GOD IN ZIJN GENADE!

met je eigen vuilheid. Je ziet hoe bij Hem alles draait om de ander, terwijl bij mij alles draait om mijn eigen 'ik'.

Nee, niet dat ik daar zo maar aan toegeef. Ik vecht er tegen. Maar ik kan van dat zondige 'ik' nooit helemaal loskomen. En dat doet mij verdriet: niet - dat hoop ik althans - omdat ik een volmaakte wil worden, maar om Hem, omdat ik Hem liefheb. Omdat ik Hem nameloos liefheb, wil ik mij helemaal geven aan Hem, mij inzetten voor de verheerlijking van Zijn Naam. Populair gezegd: Ik vind niets heerlijker dan over Hem te praten. Het is voor mij een genot om de liefde tot Hem te zien blinken in de ogen van de mede-kinderen Gods.

En dan zie ik toch altijd weer dat eigen 'ik' dat Hem van de troon wil stoten. Zeker, dan zeg ik - en dat zeggen alle gelovigen dan verontwaardigd - "hoe durf je dat!?". Je probeert dat 'ik'ver weg te schoppen en ergens in de kelder of op de zolder van je ziel op te sluiten. Maar iedere keer gaat de deur van die kelder of van de achterste zolder waarnaar je dat 'ik'verbannen hebt, weer open en treedt hij triomfantelijk binnen alsof hij van de prins geen kwaad weet.

Als dat altijd weer opnieuw gebeurt, kun je daar bijna moedeloos en mat van worden. Dan kan de bange vraag in je opkomen: "Komt er dan nooit een einde aan dat geduld van de Heere? Als ikzelf al een grondige afkeer heb van dat 'ik' dat altijd maar weer alles naar zichzelf toe wil graaien, desnoods ten koste van de anderen, hoe kan de Heere het dan bij dat akelige 'ik'van mij uithouden? Hoe kan de Heilige Geest niet alleen in mijn ziel, maar zelfs in mijn lichaam wonen? Hoe kan Hij dat lichaam van mij beschouwen als een tempel vanwaaruit Hij Zijn onuitsprekelijke zuchtingen opzendt naar God (Rom. 8:26)?

En toch weet ik het antwoord. De Heilige Geest dringt dat antwoord in mij naar voren. God wil juist verheerlijkt worden in Zijn barmhartige liefde, die Hij in Christus heeft getoond.

Dezer dagen las ik de Bhagavad Gita, het religieuze boek van ongeveer 2.500 jaar geleden, dat het denken van India het meest heeft beïnvloed. In prachtige taal wordt daarin de verhevenheid van God getekend.

En toch werd ik er bang van. Hoe kan - zo vroeg ik mij af - iemand zó over de nabijheid van God schrijven zonder zeker te zijn van de bescherming door de Middelaar, Christus?

Wel bemerk je hier en daar ook iets van dat terugschrikken voor Gods grootheid bv.: "Mijn ogen deinzen terug voor Uw luister, die schittert als de zon, als vuur, laaiend, onbegrensd. U bent alles wat wij kennen, de allerhoogste. Met Uw vlammend gelaat legt U de wereld in as" (Hoofdstuk 11).

Maar desondanks zet de schrijver dit gesprek met deze Ontzagwekkende voort. Wel smeekt hij soms om ontferming: "U in Uw grimmige gedaante en Uw onverdraaglijke stralen, o God der goden, wees genadig".

Maar hij hoopt die genade te verdienen langs vele reïncarnaties. Maar wij! - wat een Evangelie! - wij mogen weten dat God ons genadig is door de éne Incarnatie, de vleesgeworden Zoon van God, Hem zij alle eer en dank!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen