Opwekking een boodschap voor ons blad?

In zd. 24 van de Heidelbergse Katechismus wordt deze vraag gesteld: „Maar maakt deze leer (van de rechtvaardiging door geloof alleen) niet zorgeloze en goddeloze mensen?". Het is duidelijk dat deze vraag hier overgenomen wordt van de rooms-katholieken, die aan de reformatoren voortdurend verweten: Als je door het geloof zeker mag weten dat je voor eeuwig behouden bent, dan kan het niet anders of zulk een leer moet onvermijdelijk voeren tot zedenverwildering.

De katechismus antwoordt daarop met een ander „onvermijdelijk" aldus: „Neen, want het is onmogelijk dat, wie Christus door een waar geloof ingeplant is, niet zou voortbrengen vruchten der dankbaarheid".

Inderdaad, iemand die met heel zijn hart vanuit zijn ellendige situatie als verloren zondaar gevlucht is naar Christus, in Wie hij alleen het behoud vond door het verzoenend bloed van deze Zaligmaker, iemand die dus persoonlijk de oneindige barmhartigheid Gods ondervonden heeft, kan niet onbarmhartig zijn voor medemensen. Hij kan iemand die in zijn nood bij zijn deur aanklopt niet koud wegsturen met de boodschap: „Ga heen in vrede, wordt warm en wordt verzadigd" (Jak. 2:16), zonder hem daadwerkelijk te helpen.

Zulk een waar geloof brengt vanzelf — levensnoodzakelijk — enige vruchten der dankbaarheid voort.

En tóch heb ik ook moeten vaststellen dat het leven van veel kerkmensen maar heel weinig vruchtbaar is. Ik kon dat ook niet herleiden tot de veronderstelling dat ze misschien geen waar geloof bezaten en alleen maar met hun verstand de belijdenis aanvaardden. Ik zag mensen, die soms een diepe weg hadden doorgemaakt, en die tóch in hun publikaties niet helemaal eerlijk waren en een ander soms onjuist weergaven om b.v. te kunnen aantonen dat die ander „te licht" is. Ik bemerkte allerlei vorm van bitterheid en geestelijke zelfvoldaanheid, ook bij bekeerde mensen, ook bij de „zwaarste"richtingen. En ik vroeg mij af, hoe komt het toch, dat de kerken der reformatie geen stralende voorbeelden zijn van onderlinge liefde, van ootmoed en respekt voor de ander? Hoe komt het dat men er zo weinig van die blijdschap en die warmte aantreft, die de eerste christengemeenten zo kenmerkten?

En ik dacht: Misschien heeft de reformatie té veel tijd en energie besteed in haar worsteling met Rome om aan te tonen dat de zondaar slechts gerechtvaardigd wordt door genade en geloof, zonder enige verdienste onzerzijds. Misschien hebben ze daarom andere prachtige stukken van onze belijdenis een beetje laten liggen. Ik denk bv. aan de sublieme uiteenzetting van zd. 33 over de waarachtige bekering.

Daarom ben ik ervan overtuigd dat de boodschap van de opwekking van Canada van enorm groot belang is voor het getuigend gesprek met Rome. Door deze belichting van de inhoud van zd. 33 kunnen rooms-katholieken een nog grondiger antwoord op hun vraag krijgen dan reeds in zd. 24 was gegeven.

Maar.. bent u, lezer, ook bereid om dit antwoord ook te bezegelen met het sterven aan de zonde, waartoe wij in de waarachtige bekering worden opgeroepen.

Dat is het onderwerp van dit nummer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen