Nader mijn God, bij U

Wat een immense smeking kan er uit ons hart opstijgen om méér nabijheid bij de Heere! Alles in ons kan smachten naar Hem. „Miji ziel dorst naar God, naar de levende God" (Ps. 42:3).

Eén druppel doorleefde ervaring van Gods liefdevolle nabijheid weegt niet op tegen hele teugen van genot die men drinkt uit de beker van de wereld. „Want één dag in Uw voorhoven is beter dan duizend elders; ik koos liever aan de dorpel in het huis van mijn God te wezen dan lang te wonen in de tenten der goddeloosheid" (Ps. 84:11).

Inderdaad, ook al moeten we soms door dorheid heen, ook al lijkt het soms of de Heere ons een tijd lang verwaarloost en dat we aan de dorpel van Zijn huis moeten smeken om binnengelaten te worden tot het hernieuwde feest van Zijn nabijheid, liever deze dorst naar Zijn aanschijn die nog niet gelest wordt, een dorst naar Hem die als een zoete druk zich op mijn ziel legt, dan feestelijk en met gejuich binnen gehaald te worden in de kring van hen, die God niet met hun hart kennen en erkennen, want „gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, zo schreeuwt mijn ziel tot U, o God" (Ps. 42:2).

Het is de schreeuw van het schepsel naar zijn Schepper, de schreeuw van een zondaar die gebroken is in zelfaanklacht en die met zijn hele wezen hunkert naar de verzoening met zijn God, van Wie hij in het geloof weet dat Hij zijn Vader wil zijn. In het geloof blijf je dan vasthouden aan de belofte en roemen in de God van de genade. Je pleit op het Woord van het heil dat in de Bijbel voor je ligt en dat Woord is ook de enige en vaste grond voor je zekerheid. Maar je zou zo graag opnieuw en liefst nog intenser dan vroeger de werkelijkheid van de verzoening willen ervaren.

Mag dat? Waarom niet? De Heere heeft toch die dorst naar Hem in ons hart gelegd. Hoe zal een ziel niet hunkeren naar Hem die in oneindig erbarmen ons uit de ellende heeft willen opheffen door Zijn eigen Zoon in de ellende van Golgotha te storten?

Mits… we niet onze zekerheid gaan bouwen op zulke ervaringen. De Heere wil geroemd worden door het geloof, door het vast vertrouwen in wat wij nog niet gezien en ervaren hebben, maar wat Hij wel beloofd heeft. Ook in de nachten van twijfel of vertwijfeling moeten wij Hem vasthouden en wij kunnen dat, omdat Hij ons voor altijd vasthoudt.

Mits vervolgens… wij ons ook ten volle wijden aan onze naasten. Hoe kunnen wij verzinken in de genieting van Gods liefdevolle nabijheid, in de aanbidding van de Drieënige God die in ons woont (Joh. 14:23), terwijl we tezelfder tijd bitterheid in ons hart koesteren tegen een medemens, terwijl we ons niet bekommeren om hen die verkommeren in allerlei soort ellende en verdriet.

„Het tweede (gebod), aan dit (eerste) gelijk, is: Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf" (Matth. 22:39), … als uzelf, … als uzelf, … als uzelf!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen