ONZE MENSELIJKE VERANTWOORDELIJKHEID

Die is heel anders vóór of na de bekering. Vóór de bekering staat God tegenover ons en eist ons antwoord, het antwoord van de verootmoediging over onze schuld, van het geloof in Zijn Zoon Jezus Christus en van de gehoorzaamheid aan Zijn wet. Ná de bekering is alles anders geworden. Dan staat God niet meer tegenover ons, maar woont in ons (Joh. 14:23). Dan heeft Hij een nieuw verbond met ons aangegaan, „een nieuw verbond, niet naar het verbond dat Ik met hun vaderen gemaakt heb…, maar dit is het verbond: „Ik zal Mijn wetten in hun verstand geven, en in hun harten zal Ik die inschrijven" (Hebr. 8:8-12).

Dan is God onze innerlijke Bondgenoot geworden. Hij doordringt ons helemaal met Zijn Geest. Hij laat ons dan nooit meer als wezen achter (Joh. 14:18). Maar als wij op dezelfde manier verantwoordelijk zouden zijn tegenover God als vóór onze bekering, dan zouden we ten diepste nóg alleen zijn, een „wees" in deze grote wereld met al zijn verlokkende begeerten, alléén in de eis van de verantwoordelijkheid, die tot mij komt.

Nu echter strijdt de Here God mét en in mij. Hij is in Christus voor mij geworden de Emmanuël, God mét ons. Op een geheel nieuwe wijze is Hij dan mij „tot een God" en ben ik, samen met Gods andere kinderen, Hem „tot een volk".

En de grondreden daarvan is: „Want Ik zal hun ongerechtigheden genadig zijn en hun overtredingen zal Ik geenszins meer gedenken" (Hebr. 8:12). Dáárom staat God nooit meer tegenover mij. Het Verbond in het bloed van Zijn Zoon is voor eeuwig; het kan niet meer teniet gedaan worden door ons, mensen, lijk vroeger: „want zij zijn in dit Mijn verbond niet gebleven en Ik heb op hen niet geacht, zegt de Heere". Altijd weer is de Heere vertroostend bij en in mij en verzekert mij op grond van Zijn belofte en door het getuigenis van de Heilige Geest, dat mijn zonden zijn vergeven.

Daarom is de wet nooit een drukkende last op mij, maar een „zacht juk" (Matth. 11:30). Die wet is mijn lust en mijn leven geworden. Zeker, ik moet helaas altijd weer vaststellen dat ik die wet niet volmaakt volbreng. Maar ik weet ook dat de Heere niet wil dat ik daarom in de put ga zitten. „Ik ben immers bij u", zo roept Hij mij voortdurend toe. Daarom kan ik in Hem ook altijd weer opnieuw beginnen.

Laten we er toch voor oppassen nooit uit die werkingssfeer van Christus vandaan te gaan. Laat u nooit in de eenzaamheid drijven door uw verantwoordelijkheid. De duivel wil niets liever. Hij kan soms zo vroom doen. Dan wijst hij ons op onze verplichtingen en houdt ons de wet voor. „Dat gaat toch zeker zo maar niet", zo fluistert hij de stille tobber in het oor. „Je denkt toch zeker niet dat God je genadig wil zijn, wanneer jij niet je uiterste best doet". En in zekere zin heeft hij gelijk. Natuurlijk moeten wij proberen Gods geboden zo stipt mogelijk te volbrengen, maar niet op de manier zoals de boze geest ons dat voorstelt, nl. staande tegenover God als een knecht, maar levende in de gemeenschap met God als Zijn kind door de Heilige Geest; niet als voortbrengselen van onze wilsinspanning, maar als vrucht van de Heilige Geest. En die vrucht is: „Liefde, blijdschap…" (Gal. 5:22), vrede, vrijheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen