Over het heilig pinksterfeest en het talenwonder

Zoals ieder jaar vieren wij vandaag weer het plechtige feest waarop onze Heere Jezus Christus de Vertrooster, de Heilige Geest, gezonden heeft, Die Hij tevoren aan Zijn discipelen had beloofd. Want Hij had gezegd: “Hij kan niet komen, zo Ik niet heenga” (Joh. 16:7). Op de veertigste dag na Zijn verrijzenis is Hij dus naar de hemel opgeklommen –welk feit wij tien dagen geleden feestelijk hebben herdacht– en Zijn belofte indachtig heeft Hij op Pinksteren de Heilige Geest gezonden, Die Hij aan de honderd en twintig beloofd had, die zich verzameld hadden en vol vertrouwen de belofte des Heeren afwachtten. “Alle talen spraken zij” (Hand. 2:4); zo immers heeft het God toen behaagd de tegenwoordigheid van de Heilige Geest kenbaar te maken, dat al wie Hem ontvangen had, alle talen sprak.

Laat ons nu nagaan waarom toen tot teken van de tegenwoordigheid van de Heilige Geest de gunst verleend werd dat wie Hem ontvangen had, alle talen sprak. Immers, ook nu wordt de Heilige Geest meegedeeld en toch spreekt hij die Hem ontvangen heeft niet alle talen, met welk overduidelijk wonder Hij Zich indertijd wel heeft kenbaar gemaakt. Nu moeten wij begrijpen, geliefde broeders, dat de Heilige Geest het is Die de liefde in ons hart uitstort. En aangezien de liefde de Kerk Gods over de gehele aarde moest verenigen, daarom kon toen ook één mens, wanneer hij de Heilige Geest ontving, alle talen spreken, maar thans spreekt de ene Kerk zelf, verenigd door de Heilige Geest, alle talen. Als men aan iemand van ons dus vraagt: “U hebt de Heilige Geest ontvangen; waarom spreekt u niet alle talen?”, moet hij antwoorden: “Ik spreek inderdaad alle talen, want ik behoor tot Christus’ Lichaam, dat wil zeggen de Kerk, die alle talen spreekt.” Wat anders heeft God toen immers met de tegenwoordigheid van de Heilige Geest te kennen gegeven dan dat Zijn Kerk alle talen zou spreken?

Zodoende is in vervulling gegaan wat de Heere beloofd heeft: “Men doet geen nieuwe wijn in oude zakken, maar nieuwe wijn doet men in nieuwe zakken en beide blijven behouden” (Matth. 9:17). Met recht zeiden dus sommige mensen toen zij hen alle talen hoorden spreken: “Ze zijn dronken van zoete wijn” (Hand. 2:13). Want zij waren nieuwe wijnzakken geworden, vernieuwd als zij waren door de heiligmakende genade, zodat zij, vervuld van de nieuwe wijn, dat wil zeggen de Heilige Geest, en alle talen spraken en door dit overduidelijke wonderteken voorspelden dat de algemene, katholieke Kerk de talen van alle volkeren zou omvatten. Hierom gelooft men terecht dat de ketters de Heilige Geest niet bezitten, want zij zijn gescheiden van het Lichaam, dat alle talen spreekt te midden van alle volkeren.

Fragment uit een preek van Fulgentius van Ruspe 467-533, gehouden op het feest van Pinksteren

Wie was Fulgentius van Ruspe?

Fulgentius werd in 468 geboren in Noord-Afrika. Hij schreef veel theologische werken, waarin hij het arianisme en het semipelagianisme bestreed. Hij trad daarbij in de voetsporen van Augustinus, wiens leer hij verdedigde. Men noemde hem wel de “Augustinus in het klein.” Hij werd omstreeks 508 door Trasimund, de koning van de Vandalen, die de leer van Arius aanhing, verbannen naar het eiland Sardinië. In 523 mocht hij terugkeren naar Noord-Afrika, waar hij in Ruspe bisschop werd. In die plaats is hij in 533 overleden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen