De roepende God is getrouw

Deze woorden heeft de opgestane Levensvorst kort voor Zijn hemelvaart uitgesproken. Hij verschijnt aan Zijn discipelen op een berg in Galiléa. We lezen dat Zijn jongeren Hem aanbidden, maar sommigen twijfelen. Dan komt Hij naar hen toe en spreekt drie woorden. Het eerste is een machtswoord: Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde (vers 18). Het tweede woord is de bekende zendingsopdracht (vers 19). En Hij sluit Zijn korte preek af met een troostwoord: En zie, Ik ben met ulieden al de dagen tot de voleinding der wereld (vers 20).

En zie, Ik. Alle nadruk valt op het onderwerp van dit rijke woord. De Heere Jezus Zelf is het middelpunt van de prediking. Eigenlijk staat er: Ik met u, Ik ben al de dagen. Het is een troostwoord uit de mond van de verheerlijkte en verhoogde Middelaar. Een woord met kracht en met macht gesproken. Het is een zeker woord. Al ben Ik dan straks na Mijn heengaan niet meer bij u in Mijn menselijke natuur, naar Mijn godheid, majesteit, genade en Geest wijk Ik nooit van u. Al de dagen. Elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde. Er is geen ogenblik dat de Heere niet van Zijn kinderen afweet. Terwijl zij Hem zo vaak vergeten, dagen zonder getal.

Al de dagen. Donkere dagen, troosteloze dagen, mistige dagen, dagen van achteruitgang, van dorheid, van verkilling, dagen van rouw, moeite en ziekte. Ook dagen van vreugde en blijdschap. Al de dagen. Tot de voleinding der wereld. Tot de dag van de wederkomst van Christus op de wolken van de hemel.

Amen. Het zal waar en zeker zijn. Het is een Goddelijke eed. Wat uit Zijn lippen ging, blijft vast en onverbroken. Hij houdt getrouw Zijn Woord.

Deze troostwoorden hebben in de eerste plaats een ambtelijke betekenis. Het is gesproken tot de discipelen, de apostelen die worden uitgezonden in de wereld om Zijn getuigen te zijn. Straks gaan ze uit om in Zijn Naam te prediken bekering en vergeving der zonden onder alle volkeren, beginnende te Jeruzalem. En dat is geen kleine opdracht. Dat is voor mensen in zichzelf onmogelijk. Kleine, nietige mensjes, stofbewoners, zwak van moed en klein van krachten, vaak nog vol vrees en twijfel. Ze hebben hun adamsnatuur ook nog tegen. Daarom zijn ze nog zo vaak hoogmoedig. Grote woorden, mooie beloften, en toen het erop aankwam hebben ze zich aan Hem geërgerd, Hem verlaten en zelfs hun Meester verloochend. Nee, van de discipelen is niet zo veel goeds te zeggen. Zij hebben het niet verdiend dat Hij ooit nog naar hen om zal zien.

Hier ontsluit zich het wonder van genade. De Heere Jezus bemoedigt hen met Zijn troostrijke tegenwoordigheid omdat Hij in de diepe godsverlatenheid is ingedaald. Hij van God verlaten, zodat zij nooit meer van Hem verlaten worden. Wat een troostvol woord, dat in stille aanbidding wordt bewonderd door hen die alles tegen hebben.

Allen die dit lezen, in het bijzonder zij die van God een plaats hebben gekregen in Zijn Koninkrijk, de Heere geve dat u persoonlijk mag delen in dit inhoudsvolle troostwoord. Hoe donker ooit Gods weg mag wezen, Hij ziet in gunst op die Hem vrezen. Wat er ook tegenop komt, waar u ook bent, wat uw omstandigheden ook zijn, hoe onmogelijk het soms ook lijkt, Ik ben met u. Als u door het geloof daar houvast en sterkte in mag vinden, dan mag u met de dichter instemmen:

De HEER’ is zo getrouw als sterk;
Hij zal Zijn werk
Voor mij volenden;
Verlaat niet wat Uw hand begon,
O Levensbron,
Wil bijstand zenden.
(Ps. 138:4)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen