De houding van de R.K. kerk in Z.-Afrika

AANVAL TEGEN MIJN PERSOON.

Ik kan het optreden van de r.k. kerk in Z.-Afrika kort aldus weergeven: Terwijl ik mij steeds beperkt heb tot de verkondiging van het zuivere Evangelie tegen de achtergrond van de r.k. leer, heeft de r.k. kerk in Z.-Afrika voortdurend getracht mij in mijn persoon aan te vallen.

Het voomse blad „Die Brug" had daarbij de leiding. Het begon al in baar editie van augustus en men probeerde mij eerst belachelijk te maken. Ze publiceerden een artikeltje: „Een priester uit de pas". Ze vergeleken mij daarin met „Kleinjan", die in een militaire parade meestapt. Tante-Letje staat aan de kant te kijken. Ineens roep dat oude vrijstertje vol verrukking uit: Kijk eens! alleen onze Janneman is in de pas en al de anderen zijn er uit!

Zo zegt het blad, wil ook ds Hegger beweren, dat hij alleen tegenover de 400.000 andere priesters van de wereld in de pas loopt.

Iedereen zal toegeven, dat dit een zeer minderwaardige manier van polemiek is, wanneer men een tegenstander probeert belachelijk te maken.

In het septembernummer werd Die Brug echter veel feller. Ik werd daarin een deserteur („droster") genoemd en natuurlijk als een afvallige betiteld. Ik werd vergeleken met een Kakiboer. (Dat is een Boer, die tijdens de Boerenoorlog heulde met de Britten. Dus zoals onze N.S.B.-ers). Verder werd natuurlijk gesuggereerd, dat ik uit de r.k. kerk was getreden, niet uit gewetensovertuiging, maar enkel om te trouwen. Met verachting spreekt het blad over mij als over „deze getrouwde man".

Nog erger heeft het gemaakt het blad: „The Keys, official organ of the Catholic Archdiocese of Pretoria". Dit officiële blad laat mij zelf zeggen, dat ik uit dt r.k. kerk ben getreden enkel omdat ik niet ongetrouwd kon blijven. Tot dat doel vertaalt het een zin uit mijn boek totaal verkeerd. I n de Afrikaanse editie van „My weg na die lig" komt op p. 37 de volgende zin voor:

„As ek dan so gevoelig was virefde, het dit tog voor die hand gelê, dat ek nie 'n kloosterling moes word niet en gewoonweg moes gaan trou".

Het r.k. blad, The Keys, vertaald tleze zin aldus: „It is clear that I could not become a inonk and should simply get married".

Terwijl ik deze zin dus heel duidelijk voorwaardelijk heb gemaakt, maakt The Keys er een absolute zin van.

En nu vraag ik aan de lezers. Doen dergelijke handelwijzen niet denken aan de methodes van achter het IJzeren Gordijn? Wij horen daar ook soms tot onze verbazing, hoe mensen, waarvan wij dachten, dat ze een onaantastbaar karakter hadden, ineens zich zelf staan te beschuldigen. Wij weten, dat daaraan een uiteist geraffineerde zielkundige bewerking is voorafgegaan. Rome tracht ook door allerlij intimidaties de ex-priesters te bewerken. Nu dat bij mij blijkbaar is mislukt, proberen ze dan door verkeerde vertalingen van mijn boek mij tot zulk een zelfbeschuldiging te brengen. Nog eens: wij kunnen zoiets verwachten van achter het IJzeren Gordijn, maar dergelijke methodes zijn een „Christelijke" kerk onwaardig.

PANSEXUALISME?

Men zou de indruk krijgen, dal de r.k. kerk een vurig aanhangster is van de leer van Freud, die alles, zelfs het godsdienstig leven, terugvoert tot de sexuele drift.

Zo wijzen de r. katholieken bij de overgang naar het protestantisme altijd naar de sexualiteit als eigenlijke oorzaak van zulk een overgang. Als een priester uittreedt, dan heeft men de verklaring meteen voor de hand: Hij wilde trouwen.

Ik las een hoekje van een r.k. priester, uitgegeven in Portugees Oost-Afrika. getreld: „30 respostas aos protestante" (dertig antwoorden aan de protestanten). Daarin schrijft een priester: Luther was steeds voorstander geweest van het celibaat. Ook na zijn uittreden ut de r.k. kerk vond hij het beter, dat ook de protestantse predikanten ongetrouwd zouden blijven. Maar plotseliig begon hij het celibaat fel te bestrijden. Wat was het geval? Luther moest trouwen met een weggelopen non, Catharina van Bora. en twee maanden later lag er een kind in de wieg.

Iedereen, die iets afweet van Luthers leven, weet dat dit een aperte leugen is en dus een grove belastering van het karakter van Luther.

Datzelfde pansexualisme komt om de hoek kijken bij een beschouwing van Die Brug over de geweldige vooruitgang van de protestanten in Brazillië. Het blad geeft met een zuurzoet gezicht toe, dat het protestantisme daar binnen enkele jaren is gegroeid tot een ledental van minstens twee en half millioen. Maar het noemt deze vooruitgang „een goedkoop succes".

Waat de protestanten gebruiken daar moderne methodes, zoals luidsprekers, — inderdaad zeer modern!, — en de verspreiding van pamfletten, — eveneens hypermodern! Maar als een belangrijke oorzaak van het goedkope succes van de protestanten in Brazilië noemt Die Brug dan dit: De protestanten zijn voorstanders van de echtscheiding! Alsof de Brazilianen onder luid gejuich de protestanten hebben binnengehaald, omdat ze daar zitten te snakken naar echtscheidingen.

ONWAARHEDEN.

U hebt dus gezien, dat de r.k. bladen in Zuid-Afrika het niet zo nauw nemen met de waarheid.

Wanneer The Keys enige liefde voor de waarheid bezat, dan zou dit blad toch zeker bij zijn lezers die verkeerde vertaling van mijn boek recht gezet hebben, nadat ik de redactie daarop gewezen had. Maar neen, ze denken daai niet eens aan. Daarom ben ik ook wel verplicht om bewuste kwade trouw bij dit blad aan te nemen, zolang zij dit onware en beledigende artikel niet herroepen.

De onwaarachtigheid komt wel zeer sterk naar voren, wanneer het artikel aan het einde de r. katholieke lezers opwekt om voor mij te bidden. Is dit niet je reinste farizeïsme, wanneer je eerst ernstige laster over iemand verteld hebt door een zin uit zijn boek bewust verkeerd te vertalen, en daarna vroom de handjes gaat vouwen om voor hem te bidden?

Soms krijg ik de indruk, dat de r.-katholieke geestelijken helemaal geen respect meer hebben voor de protestanten van Zuid-Afrika. Nadat Die Brug mij had proberen belachelijk te maken in het nummer van augustus en mij in mijn persoon had aangevallen in de editie van september, zweeg het ineens in net nummer van november, terwijl mijn campagne in volle gang was. Maar in het decembernummer, toen ik op het punt stond om te vertrekken, begon bet opnieuw te blaffen en verkondigde nu met veel bombarie, dat ik bijna in elke toespraak alleen maar de r.k. kerk bad aangevallen, in plaats van te getuigen, „welk een groot geluk en geestelijke rust ik in het reformatorische christendom gevonden heb". Die Brug moet zeker weten, dat dit onwaar is. De r.k. kerk heeft een uitstekend informatiebureau. Maar wat mij vooral verbaast: Duizenden Afrikaners die mijn toespraken hebben gevolgd, kunnen getuigen, dat Die Brug onwaarheid schrijft. Zij weten, dat de kern van elke uiteenzetting het Evangelie was en dat ik steeds eindigde met een oproep tot waaiachtig geloof en bekering, ook voor protestanten, die enkel uit sleur tot een of ander kerk behoren. Geeft Die Brug dan niets om het getuigenis van deze duizenden Afrikaners? Lacht dit blad daar alleen een beetje mee?

En toch durft Die Brug in hetzelfde nummer van december de opening van een gesprekcentrum voor te stellen tussen r.k. en protestantse geestelijken. En dat, ofschoon het blad in hetzelfde artikel eerst duidelijk heeft gezegd, dat men geen gesprek met mij wil. omdat ik als priester protestant geworden ben. Maar als iemand geen respect kan opbrengen voor iemand, die uit gewetensovertuiging protestant is geworden, zal hij dan wel respect hebben voor iemand, die geboren werd in het protestantisme?

Ik vermoed dan ook, dat wel geen enkele Zuid-Afrikaanse predikant aan deze oproep gehoor zal geven en aan de kloosterpoort van Kroonstad komen aankloppen voor de opening van een gesprek.

Al met al heeft daardoor Die Brug wel enige bekendheid gekregen in Z.-Afrika. Ik hoop echter, dat dit niet tot het gevolg zal hebben, dat velen zich op dat blad zullen gaan abonneren. Nu de onwaarachtigheid een van de belangrijkste peilers van Die Brug blijkt te zijn, zal menigeen daardoor eerder een tegenzin hebben gekregen om zulk een blad te steunen, zolang bet deze onwaarachtigheid niet verandert.

VERDEEL EN HEERS!

Dat is een methode, die de r.k. kerk tegenover het protestantisme veel gebruikt en die helaas vanwege de bestaande verdeeldheid onder protestanten nog al eens succes boekt. Zo b.v. trachten zij de vervolgingen in Columbia en Spanje o.a. ook goed te praten met de opmerking, dat het hier enkel fanatieke secten betreft. Ze willen op deze manier de sympathie winnen van de kerken, die sterk tegen het sectewezen gekant zijn. De onwaarachtigheid spreekt echter duidelijk daaruit, dat Rome geen enkele protestantse groepering als kerk erkent. Ook de Hervormde, Gereformeerde en Lutherse kerken zijn voor Rome evengoed secten als welke extreme pinkstergroep ook. En toch merk ik, dat vooraanstaande kerkmensen zich dikwijls een beetje gevleid voelen, als Rome de indruk geeft hen op een geheel ander plan te stellen dan de sectariërs.

Deze methode heeft ook Die Brug in Z. Afrika geprobeerd. In het september-nummer schreef dit blad, dat verstandige mensen in de N. G.-kerk de uitnodiging voor mijn optreden betreurden. Die Brug speculeerde blijkbaar op de gevoeligheid van elk mens voor de betiteling: „verstandig", en hoopte dat meerderen daardoor in de N.G. kerk zich tegen mij zouden keren.

Toen dat niet lukte en de drie Afrikaanse kerken zich geheel achter mij stelden van wege het uitdrukkelijk positieve en evangelische karakter van mijn toespraken, probeerde het blad om verdeeldheid aan te brengen tussen de Afrikaanse en de Nederlandse protestanten. In een telefoongesprek deelde de redacteur, pater S. J. Engering, mij mede, dat hij een schrijven had ontvangen van de gereformeerde commissie „Reformatie-Rome", gericht aan Mgn. prof. Willebrands, waarin deze commissie mijn optreden in Z.-Afrika afkeurde. Ik vond deze stunt wel zo enorm, dat ik vroeg of hij deze bewering nog eens wilde herhalen voor twee getuigen, nl. ds Jacobs van Welkom, hervormd predikant en ds Rider van Kroonstad, gereformeerd predikant Pater Engering had daar geen bezwaar tegen en herhaalde zijn interessante fantasietje nog eens, terwijl ook deze predikanten het konden beluisteren.

Natuurlijk was deze bewering uit de lucht gegrepen. Ik ben zelf lid van deze gereformeerde commissie en kende de andere leden voldoende om te weten, dat zij mij nooit zulk een stoot in de rug zouden toebrengen. Toch vond ik het beter om een schriftelijke bevestiging te hebben. Daarom telegrafeerde ik naar de voorzitter van de commissie, Dr. K. Dronkert, Gereformeerd predikant in Leiden, het volgende: „Roomse kerk hier beweert, dat commissie Reformatie-Rome mijn optreden bier heeft gedesavoueerd in een schrijven aan professor Willebrands. Gaarne onmiddelijk antwoord. Hegger". Reeds de volgende dag ontving ik als telegrafisch antwoord: „Reformatie-Rome heeft nooit contact gehad met prof. Willebrands. Dronkert".

De lezer zal zich onwillekeurig afvragen, hoe de r.k. kerk van Z. Afrika toch zo dwaas kon zijn om telkens weer met leugens voor de dag te komen, die zo gemakkelijk te achterhalen waren.

Voor een gedeelte is dat ook voor mij een raadsel. Ik meen het zielkundig zo te moeten verklaren: Iemand, die zich de meerdere voelt van de tegenpartij, gaat op de duur die tegenpartij onderschatten. Dat is bv. het geval met schaken. De sterkste gaat dan niet goed meer opletten en dan doet hij wel eens een domme zet, waardoor hij verliest.

Zo was het misschien ook met de r.k. kerk in Zuid-Afrika. Ik ben onder de indruk gekomen van de geweldige gebouwen, die zij daar, meestal met buitenlands kapitaal, oprichten. Men beweert — misschien is daar ook wel een stuk roomse propaganda bij — , dat zij de beste scholen, moederhuizen en hospitalen hebben. In elk geval zijn er heel wat protestanten, die hun kinderen naar deze roomse scholen zenden en zich aan hun moederhuizen en hospitalen toevertrouwen. Het blad Die Brug, dat uitsluitend bestemd is voor het winnen van protestanten, is uitstekend verzorgd en de redacteur is een bekwame jouinalist. (Je hebt b.v. kans, dat hij deze zin uit mijn artikel uitlicht om mij zelf zijn blad te laten aanbevelen). Je leest het blad met plezier en telkens weer tracht de redacteur bij de Afrikaners in het gevlei te komen.

Maar juist vanwege dit machtsgevoel is de r.k. kerk in Z.-Afrika er toe gekomen om zulke domme zetten te doen als het lanceren van leugens, die zo gemakkelijk te achterhalen waren.

Ik moet echter mijn relaas over Z.-Afrika beëindigen. Een volgende keer verder.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen