De Wartburg, 25 jaar

Vrienden van onze stichting "In de Rechte Straat",

Vandaag zijn we hier in bijzondere omstandigheden bijeen. Het mag een dag zijn van dankbaar gedenken, dat nu 25 jaar geleden ons ex-priesterhuis "De Wartburg" officieel geopend werd door ds. J. Gravendeel, de toenmalige voorzitter van ons stichtingsbestuur.

Er is toen gesproken over "de genezing van een verlamde" (Mk. 2:1-13). Een geraakte, die wel op een opmerkelijke wijze aan de voeten van Jezus mocht belanden, namelijk door zijn vrienden gedragen en door een opening in het dak.

En er zijn er in die jaren aan de voeten van Jezus terecht gekomen. Vermoeiden en belasten onder het juk van het leersysteem van de kerk van Rome. En ze mochten rust vinden en innerlijke vrede in het eens en voor altijd volbrachte offer van Jezus Christus.

Onze Stichting mocht in vele gebreken door Gods genade een middel wezen.

Ook heeft de Heere in Zijn wonderlijke goedheid en trouw ds. en mevr. Hegger de kracht en liefde gegeven om in woorden en daden het Evangelie aan hun gasten op de Wartburg door te geven.

Een positieve balans?

Kunnen we vandaag een positieve balans opmaken na 25 jaar?

Hoe moeilijk is te meten de vrucht van het werk dat God met Zijn Geest verrichten wil in het hart van mensen, ook van ex-kloosterlingen en ex-priesters… Je kunt het niet in jaarverslagen of op foto's vastleggen.

Maar toch zijn er meerderen, waarvan wij horen mogen, dat ze nu in Zijn Koninkrijk dienstbaar mogen zijn door anderen te wijzen op het heil, waardoor zijzelf in Christus vertroost mochten worden!

Hoe rijk is het reeds, wanneer één zondaar zich bekeert, daar de Schrift zegt, dat daarover blijdschap in de hemelen zal wezen… En nu naar wij mogen geloven, zelfs meerderen!

Laten we vandaag ook in blijdschap de zegen mogen gedenken, waarmee de Heere het werk heeft willen zegenen in het leven van zovelen, ook door allerlei uitgegeven boeken en gepubliceerde brochures in zovele landen en talen! En dat onze direkteur hiervoor kracht en wijsheid mocht ontvangen!

Oók de steun, die de Heere ons in staat stelde te geven in de vorm van meeleven, gebed en gaven voor kleine protestantse gemeenten in Spanje, Portugal en Italië, temidden van een immens grote Rooms-Katholieke meerderheid.

En niet te vergeten het evangelisatiewerk, dat op zovele plaatsen in groter en kleiner verband mocht plaatsvinden.

Onze verwachting

Wat is nu vandaag als Stichting onze verwachting? Wordt de leer van Rome in eigen land nog als bedreigend voor het heil van zondaren ervaren? Menen velen niet met Rome éénzelfde God te dienen? Menen vele reformatorische en evangelische christenen niet dichter bij het orthodoxe Rome te staan in ethische vragen als bij sommige protestanten in eigen kerk? Zijn we gevorderd?

Het profetisch getuigenis mocht gehoord worden. Maar we vernemen soms ook gevoelens van moedeloosheid. Moedeloosheid, zoals de profeet Elia moedeloos was…

De steen in psalm 118

In dit verband zou ik iets willen zeggen over de steen, waarvan ik hoor uit psalm 118, dat de bouwlieden die niet gebruiken konden. Het is waar, die steen wijst op Christus, zoals Petrus na Pinksteren ons duidelijk maakt.

Maar laten we eerst eens letten op de omstandigheden van de psalm.

David spreekt in deze psalm van een zeer moeilijke periode uit zijn leven. Het is geen kleinigheid als je jezelf zo in het nauw gedreven gevoelt als iemand, die omringd wordt door een venijnig stekende bijenzwerm!

Zo is David opgejaagd geweest door koning Saul… Denkt u maar eens aan psalm 42, die uit dezelfde periode van Davids leven stamt! Een hijgend hert…

David heeft zich als een steen gevoeld, door de bouwlieden verworpen… Nergens deugde hij voor in het oog van zijn vijanden. Volstrekt afgekeurd! Zelfs niet geschikt voor een ondergeschikte plaats in het bouwsel! Maar weggeworpen op de afvalhoop!

Onbruikbaar

Ja, daarin is David inderdaad beeld van zijn grote Zoon en Opvolger Jezus Christus! Jezus Christus niet erkend door Zijn eigen volk… Afgekeurd, verworpen, tot een vloek gesteld aan het vloekhout! Onbruikbaar geacht tot zaligheid.

Want de Joden hadden hun Wet en de Farizeeën hun voorschriften! Zij peilden in geen enkel opzicht de verdorvenheid van het menselijk hart. Zij hadden deze Zaligmaker niet nodig!

Ze verstonden niet, dat uit de Wet de kennis der zonde is, gelijk Paulus zegt… Zo zijn zij de bouwers, die bouwen aan een huis van eigen gerechtigheid. In dat huis denken ze veilig te schuilen voor Gods gericht en toorn… Zij bewandelen, zo wij het plegen te zeggen, de weg der werken!

Gelijk wij dat ook van Rome zien! Want Rome leert ook na 25 jaar nog steeds de mens die meetelt en meedoet! Kan meedoen door een ingestorte genade van een materieel opgevat sacrament! Voor Rome geen totale verdorvenheid van het menselijk hart…

Maar daarin is Christus in wezen een door Rome verworpen steen. Van Zijn plaats wordt Hij gehaald. Zijn eer wordt gegeven aan mensen. Aan Maria, aan heiligen, aan een paus, aan een priester…

Maar Christus in de totale en radikale verzoenende kracht van Zijn bloed is voor Rome onbruikbaar!

En voor ons?

Neemt Hij in ons leven wel die plaats in, die Hem van Godswege toegekend is? Of Hij krijgt in ons leven alle plaats, of er is in het geheel geen plaats voor Hem. Hier is geen tussenweg!

Een plaats ergens terzijde is onbestaanbaar. Een tweede of derde plaats is onmogelijk!

De bouwlieden hebben Hem verworpen…

Zolang wij nog steeds openlijk, hetzij verborgen, onze eigen gerechtigheid voorde Heere opbouwen, zijn wij nog bezig Hem af te keuren…

Wanneer Christus nog niet dat grote en énige Fundament van onze zaligheid is, dan treft de Heere ons nog onder de bouwers aan… Maar God keurt al onze bouwsels af! Het kan niet bestaan en kan niet tot zaligheid dienen!

Heeft u al leren zien hoe wij Christus afkeuren en verwerpen, wanneer wij onszelf nog niet radikaal hebben leren verootmoedigen voor de Heere? Wanneer wij de schuld nog niet op ons namen?

Paulus zegt: Uit genade zijt gij zalig geworden! Maar hij voegt er aan toe: En dat niet uit u…

Neen, uit mij is de zaligheid niet! Voor Jezus is in mijn leven geen plaats, zolang de Heere geen plaats in mijn hart voor Hem bereidt!

Maar dan leer ik ook, hoe mijn eigen gerechtigheid inderdaad een wegwerpelijk kleed is…

Christus de steen des aanstoots, voor de eigengereide en eigengerechtigde mens… Voor de onbekeerde, onwedergeboren zondaar.

Hij is de afgekeurde Steen… Onbruikbaar 25 jaar terug, niet minder onbruikbaar naar veler oordeel vandaag!

Wat moeten wij bouwers immers met deze Steen? Hij is veracht en de onwaardigste onder de mensen.

En als we onszelf in onze schuld en Hem in Zijn verzoening mogen kennen, dan staan we niet vreemd tegen over de/e belijdenis: lin wij hebben Hem niet geacht!

Een verworpen Steen, als God Hem ook vandaag niet de plaats geeft in het leven van jongeren en ouderen, in in het leven van roomsen èn van vrienden van "In de Rechte Straat", die Hem van Godswege naar het Goddelijk recht toekomt!

Wij elke dag weer van onze plaats af, en Hij op Zijn plaats! Dat is genade. Dat is wonderbare en beleefde genade.

Wonderlijk is het in die kennis geleerd te worden door het Woord en geleid te worden door de Geest. Dat is het wat Johannes zegt: Hij moet wassen, maar ik minder worden!

Een verworpen Steen-

Maar vrienden, ds. en mevr. Hegger, bestuur en medewerkers, wat dacht u dan? Dat wij geëerd zullen worden in deze wereld, waarvan gezegd wordt: Hij was in de wereld, maar de wereld heeft Hem niet gekend…? De dienstknecht is niet meerderdan Zijn Heer! Hebben zij Mij gehaat, zij zullen ook u haten!

Christus, de Steen die door de bouwlieden verworpen wordt… Maar verwachten dan de stenen, die God op dat Fundament invoegt in de muur van levende stenen, in deze wereld toegejuicht te worden?

Staat men dan op ons en ons getuigenis te wachten vandaag, wanneer we waarlijk van Hem mogen spreken en getuigen? Omdat wij Zijn heerlijkheid hebben aanschouwd en uit Zijn volheid genade voor genade mochten ontvangen?

Vergist u niet, vrienden! Wanneer deze Steen Zijn gerechte plaats inneemt in uw en mijn leven, wij zullen zelf aan den lijve ondervinden, wat het is, dat Hij door de bouwers verworpen wordt! Wij zullen als Stichting niet met gejuich begroet worden, wanneer we profetisch mogen spreken van Hem.

Misschien hebben we dan na 25 jaar werk, ds. Hegger, wel eens de gedachte niets gevorderd te zijn… Niet dat gehoor gevonden te hebben, hetgeen we hoopten…

Verworpen worden valt niet mee… Smaadheid dragen met Christus is voorwaar niet eenvoudig… Daarvoor is volharding nodig.

Het Woord leert ons, dat de verdrukking oefent in het volharden. Want dat staat er eigenlijk. En in de volharding leren we "bevinding". Dan leren we dat de Heere Zijn beloften vervult voor hen, die Hem in hun nood nodig leren hebben!

Ja, dan stelt Hij bij ogenblikken Christus tot het Hoofd des Hoeks in onze beleving. Temidden van de verdrukking ervaren we in die momenten: Wie zal ons scheiden van de liefde Gods, die is in Christus Jezus onze Heere?!

Ja, we gevoelen Gods nabijheid!

Daarom hebt goede moed! Wanneer we ons een verworpen steen weten, wij mogen daarin eens opnieuw ondervinden als stichting, hoe de Heere ons gebruiken wil tot opbouw van Zijn kerk, van Zijn Koninkrijk, óók na 25 jaar!

"De Heer is mij tot Hulp en Sterkte; Hij is Mijn lied, mijn psalmgezang!" (Psalm 118:7). Laten wij Hem zo danken en op Hem hopen! AMEN.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen