Verwikkelingen in de R.-K. KERK

Veel oecumenici zijn diep teleurgesteld over de benoeming van mgr. Gijsen tot bisschop van Roermond.

Deze ontwikkeling was echter te verwachten. Wij hebben daar reeds meerdere keren op gewezen in ons blad.

De fout lag eigenlijk al bij het tweede vatikaanse concilie. Toen hebben de concilievaders — waaronder ook onze Nederlandse bisschoppen — opnieuw alle beslissende bevoegdheid, en dus uiteindelijk alle verantwoordelijkheid, gelegd in de handen van één man, de paus. En wanneer de paus een man is van karakter, dan zal hij toch zeker geen bisschoppen gaan benoemen, waarvan hij van te voren kan weten dat ze meningen verkondigen die geheel en al in strijd zijn met zijn eigen overtuiging.

Een tweede faktor, waarmee dergelijke optimistische oecumenici niet voldoende hebben rekening gehouden, is het machtstreven dat aan elk diktatoriaal stelsel, dus ook aan het roomse stelsel, inherent is.

Vanuit dat machtsstreven moet het wel een verzoeking voor Rome geweest zijn, toen in de voorbije jaren vanuit het oecumenische kamp steeds meer stemmen opgingen om de paus als hoofd van de christenheid te erkennen, mits hij dan bereid zou zijn om zijn aanspraak op onfeilbaarheid te laten vallen. En tóch kan ik begrijpen dat Rome daar niet op in is gegaan. Want de oorzaak van de macht van Rome is juist geweest het strakke gehoorzaamheidsstelsel onder een onfeilbare paus. Wanneer de paus eenmaal gedegradeerd zou zijn tot een „eerste onder de gelijken", als symbool van de eenheid van de christenen en als centrum van „verplichte dialoog" (aldus prof. Fiolet), dan zou zijn macht snel gaan tanen; dan zouden hem spoedig de teugels uit de handen glippen.

Een derde faktor is deze: vanuit Nederland is voortdurend herhaald, dat men in geen geval een schisma, een breuk met Rome, wil. Welnu, de angst voor een nieuw groot schisma zou nog het enige zijn geweest wat Rome had kunnen remmen, want wanneer veel leden zich aan de r.-k. kerk zouden onttrekken door een massaal schisma, dan zou dat toch ook vermindering van macht voor Rome hebben betekend. Nu men echter vanuit Nederland voortdurend heeft verzekerd: wat er ook gebeurt, maar in geen geval een breuk met Rome ! — nu kan de paus rustig zijn gang gaan en de ene konservatieve bisschop na de andere benoemen, die als een trouwe zoon hem in alles gehoorzaamt. Dan komen er wel wat protesten, maar dat is een storm in een glas water. Alles luwt toch wel weer en Rome heeft de tijd.

Reden tot blijdschap?

Maar wat moeten wij nu denken van deze ontwikkeling? Kunnen we er blij om zijn? Van de ene kant wél.

Immers daardoor wordt meer duidelijkheid geschapen. Het rookgordijn van de strategische vriendelijkheid (die nog geen persoonlijke oneerlijkheid hoeft te zijn) trekt op en we zien opnieuw de ware gedaante van Rome, een stelsel dat streeft naar de macht op alle terreinen van het leven en in alle landen van de wereld.

Vervolgens, hoe vreemd het ook moge klinken, tóch staan wij, Schriftgetrouwe protestanten, dichter bij het konservatieve Rome dan bij de half- of hele vrijzinnige r.-k. kerk van Nederland, die in de Nieuwe Katechismus het plaatsbekledende lijden en sterven van Christus loochent, de maagdelijke geboorte van Christus op zijn minst verzwijgt, het historisch bestaan van Adam en de historische zondeval ontkent enz.

Wij moeten hier echter onmiddellijk een waarschuwing laten horen. Ik ben het nooit eens geweest met de leuze van Abraham Kuyper: „Wij stoelen met Rome op één wortel". Wanneer wij overtuigd zijn dat de alles beslissende vraag op aarde is: „Wat moet ik doen om zalig te worden?" — dan is die leuze onjuist en zeer gevaarlijk.

Want in het antwoord op die vraag staan Rome en Reformatie diametraal tegenover elkaar. Rome heeft op het concilie van Trente de vervloeking uitgesproken over wat wij als het hart van het Evangelie beschouwen n.1. dat de zondige mens enkel zalig wordt door het gelovig vertrouwen in Jezus Christus. Trente heeft eveneens onder vervloeking uitgesproken dat de mens „het eeuwige leven waarlijk verdient door zijn goede werken". Als je dat beseft, dan kun je toch nooit meer spreken over „stoelen op één wortel", tenzij je de vraag van de eeuwige zaligheid niet meer zo belangrijk acht ofwel dat je meent dat er twee wegen ter zaligheid zijn, nl. de weg van iemand die meent met zijn goede werken het eeuwige leven waarlijk te kunnen verdienen én de weg van een ootmoedig zondaar die weet dat de Heere hem elke dag opnieuw voor altijd zou moeten verwijzen naar „het onuitblusbare vuur', wanneer de Heere hem zou gaan beoordelen op grond van zijn „goede" werken.

Onrecht aan de Drieënige God

Bovendien wordt door het r.-k. stelsel op verschillende wijze onrecht aangedaan aan de Drieënige God.

De hemelse Vader wordt van Zijn plaats verdrongen door de leer van de paus, die wetten zou mogen maken die ons in geweten binden, die in mag treden in het intieme leven van een mens door het verplichte celibaat en door allerlei uitspraken over wat in het huwelijk mag en niet mag en door de verplichting op te leggen dat alles wat volgens de paus als overtreding van het zevende (r.-k. zesde) gebod wordt beschouwd, gebiecht moet worden aan een priester; kortom door de leer dat de paus beschikt over „de absolute bestuurs- en rechtsmacht" (aldus een verklaring bij Matth. 16:18 in de vertaling van de Katholieke Bijbelsttichting). De hemelse Vader wordt ook door allerlei roomse praktijken van Zijn plaats verdrongen, bv. doordat de paus zich laat aanspreken met de naam, die de Heere Jezus slechts gaf aan God: „Heilige Vader", doordat hij zich de voeten laat kussen enz.

De Zoon wordt van Zijn plaats verdrongen, doordat de r.-k. kerk zulk een centrale plaats geeft aan Maria in het religieuze leven van de mens, doordat zij Christus tot erevoorzitter van de kerk heeft gemaakt in de hemel, maar de paus praktisch tot Hoofd van de Gemeente op aarde heeft geproklameerd, enz.

De Heilige Geest wordt van Zijn plaats verdrongen, doordat aan de paus wordt toegeschreven dat hij Gods Woord onfeilbaar voor ons verklaart, terwijl Jezus zei dat de Heilige Geest „ons zal leiden in alle waarheid"; doordat de paus wordt genoemd de plaatsbekleder van Christus op aarde, terwijl Jezus de Heilige Geest heeft aangewezen als „de andere Trooster", die Zijn plaats op aarde als Trooster (Parakleet) zou innemen, wanneer Jezus zou zijn heengegaan naar de Vader om plaats voor ons te bereiden, enz.

Om al deze redenen is het ons onmogelijk om te spreken over een „stoelen op één wortel". Daarvoor zijn de verschillen te diep en te indringend in heel onze verhouding tegenover de Drieënige God.

Maranatha!

En wanneer we dat alles overzien, dan kunnen we de ontwikkeling binnen de r.-k. kerk slechts beschouwen als een verder voortschrijden naar het einde der tijden, naar het rijk van de antichrist, naar de verbinding van allerlei religieuze en politieke machten die samen de kinderen des lichts zullen gaan vervolgen.

Dit lijkt een somber vooruitzicht, maar voor de gelovigen geldt wat de Heere zei: „Leert van de vijgeboom deze gelijkenis: Wanneer zijn tak nu teder wordt en de bladeren uitspruiten, zo weet gij dat de zomer nabij is. Alzo ook gij, wanneer gij al deze dingen zult zien, zo weet dat het nabij is, voor de deur" (Matth. 24: 32-33).

Zo leven Gods kinderen rustig en blij met het Maranatha in hun hart: „Heere Jezus, kom!".

„Ik, Jezus, heb Mijn engel gezonden om u deze dingen te getuigen in de gemeenten". „En ziet, Ik kom haastig" (Openb. 22:16, 12).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen