‘En hij leidde hem tot Jezus’ (Johannes 1:43a)

Genade maakt gunnend. Dat zien we in het leven van Andreas. Hij is nog maar amper zelf een volgeling van Jezus geworden, of hij gaat eropuit om ook anderen voor Hem te winnen. Wie mag geloven dat het Lam Gods ook zijn zonden heeft weggenomen, die kan dat niet meer voor zichzelf houden. Die wil dat ook anderen daarin gaan delen.

Waar moeten we met evangelisatiewerk beginnen? We beginnen vaak veel te ver. Het is ook zo moeilijk om dat dichtbij te doen. Andreas begint dicht bij huis. Die opdracht geeft de Heere Jezus straks ook aan Zijn discipelen, vlak voor Zijn hemelvaart: ‘Gij zult Mijn getuigen zijn, zo te Jeruzalem, als in geheel Judea en Samaria, en tot aan het uiterste der aarde.’ Andreas gaat naar zijn eigen broer Petrus. Hij zoekt hem op. In vers 42 staat dat hij zijn broeder Simon vond. Andreas heeft niet gewacht totdat hij zijn broer een keer tegen het lijf zou lopen. Dat kan te laat zijn. Nee, hij is erop uitgetrokken om Petrus mee te krijgen naar Christus. Andreas is een wervende christen. Dat komt omdat het gevoelen van Christus Zelf in hem is. Wacht Christus af totdat zondaren bij Hem komen? Nee, dan zou er nooit iemand komen. Hij zoekt het verlorene. Wie van Christus is, doet hetzelfde.

De eerste discipel die met het Evangelie op pad gaat, is Andreas. Hij komt uit de vissersplaats Bethsaïda, het huis der netten. Christus haalt Zijn eerste getuigen niet uit het godsdienstige Jeruzalem, maar uit een omgeving waar wij hen misschien niet zoeken. Wat kan een eenvoudig getuigenis een gezegende uitwerking hebben.

Opvallend is het hoe Andreas zijn broer Petrus tegemoet treedt. Hij zegt niet: Je moet maar eens meegaan naar die Jezus. Wij zouden zeggen: Je moet maar eens meegaan naar de kerk. Nee, Andreas geeft een persoonlijk getuigenis: ‘Wij hebben gevonden de Messias, hetwelk is, overgezet zijnde, de Christus.’ Dat is geen zakelijke mededeling, maar bevindelijke taal. Er klinkt in zijn woorden een diepe liefde tot Christus. Het Lam Gods is alles voor hem geworden. Dat geeft een bijzondere kracht aan zijn getuigenis.

Hoe komt het als de werfkracht van de christelijke gemeente gering is? Worden misschien de verwondering en de vreugde gemist, omdat we niet weten wat het is om Christus persoonlijk gevonden te hebben, zoals Andreas?

Over Andreas is in de Schrift niet veel te vinden. Over zijn broer Petrus des te meer. Eigenlijk wordt er van Andreas maar één daad vermeld: ‘En hij leidde hem (Petrus) tot Jezus.’ Dat lijkt niet veel, maar het is toch wel het mooiste wat van een mens gezegd worden.

Heeft u en heb jij weleens iemand tot Jezus geleid? Uw kind, je buurman of die rooms-katholieke collega? Omdat je het zelf mag weten: buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf. Of zijn we juist een sta in de weg?

Kunnen wij dan onze naaste tot Jezus brengen? Het is toch de Heere Zelf Die trekt door Zijn Woord en Geest? Jazeker, maar daar schakelt Hij vaak mensen –als Zijn medearbeiders– voor in.

Wat heerlijk om voor anderen geen dode wegwijzer, maar door Gods genade een leidsman tot Jezus te zijn of te worden. Meer dan ooit hebben we in onze tijd van die Andreassen nodig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen