Ik geloof de gemeenschap der heiligen

Ik geloof dat er een gemeenschap is van hen die zich in God geheiligd weten door het bloed van Jezus Christus.

Dat is dus een geloofsgemeenschap, een levende eenheid van hen, die zich door het geloof richten op dezelfde, de levende God en op Zijn Zoon, die Zich uit liefde voor hen gegeven heeft om hen te redden van de eeuwige dood.

Het is dus niet een groep van gelijkgezinden, die er dezelfde theologische ideeën op nahouden; en evenmin een club van mensen, die eikaars religieuze ervaringen uitwisselen.

In het hogepriesterlijk gebed heeft Jezus gebeden voor de eenheid van de Zijnen: "Opdat zij allen één zijn gelijk Gij, Vader, in Mij en Ik in U, dat ook zij in Ons één zijn… Ik in hen en Gij in Mij"(Joh. 17:2123). Het is dus een eenheid in Christus en in Zijn Vader.

Je kunt ook zeggen: een eenheid in hetzelfde eeuwige leven. "En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, de enige waarachtige God, en Jezus Christus die Gij gezonden hebt" (Joh. 17:3).

We hebben al vaker gezegd dat het zaligmakende kennen in de Bijbel niet iets is van het verstand of van het gevoel, maar iets dat veel dieper gaat, nl. een kennen dat voortkomt uit de veranderde kern van ons wezen of zoals de Dordtse Leerregels het zeggen, uit onze door de Geest herboren wil.

De gemeenschap der heiligen is de eenheid van hen, die van zichzelf en van elkaar weten dat ze kinderen Gods zijn. Hoe? Door elkaar te meten met de meetlat van allerlei kenmerken? Nee, want dat zou intellektualisme zijn - maar door de gelovige, aarzelende intuïtie.

Met opzet gebruik ik het woord "aarzelende" intuïtie. Het gaat hier over zulke ingrijpende en heilige dingen datje daarover alleen maar met veel schroom, mildheid en liefde denken en spreken kunt.

Deze gemeenschap der heiligen is een wonderbare ervaring, die veel geestelijke kleurschakeringen heeft. Ze voltrekt zich dan ook over allerlei kerkmuren heen. Het is een gemeenschap in de tranen, een samen schreien voor het aangezicht van de heilige God. Nee, ik bedoel niet dat er letterlijk tranen geschreid moeten worden. Dat kan en dat mag wèl. En in die gemeenschap zal men er zich ook niet over verbazen, wanneer iemands ogen vol schieten en hij zijn ontroering niet meer meester is, ontroering over de God van liefde tegenover Wie wij altijd weer tekort schieten en aan Wie ons 'vlees' zich nooit wil onderwerpen. Maar ook ontroering, omdat deze heilige God mij altijd weer vergeven wil in Christus. Maar die uiterlijke ontroering is niet het wezen van de gemeenschap der heiligen.

Het is ook een gemeenschap in de heerlijkheid Gods. Wij weten immers dat we uit God geboren zijn (Joh. 1:13). Door die nieuwe natuur hebben we deel aan Gods natuur (2 Petr. 1:4). Dat eeuwige leven in ons is ontsproten aan God Zelf.

De gelovigen weten het van elkaar: "En wij allen, met ongedekten aangezichte de heerlijkheid des Heeren (als) in een spiegel aanschouwende, worden (naar) datzelfde beeld in gedaante veranderd, van heerlijkheid tot heerlijkheid, als van des Heeren Geest" (2 Kor. 3:18).

De vrijheid is ook een wezenlijk element in dat samenkomen van de heiligen. Maar dan wel een bepaald soort vrijheid: "De Heere nu is de Geest; en waar de Geest des Heeren is, aldaar is vrijheid' (v. 17).

Ook die eigen-aardige soort vrijheid is moeilijk te omschrijven. Ze is van de ene kant toch ook weer een gebondenheid: gebondenheid aan Christus en aan Zijn Woord, gebondenheid aan de heilige orde (1 Kor. 14:40). Maar dat alles komt voort uit het feit dat de Heilige Geest die vrijheid bewerkt. Die Geest is in hun midden. Daarom ontaardt hun samenkomen niet in een dorre diskussie over Bijbelteksten of theologische haarkloverijen.

Zelf mag ik die gemeenschap der heiligen nu al jarenlang elke week beleven in Velp in een kring, die we noemen: "Samen luisteren naar Gods Woord", en in een Broederkring van predikanten, die om de zes weken bij elkaar komen om samen het aangezicht Gods te zoeken in gebed en in geloofsafhankelijkheid. (Indien er meer predikanten zijn, die daaraan willen deelnemen, kunnen ze mij schrijven of bellen). Het is - dat zei ik al - een gemeenschap van hen, die althans innerlijk schreien om hun zonden, dus een gemeenschap van zondaars, die elkaar dus ook wel eens pijn doen; beperkte, soms kortzichtige, bange zondaars, maar die elkaar ook altijd weer kunnen vergeven in en door Christus.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen