Zonde… …brengt scheiding I

Zonde brengt scheiding. Dat zien we ook in huwelijk en samenleving.

Zonde is ik-gerichtheid ten koste van de ander. Zonde is het zoeken van mijzelf, waarbij ik desnoods over (geeste-lijke) lijken ga. Zonde is zelfvertroeteling, ten diepste zelfaanbidding. De zonde stelt het 'ik' tot centrum van allen en van alles, desnoods tot in het ongeremde en ongerijmde toe.

Als een man of vrouw in het huwelijk op deze manier alleen zichzelf beoogt, bevrediging van eigen begeerten na-jaagt, dan moet de ander daar op den duur wel van walgen; zeker wanneer die ander bovendien blijft eisen datje jezelf aan hem/haar overgeeft in de intimiteit en weerloosheid van de lichamelijke eenwording.

Zo moet ook God van ons walgen, wanneer Hij ziet hoe wij onszelf tot middelpunt van alles maken en Zijn schepping willen ontwrichten om het eigen 'ik' te laten triomferen.

Maar allen groeien wij op met die verbetenheid: het eigen 'ik' moet op de troon zitten en alles en iedereen moet daarvoor neerknielen, ook God Zelf. Wij kunnen ons echter zelf niet van deze hartstochtelijke ik-cultus bevrij-den. Dat kan alleen door een wonder van Boven.

Dat gebeurt, wanneer de Heilige Geest het zwaard van het Woord Gods han-teert en die zware touwen waarmee wij aan ons 'ik' zijn vastgebonden, mid-dendoor snijdt. Dat gebeurt in de wedergeboorte.

Tegelijk verheerlijkt de Geest dan Christus, doordat Hij ons met Hem als onze Zaligmaker verbindt in het geloof dat Hij schenkt, èn ons verzekert dat wij voor altijd door het bloed van Christus zijn rein gewassen van onze schuld.

Iedere gelovige bemerkt echter dat hij, ook na zijn bekering, de neiging heeft om terug te keren tot die ik-gerichte levenshouding.

En voor de ware gelovige is dat een bron van voortdurend verdriet en oorzaak van verootmoediging.

Wanneer je, toen je tot geloof kwam, met volle teugen hebt gedronken uit de levende wateren van het heil, wanneer je genoten hebt van de liefde van God tot jou en van jouw liefde tot Hem, wanneer je even hebt mogen wegzinken in de zoetheid van die liefde, dronken hebt mogen worden onder de betovering van Gods verblindende schoonheid, dan wil je daar steeds meer van hebben.

En dan krijg je een grondige weerzin, een haat. tegen alles wat je van God verwijdert. In wezen is dat dus een haat tegen de zonde.

Je wilt niet meer die zelfvertroeteling. Je wilt je ganse 'ik' opofferen om toch maar die eenheid met God te mogen beleven.

Dan wil je niet meer je eigen eer zoeken. Je wilt dat niet meer, omdat het tegen de wens van je Liefste ingaat, maar vooral omdat je ziet, werkelijk ziet, dat Hij het enige aanbiddelijke Middelpunt van alles is en dat daarom het zoeken van eigen eer vanzelf scheiding teweeg moet brengen tussen jou en je Geliefde.

Je wilt dan altijd weer naar God toe. Je hart hunkert naar Hem, klopt in begeren naar Hem toe. Je hijgt naar de heerlijkheid van Zijn liefde. Je zucht ernaar, je schreeuwt erom.

Je voelt je ellendig buiten je Geliefde. Je kunt niet meer leven zonder Hem. Je kwijnt weg, wanneer je je weggeworpen voelt op de vlakte, ver buiten Hem. En daarom kun je het niet hebben dat er steeds weer iets is dat scheiding brengt tussen God en mij. En dat iets is de zonde:

"Maar uw ongerechtigheden maken een scheiding tussen u en uw God en uw zonden verbergen het aangezicht van u, dat Hij niet hoort" (Jes. 59:2).

Lezer(es), Jezus heeft gezegd: "Want waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn" (Mat. 6:21). En Hij illustreert het aan het feit dat niemand tegelijk zijn hart kan verpanden aan de geldduivel èn aan de Heere.

Hoe zouden wij tot de reine Christus durven naderen met een hart vol begeerte naar het vuile geld? Zeg het eerlijk tot uzelf, spreek het uit voor het aanschijn van de heilige God: Waar is uw schat? Aan wat, aan wie hebt u uw hart gegeven? Waar lééft u voor?

Geef toch uw hart helemaal aan de Heere! Er is niets heerlijkers denkbaar dan de liefde van God. Lees heel het Hooglied er op na. "Hoe schoon zijt gij en liefelijk zijt gij, o liefde!" (7:6). Wat een verrukking te mogen zeggen en ervaren: "Ik ben van mijn Liefste en Zijn genegenheid is tot mij" (7:10). "De liefde is sterk als de dood; haar kolen zijn vurige kolen, vlammen des Heeren" (8:6).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen