Is onze kerkdienst nieuw?

WIE JUSTINUS WAS

Justinus werd rond het jaar 100 in Palestina geboren als zoon van heidense kolonisten. Op jonge leeftijd raakte hij in de ban van de wijsbegeerte en leerde verschillende filosofieën kennen als het platonisme en het aristotelisme, maar geen enkele schonk hem bevrediging.

Toen hij eens langs het strand wandelde, raakte hij in gesprek met een bejaarde christen en de vonk sloeg onmiddellijk over. Door zijn doop werd Justinus in de kerk opgenomen.

Behalve dat hij aktief deelnam aan het leven van de christelijke gemeenschap, verdedigde hij ook zijn nieuwe geloof tegen heidense aantijgingen en de onbillijke behandeling door de keizerlijke overheid. Om dit beter te kunnen doen stichtte Justinus in Rome een school voor christelijke filosofie. Hij betoogde dat God in elke menselijke geest het zaad van Zijn boodschap gezaaid heeft, dat dit zaad in de heidense filosofieën en godsdiensten een zekere groei heeft gekend, maar dat het in de christelijke godsdienst tot zijn volle wasdom is gekomen. Door deze theorie werden de goede elementen in de niet-christelijke overtuiging gehonoreerd, terwijl de eigenheid en de meerwaarde van het christendom volledig gevrijwaard bleven. De christelijke filosofische school van Justinus verwierf snel naam, ook buiten Rome. Enkele heidense filosofen konden dit sukses niet verkroppen en wisten keizer Marcus Aurelius ertoe te bewegen Justinus samen met zes medestanders de marteldood te laten sterven. Op 1 juni in het jaar 165 stierf Justinus, leek, filosoof en martelaar, de marteldood.

WAT JUSTINUS DEED

Justinus was één van de eerste apologeten of geloofsverdedigers van de Kerk. Het 'nieuwe geloof' van de christenen gaf het volk aanleiding tot allerlei geruchten, zoals over de eucharistie. De massa had slechts flarden opgevangen van Jezus' woorden: "Wie Mijn vlees eet en Mijn bloed drinkt..", en dit was voldoende om de christenen van ritueel kannibalisme te beschuldigen! Justinus reageerde daarop met een duidelijke uiteenzetting over de eucharistie. Hij adresseerde zijn geschrift aan het hoogste gezag, keizer Antonius Pius, de voorganger van Marcus Aurelius: "Op de dag, die genoemd wordt de dag van de zon, is er een bijeenkomst van mensen uit de steden en die erbuiten wonen. In eenzelfde plaats. Wij lezen de gedenkschriften van de apostelen of de geschriften van de profeten, zoveel als de tijd het toelaat.

Vervolgens, als de lector de lezing beëindigd heeft, spreekt de voorganger een woord van vermaning en aansporing om al het goede in praktijk te brengen. Daarna staan wij allen gezamenlijk op en bieden onze gebeden aan. En wanneer we ons gebed hebben beëindigwordt het brood en de wijn en het water aangebracht en de voorganger biedt gebeden en dankzegging aan, zo goed als hij kan. En ieder antwoordt met de toejuiching: "Amen!". Dan is er de uitdeling en het nuttigen door ieder van de eucharistische gaven die door de diakenen aan de aanwezigen worden gebracht. En zij die vermogend zijn en dit wensen, geven wat zij willen. Wat zo wordt ingezameld, wordt neergelegd bij de voorganger en die helpt hiermee de wezen en de weduwen en hen die door ziekte of een andere oorzaak hulpbehoevend zijn, ook de gevangenen en de gasten die uit de vreemde tot ons zijn gekomen. In één woord, hij zorgt voor allen die in nood zijn. Wij komen samen op de dag van de zon, omdat op dezelfde dag Jezus Christus, onze Redder, uit de dood verrees.

Dit hebben we U (de keizer) nu meegedeeld, opdat U het zoudt onderzoeken". (Apologie, 1, 67, 3-7) Naar aanleiding van een artikel in het Katholiek Nieuwsblad.

Het is niet moeilijk om in dit schrijven uit de tweede eeuw na Christus een heleboel te herkennen van onze kerkdiensten anno 1995. Zij het wel dat we moeten opmerken dat in de Rooms-Katholieke Kerk de aandacht veel meer is komen te liggen op het sacramentele deel van de dienst en in de reformatorische kerken veel meer op de Woordverkondiging.

De Heere Jezus heeft ons gewaarschuwd toen Hij zei: "Als men zal zeggen: Ziet, hier is de Christus, of ziet daar, gelooft het niet".

Daar moeten we ook goed op letten in onze tijd. Enerzijds een tijd van verval en verwording. Een tijd waarin oude waarden wegvallen, zowel in de rooms-katholieke als in de protestantse wereld.

Maar tevens een tijd waarin duidelijk blijkt dat een mens niet genoeg heeft aan alleen stoffelijke dingen. Een mens is een religieus wezen. Juist in de armoede van onze tijd blijkt steeds weer dat de mens 'iets' zoekt. Daar wordt gretig gebruik van gemaakt door andere mensen die dit verlangen zoeken te vervullen door 'wonderen' aan te bieden. Een broeder in Friesland stuurde me een artikel uit een krant toe waarin weer eens heel duidelijk deze dingen naar voren komen.

Een 53-jarige mevrouw, Vassula Ryden, leeft in regelmatig contact met Jezus. Hij spreekt door haar. Hij reist met haar mee. Ze vertelt een heel verhaal van een busreis, waarbij Jezus naast haar zat. En de conducteur verkocht aan Hem geen kaartje…

Zonder dat ze het zelf wil moet ze soms pen en papier pakken en schrijven. Als ze er mee op wil houden wordt ze soms gedwongen om juist nog sneller te gaan schrijven. "Elke dag hoor ik de stem van Jezus die mopdraagt wat ik precies moet doen. Soms gebeuren er heel spontaan wonderen tijdens bijeenkomsten waaik spreek".

Toen deze mevrouw in de Sint Vituskerk in Hilversum sprak kwameer zo'n tweeduizend mensen. Voornamelijk rooms-katholieken. En dat terwijl de kerken leeglopen. Hoe komt het toch dat men naar zulkmensen toe zo gewillig is en zo gretig?

Is misschien in de kerken alles te rationeel geworden, teveel op het tijdelijke gericht? Te weinig toegespitst op de ziel van de mens? Weten zulke geloofs-randfiguren beter het hart van de mens te vinden?

In ieder geval moeten deze zaken on wakker schudden; er zijn veel mensein nood. In geestelijke nood. Zij hebben honger…naar iets buitennatuurlijks. Naar iets van achter de horizon van ons mensenbestaan. Daar ligt eetaak voor de kerken: breng hen Jezus door middel van Zijn Woord. Breng hen Jezus, zoals Hij is! Christenen ontwaakt!

De tegenpartijder (de duivel) gaat ronals een briesende leeuw, zoekende wie hij zal kunnen verslinden. Waakt….en bidt!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen