GESPREKKEN MET EX-PRIESTERS IN ITALIE

Wij gingen ex-priester, ds. Masseo opzoeken, die predikant is in dit ziekenhuis. Ds. Masseo had een afspraak gemaakt voor vier uur. Het duurde echter anderhalf uur, voordat hij kwam opdagen. Vermoedelijk was hij de afspraak vergeten. Duizend verontschuldigingen natuurlijk! Ook een andere ex-priester, die pas de kerk had verlaten, zou bij dit gesprek aanwezig zijn, maar Masseo vertelde ons, dat hij een paar dagen geleden naar Rome was vertrokken.

Enkele gedachten van hem:

„We moeten in Italië niet geïsoleerd leven. De waarheid is als een licht dat in een prisma schijnt en in vele kleuren uiteenvalt. Ieder van ons kan maar een gedeelte van de waarheid bevatten. Samen moeten we zoeken naar de volle waarheid".

Er steekt wel heel wat in deze opmerking, waarmee we het eens kunnen zijn, maar uit de terminologie proef je soms al een hele gedachtenwereld, die niet Bijbels is.

„De fundamentalisten zoeken alleen maar naar de zaligheid van de eigen ziel. Wij moeten loskomen van onszelf en openstaan voor de noden van de anderen. We moeten onze evangelische en profetische bewogenheid tonen door het egoïstische van strukturen aan te tonen".

„De fundamentalisten..?" Zeker, er zijn zulke mensen, maar „de" fundamentalisten?

„In het zuiden maakt de pinksterbeweging grote opgang. Dat komt, omdat die mensen daar altijd zijn onderdrukt en domgehouden. Nu gaan ze wat betekenen. Wanneer ze in tongen spreken of profeteren, luisteren de anderen naar hen. Dat is een geweldige bevrediging en compensatie van hun minderwaardigheidsgevoel".

Dat kan bij sommige pinkstermensen een oorzaak zijn, waarom ze tot die beweging werden aangetrokken. Maar zo mag je toch echt niet het verschijnsel van de pinksterbeweging verklaren. Op diezelfde manier zou je het hele geloof van de Gemeente van Korinthe psychologisch kunnen verklaren als een puur menselijke reaktie. Zij waren immers ook: „niet vele wijzen naar het vlees, niet vele machtigen, niet vele edelen" - 1 Kor. 1:26.

Het was prettig naar ds. Masseo te luisteren. Hij is een zeer bekwaam en energiek man, die zich ook helemaal geeft aan zijn werk. Maar in heel zijn betoog kwam het woord „zonde" niet eens voor, maar ook het geheel van zijn betoog werd sterk gedragen door de gedachte: „Wij kunnen — natuurlijk met Gods hulp — heel wat doen voor de verbetering van de wereld. Wij kunnen.. wij kunnen..".

Graag zou ik nog met hem hebben doorgepraat, maar het kon niet. Wij zouden al om half acht in Imperia moeten zijn, waar we het avondeten zouden gebruiken ten huize van een andere ex-priester, de heer F.

IN IMPERIA

Het was anderhalf uur rijden en we arriveerden om kwart over acht. Onze vriend was intussen naar de fabriek gaan werken. Zijn vrouw belde hem echter op en hij kreeg verlof om zijn werk te onderbreken. F is op zoek naar het Evangelie. Ds. Maggiotto komt geregeld in hun kring van priesters en ex-priesters en probeert dan uiteen te zetten, wat het Evangelie inhoudt.

Enkele verhalen en opmerkingen van ex-priester F.:

Eens zag ik een bedelaar staan in de regen. Ik vroeg: „Heb je honger?" „Ja"„ antwoordde de man. Ik meende Christus te moeten volgen en nam hem mee naar het seminarie, waar ik doceerde. Ik zei tegen de non: „Maak maar eten klaar voor twee. Ik heb nog iemand meegebracht".

De non dacht dat het zeker een hoogwaardigheidsbekleder van de kerk zou zijn. Ze zorgde dat er bloemen op tafel kwamen en een smetteloos wit tafelkleed. Groot was echter haar verontwaardiging, toen ze bemerkte dat de bezoeker een ordinaire straatbedelaar was. Het muisje had een staartje. Ik werd bij de bisschop geroepen. Ik moest beloven zulke „dwaasheden" niet meer uit te halen.

Over de Bijbelkennis van de priesters in Italië zei hij:

In het seminarie heb ik nooit de vier Evangeliën helemaal uitgelezen. En dat was ook het geval met de andere seminaristen. Zeker had niemand van ons het hele Nieuwe Testament, laat staan het Oude, ook maar eenmaal gelezen.

Als ik een ruwe schatting mag doen, dan zou ik zeggen: 5 op de 100 priesters hebben in Italië belangstelling voor de Bijbel. Van deze 5 zijn er 3 die echt bezig zijn met de Bijbel, puur uit vak-interesse, net zoals een advokaat de wetten van het land bestudeert en een bioloog het plantaardige leven.

Van deze 5 blijven er dan nog 2 over, die de Bijbel om een andere reden lezen, maar zij hebben niet die studiebekwaamheid als die andere 3.

Waarom die 2 dan tóch de Bijbel lezen? Dat moet dan wel Gods werk zijn want niemand van ons heeft door zijn opleiding echte liefde voor de Bijbel meegekregen.

F. vertelde over zijn verleden:

Ik was een meisje gaan liefhebben en het kwam zo ver dat zij een kind van mij verwachtte. Ik ging het aan de bisschop vertellen. Zijn reaktie was eerst: „Er is ook nog de mogelijkheid van de abortus". Toen de bisschop bemerkte dat ik daar geen ogenblik over dacht, kwam hij met de volgende „oplossing": U krijgt van mij een aanmerkelijke verhoging in salaris; u stort dat elke maand terug op de rekening van het bisdom; en daarmee betaal ik dan het levensonderhoud van uw aanstaande kind; maar u zult nooit te weten mogen komen, waar uw kind zich zal bevinden; uw kind zal zijn vader nooit mogen kennen en ook u zult afstand moeten doen van elk recht op nadere kennismaking met uw kind; en wat „dat" meisje betreft, daar moet u natuurlijk voor goed mee breken.

Toen ik dit keiharde standpunt had beluisterd, kón en wilde ik niet langer een ambtsdrager zijn in een kerk, die de meest elementaire eisen van de christelijke naastenliefde, de liefde van een man voor een vrouw, waarvan hij een kind verwacht, en de liefde tot dit kind, met voeten treedt. Zeker, ik had een zonde begaan door deze omgang met dit meisje, zonder met haar getrouwd te zijn. Maar ik wilde niet de nog veel grotere zonde begaan om dit meisje, met haar kind van mij, in de duisternis en de eenzaamheid te stoten. Ik heb mijn ambt als priester neergelegd en ben met haar getrouwd.

De meeste lezers van ons blad zullen wel weten dat de r.-k. kerk officieel de abortus veroordeelt als moord. Wij staan wat dat betreft, naast haar. Maa'r hoe komt het dan dat deze bisschop zich daar zó over uitliet?

Wij hebben daar ook over doorgepraat en wij kwamen tot de volgende konklusies: In de eerste plaats moeten we voor ogen houden dat de Italiaanse bisdommen veel kleiner zijn dan de Nederlandse. Ze zijn vaak niet groter dan een Nederlands dekenaat. Vervolgens zullen we zulk een praktische afwijking van de officiële kerkleer moeten verklaren vanuit de geweldige betekenis van de kerk als heilsinstituut. Vanuit die visie kom je er licht toe om onbewust en misschien ongewild het beginsel toe te passen: Het doel heiligt de middelen. En worden ook wij, protestanten, daardoor niet bedreigd, wanneer wij altijd maar weer de kerk naar voren schuiven? Hebben ook wij dan niet een neiging om het protestantisme, of althans de eigen kerk of de eigen groep door dik en dun te verdedigen en het daarbij soms niet helemaal in overeenstemming te zijn met de waarheid? Moeten we zo niet de soms bittere polemieken in protestantse kerkelijke bladen verklaren? In de derde plaats was deze bisschop in elk geval wel geheel in overeenstemming met de r.-k. leer en de officiële praktijk, althans tot voor kort, toen hij zei dat vrouw en kind zouden moeten worden opgeofferd voor de eer van het kerk-> instituut. Eeuwenlang heeft de r.-k. kerk haar priesters die een kind hadden, geeist dat ze zouden breken met vrouw en kind. En vanuit die gedachtengang is het ook enigszins te begrijpen dat die bisschop voorstelde: Pleeg abortus, dan ben je voor goed van alle narigheid af.

F. vertelde iets over de aard van de Liguriërs — hij is zelf geen Liguriër. Deze mensen zijn erg in zichzelf gesloten. Dat komt, omdat het een bergvolk is. Ze moeten noeste arbeid verrichten om het hoofd boven water te houden. Zo was het in het verleden en zo is het nu nog, met uitzondering dan van de bevolking in de toeristische plaatsen langs de kust. Ze moeten met hun houweel een plekje zien klaar te maken, waar ze een wijnstok of een olijfboom kunnen planten. Daarom zijn ze zwijgzaam en in zichzelf gekeerd.

Het zijn echter ook mensen, waar je op aan kunt. Wanneer ze een vaste overtuiging hebben, dan geven ze zich daar ook voor. Ze zijn daarom nogal fanatiek rooms, ook in deze tijd van algemene verslapping van de roomse discipline. Ds. Magiotto vertelde mij dat hij steeds met anderen meegaat, wanneer hij kontaktadressen in de dorpen gaat opzoeken: twee jonge kerels en een potige man die met zijn zware lichaamsbouw vanzelf al ontzag inboezemt.

De volgende dag hoorde ik een gesprek in de trein, waarbij iemand beweerde — en dat werd door de anderen beaamd — dat Italië eigenlijk alleen maar een staatkundige, maar geen ethnische eenheid vormt. De bevolkingsgroepen liggen qua karakter soms mijlen ver van elkaar. Daarom, zo zeiden ze, is Italië ook zo moeilijk te regeren.

F. zei dat daarom een ex-priester uit Ligurië nog eerder zal willen omkomen van de honger dan dat hij zijn hand zou ophouden om steun te vragen. Het ex-priesterwerk zal daar vooral een werk moeten zijn van persoon tot persoon.

Eindelijk waren we om kwart voor elf thuis bij ds. Maggiotto, waar zijn vrouw, Aurora, ons wachtte. Het was een vermoeiende dag geweest met al die gesprekken na de lange reis vanuit Nederland, maar ik was toch erg dankbaar dat mijn tijd daar al vanaf de eerste uren zo vruchtbaar was besteed. We dronken nog een heerlijke Italiaanse kop koffie en tuimelden in bed.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen