Het einde van elk gesprek?

Wij lazen in L'Osservatore Romano:

„Verschillende duizenden gelovigen zijn op 25 nov. in de Vatikaanse Basiliek samengekomen voor de algemene audiëntie. De Heilige Vader werd ontvangen met een vurige uiting van devote bulde".

„Hier is de rots!"

De paus sprak daarna de volgende redevoering uit:

„Het woord, dat u thans moet overdenken, nu u deze basiliek bezoekt, bet graf vereert van de Prins der Apostelen en zijn nederige Opvolger ontmoet, is dat zeer geschikte, maar toch vreemde woord, dat Jezus gebruikte om daarmee de discipel te karakteriseren, die uitverkoren was om als zijn Plaatsvervanger te fungeren, n.l. het woord „steenrots".

De Heer zeide tot Simon, de zoon van Johannes: „Gij zult Cephas genoemd worden, dat wil zeggen Steenrots" (vgl. Joh. 1:42; Mat. 16:18).

En nu moeten wij hieraan toevoegen bij wijze van kommentaar een ander woord van Christus: „Uw oren hebben de vervulling van dit Schriftgedeelte gehoord" (Luk. 4 : 21). De vervulling is hier. Hier is de Rotssteen van Christus".

Protest

Wat moeten we doen tegenover iemand, die zulk een messiaans Schriftwoord op zichzelf toepast? Hier is, lijkt mij, elk gesprek onmogelijk geworden. Tegenover zulk een religieuze aanmatiging, — althans wij, reformatorische christenen, kunnen hierin slechts een vreselijke aanmatiging zien —, kunnen wij alleen maar protesteren. Vooral ook, omdat de paus in het vervolg van zijn redevoering zichzelf als paus noemt:

„het éne waarheidsfundament van dat grote en mysterieuze feit, dat Kerk wordt genoemd; de éne vaste waarheid, vast in zichzelf, vast door het leergezag dat die waarheid voorhoudt; de waarheid waaruit onze heilseconomie voortvloeit". „..de waarheid-rots, waaraan onze hoogste bestemming gebonden is, onze zaligmaking".

Misbruik van Pascal

De paus beschrijft daarna, dat die overdenking over de „waarheid-rots" verschillende reakties teweeg brengt. Voor sommigen, zo zegt hij, is dat een reden van grote vreugde en hij haalt daarbij de woorden aan van Pascal: „Zekerheid, zekerheid. Gevoel. Vreugde. Vrede. God van Jezus Christus... Vreugde, vreugde, vreugde. Tranen van vreugde". Maar die uitroep van vreugde heeft Pascal geslaakt, toen hij de levende God had ontmoet in zijn persoonlijke bekering.

Juist Pascal moest niets hebben van de abstrakte waarheden van de r.k. dogma's, waarover Paulus VI in zijn rede spreekt. Hij benadrukt juist, dat de ware God niet is de God van de filosofen, maar de God van Abraham, Izaak en Jakob.

De paus aanvaarden is een genade!

De eigenlijke reden waarom sommigen niet op de rots willen gaan staan van de pauselijke (petra-) kerk, is volgens de paus gelegen in het feit, dat daartoe nodig is „een geheimzinnige goddelijke bijstand, n.l. de genade. En de genade is een vrije gave van God".

„En verder: er zijn nog veel andere redenen, waarom bepaalde personen een wantrouwen hebben jegens bet karakter van de zekerheid en de onveranderlijkheid van de godsdienstige waarheden, die door de Kerk geleerd worden. Laten we eenvoudig zeggen, dat de geestesgesteldheid van een niet gering aantal mensen, vooral van studerenden, niet gepredisponeerd is tot het aanvaarden van de lichtende gave van de dogmatische waarheden van de Kerk".

Ook hier protesteren wij: Het aanvaarden van het gezag van de paus, als de rots van de waarheid en van de Kerk, is geen gave van Gods genade. Het is een verduistering van het Evangelie. Wij kunnen het niet anders zien. De paus eindigt aldus:

Tegen en in de plaats van Christus

„Denk aan het woord van Christus: Wie mijn woorden hoort en ze in praktijk brengt is gelijk aan een verstandig man, die zijn huis op de rots heeft gebouwd (Mat. 7:2) Hier is de rots, dierbare zonen; hier is Petrus; en het is in zijn naam dat wij u zegenen".

Wat voor zin heeft dan nog het oecumenische gesprek met Rome, wanneer daar aan de overkant iemand is, die op zichzelf wijst en zonder blikken en blozen zichzelf de rots van de waarheid noemt, de rots waar Christus zijn Kerk op heeft gebouwd? Iemand die van zichzelf zegt, dat er een bijzonder licht van Gods genade is om hem in zijn ware gestalte te zien n.l. als plaatsbekleder van Christus op aarde.

Vanuit de Schrift kan ik slechts wijzen op de figuur van de Antichrist, die niet alleen zich tegenover Christus zal stellen, maar ook zijn plaats zal willen bekleden en juist daarom in staat zal zijn velen te verleiden met zijn vrome woorden.

Zoals ik reeds dikwijls heb geschreven, wil ik niet twijfelen aan de persoonlijke oprechtheid van de paus. De Bijbel verbiedt ons een oordeel uit te spreken over het hart van een ander.

Maar in dit aanmatigende optreden van de pausen zie ik een geest naar voren treden, die, naar mijn vaste overtuiging, in volkomen tegenspraak is met de Geest van de Bijbel, die de mens van zonde overtuigt en hem brengt tot het ootmoedige roemen in de onverdiende gave van de verlossing door Jezus Christus alleen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen