mondeling, noch schriftelijk. Negen jaar bleef de kerk gesloten, ondanks allerlei petities. Eindelijk op 12 juni 1963 werd de „gunst" toegestaan. Aldus La Verdad van aug. 1963. Er zijn op het ogenblik echter nog 24 protestantse kerken, die gesloten zijn.

Vraag: Hoe kan men wèg zijn van dit Spanje?

KERK IN VALENCIA NOG STEEDS GESLOTEN

Op blz. 10 ziet u afgedrukt een fotocopie van een weigering tot opening van een protestantse kerk in Valencia. Nog steeds hebben de baptisten aldaar geen toestemming gekregen tot opening van deze kerk.

De Horno del Cabanalstraat, waar de protestantse kerk zou worden geopend, ligt in het Distrito Maritime, d.i. op zes kilometer van Valencia en is er een voorstadje van.

Vertaling

Burgerlijk bestuur van de provinci Valencia.

Algemeen secretariaat.

De Edelachtbare Hr. Directeur Generaal van de stedelijke politi deelt in een schrijven van de vijfd dezer maand aan bovengenoemd Burgerlijk Bestuur mede, dat h besloten heeft om afwijzend te be schikken op het verzoek tot toe stemming voor de opening var een nieuwe kapel, die bestemd i voor de evangelische diensten va de baptisten in de straat Horn del Cabañal no. 20 van dez hoofdstad, aangezien het aantal van de protestantse kapellen, di op het ogenblik in deze stad zijn voldoende is voor de verzorging van de erediensten van de lederdie aan de Baptistenkerk behoren waardoor volkomen de nakoming verzekerd is van het voorschrift van onze grondwet omtrent de private eredienst van andersdenkende godsdiensten.

Wilt u zo goed zijn om de ontvangst van dit schrijven te bevestigen op het duplikaat, wat u hierbij tevens ontvangt.

God beware U vele 'jaren.

Valencia, 9 mei 1962.

De Burgelijke Gouverneur.

Aan de heer Juan Torras Vila — Evangelisch predikant —

De Cuartstraat 136, Valencia.

De baptisten hadden daar een lokaaltje in de Avenida del Puerto voor hun samenkomsten, dat echter in 1936 gesloten werd. Zij moesten voortaan Valencia voor de zondagsdiensten.

Maar dat is erg bezwaarlijk. De afstand is behoorlijk voor ouderen en zwakken. In 1957 vroegen ze verlof tot opening van een lokaal in hun buurt. Ze ontvingen niet eens antwoord.

Intussen bleef echter de gemeente groeien, van 30 leden in 1957 tot thans ongeveer 150. Men vroeg opnieuw verlof in januari 1962, en kreeg op 26 oktober bovenstaand negatieve antwoord.

La Verdad van jan. 1963, waaraan ik deze gegevens ontleen, voegt er nog aan toe:

„Het is een troost voor ds. Juan Torras, dat het bittere dokument de wens bevat, dat hij nog vele jaren moge leven. Inderdaad ds. Torras is nog jong en hij is als een vlieg die je wegslaat, maar telkens terugkomt. Hij blijft doorgaan met het zenden van petities. En wie weet, krijgt hij nog wel ooit eens een positief antwoord.

Bovendien is het een trieste ironie, dat in dezelfde straat drie huizen verder een nachtclub is, die om acht uur 's avonds de deuren opent voor mannen en vrouwen van verdacht allooi en met niet bepaald kuise allures, die met hun auto's komen voorgereden, — terwijl die nachtclub haar deuren sluit om tien uur 's morgens. Daar geeft de politie wèl verlof voor. Maar men verbiedt aan de mensen om de poorten van de protestantse kapel binnen te gaan waar men de lof des Heren zingen wil."

Men houde er ook rekening mee, dat Valencia 509.000 inwoners telt en dan is de motivering dat er daar genoeg protestantse kerken zouden zijn, wel zeer onwaarachtig.

Een voorstel

In Nederland worden pastoors en dominees wederkerig uitgenodigd bij de opening van een nieuwe kerk of bij de intrede van een predikant of pastoor. Zou het niet een mooi idee zijn, wanneer predikanten die geen gewetensbezwaren hebben om een dergelijke uitnodiging te verzenden of aan te nemen, aan de betreffende pastoor zouden voorstellen om op die dag een telegram naar Franco te sturen, waarin ze de opening vragen van ALLE protestantse kerken in Spanje.

(3) Protestantse soldaten in de gevangenis

Ongetwijfeld zult u wel eens gelezen hebben van de Spaanse soldaat Jenaro Redero, die tot drie jaar gevangenisstraf was veroordeeld, omdat hij geweigerd had in de mis te knielen om de Hostie te aanbidden. Na 17 maanden werd hij uit de gevangenis ontslagen onder de druk van de wereldopinie.

Hij was echter niet de enige. In La Verdad van september 1962 lezen we:

Zes maanden en ÉÉn dag gevangenisstraf

„In ons augustusnummer hadden wij geschreven, dat de soldaat JosÉ Cabrera Romero, die behoorde tot de genietroepen van Santa Cruz van Teneriffe en die op 27 mei 1962 in de gevangenis was gezet omdat hij in de mis niet wilde knielen, waar men hem gedwongen had aanwezig te zijn, weer op vrije voeten was gesteld.

Helaas moeten wij dit bericht rechtzetten. JosÉ Cabrera werd op 30 augustus veroordeeld tot zes maanden en ÉÉn dag gevangenisstraf. Het vonnis werd onder- tekend door JosÉ Santos, JÉsus Conde, ]osÉ Criado, Francisco Balbao en Pablo Matos.

Dat zijn nu reeds drie protestantse soldaten die op dit moment zuchten in de kerker, omdat ze „de misdaad hebben begaan" om eerlijk hun geweten te volgen. Waarom komt de pauselijke nuntius hier niet tussenbeide? Waarom zwijgen de Spaanse bisschoppen

(4) Staatsvijand nummer I

Meerdere malen is her woningprobleem in ons land staatsvijand nummer 1 genoemd. Inderdaad, het is daardoor dat verloofden soms jarenlang moeten wachten met een huwelijk. Dat kan voor hen een pijnlijke situatie worden.

In Spanje echter kunnen r. katholieken die protestant worden, geen burgerlijk huwelijk aangaan, enkel omdat de r. katholieke kerk hun huwelijk ongeldig verklaart. Voor hen is de r.k. kerk staatsvijand nummer I.

Zij waren al 9 jaar protestant

„De rechter van het distrikt van Villaverde te Madrid heeft de toestemming tot het sluiten van een burgerlijk huwelijk geweigerd aan het bruidspaar Francisco Rivilla en Azucena Santos, omdat zij gedoopt waren in de r.k. kerk, ofschoon zij reeds negen jaar officieel waren ingeschreven als lid van een protestantse kerk. Zij zijn thans in hoger beroep gegaan.

Deze afwijzende beschikking ontvingen zij ZES MAANDEN, nadat zij hun aanvrage om een burgerlijke huwelijkssluiting hadden aangevraagd".

Aldus „La Verdad" van september 1963 (Zegge: NEGENTIENHONDERDDRIE-EN-ZESTIG!!!).

„LIEVER TURKS DAN PAAPS"

Natuurlijk zult u wel begrepen hebben, dat La Verdad niet in Spanje verschijnt. Een blad, dat zo zakelijk de feiten van de protestantenvervolging weergeeft, zou daar beslist niet geduld worden.

La Verdad verschijnt n.l. in Tanger (Marokko), dat overwegend mohammedaans is. Dat doet mij vanzelf denken aan de bekende uitdrukking: „Liever Turks dan Paaps". Velen weten waarschijnlijk niet, waar die uitdrukking vandaan komt. Deze uitdrukking stamt van de Hongaarse protestanten, die afwisselend onder turkse en onder r.k. heerschappij kwamen. Maar zij hadden het veel erger te verduren onder de r.k. heerschappij dan onder die van de mohammedanen. Vandaar hun verzuchting: „Liever Turks dan Paaps".

In deze zin zal ook wel La Verdad die verzuchting thans slaken. Als Marokko weer Spaans zou worden, zou het onmiddellijk gedaan zijn met de vrijheid van La Verdad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen