Het protestantisme

Er zijn gelukkig nog heel wat predikanten, die aan de schijnvertoning van een liefdemaaltijd met priesters, terwijl onze eigen geloofsgenoten door de roomskatholieke kerk vervolgd worden, niet willen meedoen.

Een daarvan is ds. F. L. Schalkwijk, gereformeerd predikant in Brazilië. Ik ontving van hem onderstaand artikel ter publikatie in ons blad. Hij gaf er bovenstaande titel aan.

Ds. Schalkwijk staat geheel en al achter ons blad. Hij werkt er intens mee onder de Nederlandse emigranten in Brazilië.

Zijn Bijbelstudie laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Het gaat daar ook over een maaltijd. Deze profeet werd ter dood veroordeeld, omdat er geen tafelgemeenschap mogelijk is binnen het rijk der beeldenvereerders.

Wij hopen, dat dit indringende woord van ds. Schalkwijk menigeen tot bezinning zal brengen en weer terug zal voeren naar de belijndheid van de calvinistische vaderen, die het Woord Gods hanteerden als een scherp, tweemijdend zwaard.

EENS GING EEN PROFEET VANUIT HET LAND JUDA OP WEG j naar Bethel, een stadje in Israël. Hij moest profeteren tegen het goddeloze optreden van Jerobeam. Deze koning had namelijk de oude kalverendienst van Aaron weer in het leven geroepen. Neen, hij was echt niet van plan om afgoderij te gaan plegen, om andere goden te gaan aanbidden. Dat kalf was immers alleen maar een symbool van de kracht van de God van Abraham, Izaak en Jakob die zijn volk Israël met machtige hand uit Egypte had gevoerd?! Was het nu zo erg die kracht uit te beelden? Het was wel is waar tegen het tweede, maar toch niet tegen het eerste gebod van de wet. En wat de deur dicht deed: Het was nodig om politieke redenen. Het grote rijk van Salomo was nu in tweeën, en hij, Jerobeam, moest zorgen dat de mensen vanuit zijn noordelijk deel niet meer naar het zuiden, naar Jeruzalem, zouden trekken om God daar te aanbidden in de nieuwe tempel. Jerobeam, de politicus, die zich tot opperpriester maakt van de beeldendienst, is met Gods Woord aan het schipperen om te concurreren met Juda. Maar hij is ook een goed psycholoog, die weet hoe hij het orgel van de massa moet bespelen: het gewone volk wil immers iets om te zien? En op een dag maakt de schrandere politicus zich klaar om zijn eerste plechtige afvallige hoogdienst op te dragen.

Maar dan stapt daar in de buurt een eenvoudig gekleed man van zijn ezeltje af, dringt zich door de geboeide mensenmassa naar voren en slingert zonder meer het Woord Gods tegen dat altaar en tegen dat beeld. Het is de profeet uit Juda, door de Here zelf gezonden om op dat ogenblik over die bron van bijgeloof en afgoderij Gods vernietigend oordeel uit te spreken.

Eerst trekt de machtige priester-koning zich niets aan van dat geschreeuw, maar als dan het oordeel zich in verkleinde vorm over het beeld-altaar voltrekt, wordt het al te bar. De hele wereld kan nu zien wat God over zijn beeldendienst denkt. Daarom moet die profeet direct uit de weg geruimd, en als dat niet lukt, moet hij gepaaid worden: „Laten we samen eens gaan lunchen en nog wat napraten". Dan zal het volk denken, dat het toch wel een beetje meevalt met die kerkelijke zonden van Jerobeam; een echte profeet eet immers bij hem aan tafel als een vriend? Dat is zijn doel met de uitnodiging. Hij heeft helemaal geen behoefte aan een privé-onderhoud om zich te bekeren. Integendeel, want als hij maar eerst weer de beschikking krijgt over die lamme hand, dan kan hij zelf wel weer dat kapotte altaar repareren. Maar dat is van later orde. Eerst eens rustig met elkaar eten en praten.

Maar die eenvoudige profeet wil niets weten van die schijnbaar zo vererende uitnodiging. Hij wandelt liever op de weg van Gods geboden dan zijn voeten te steken onder de tafel van de afvalligen om een verbroederingsmaal te gebruiken. En daar gaat hij weer, even onverwacht als hij gekomen is.

* * *

Dat was boven-menselijk werk. Dat hou je niet lang vol. Hij is moe, en geen wonder ook. Eerst een flinke reis van een paar uren, dan die spanning op de offerhoogte, en nu - op Gods bevel - langs een andere weg terug naar huis. Hij moet maar even bijkomen en hij zijgt neer onder een schaduwrijke terebint. Het is warm en hij is af. Wat hij een uur geleden gezegd heeft - hij zou het voor geen geld ter wereld nog eens overdoen! En als dan een vriendelijk oud heertje op een ezeltje, bij hem afstapt, een praatje met hem maakt en hem uitnodigt om zich wat te komen verkwikken door een goede maaltijd, spijt het hem haast dat hij moet bedanken: „God heeft gezegd, hier mag je niet eten en drinken". Neemt U me niet kwalijk, maar ja, dat is Gods Woord, ziet U.

Nu, daar kan 't oude heertje inkomen. Dat zijn dingen waar je niet zomaar over heen kunt lopen; daar moet je eens rustig over praten En nu treft het dat hij ook zelf een profeet is. Ja, die goede oude tijd van de profetenscholen door Samuël gesticht! Maar het geval wil, dat hij juist via een engel de boodschap van God heeft gekregen om die trouwe, vermoeide dienstknecht op een goed maal te vergasten. Dat oude baasje is lang niet van gisteren, hij weet hoe je met profeten moet omspringen; ze zijn tenslotte collega's.

En de Judeeër krabt eens achter zijn oor. 't Doet hem wel wat vreemd aan, maar hij staat ten slotte voor een eerbiedwaardig oud man, en notabene, een man Gods met een speciale boodschap voor hem. Dat alles stelt hem een beetje gerust. Hij heeft tenslotte ook behoorlijk honger en 't is beter om straks weer verfrist op weg te gaan dan zo door te sukkelen.

En daar gaat hij met zijn oudere vriendelijk babbelende collega de stille landweg terug. Zacht wiegen de profetenlichamen op de gelijkmatige tred van hun beestjes heen en weer. 't Gaat langzaam maar zeker op Bethel af. Alles zindert van de hitte, de lucht trilt, 't Stof warrelt wat om hen heen door de sjokkende ezelpoten opgejaagd en het onderscheidingsvermogen van de jonge openbaringgetrouwe profeet doezelt steeds meer weg, doordat hij zich niet had gehouden aan de duidelijk geopenbaarde wil van God. Van alles zal er wel door zijn hoofd gegaan zijn, en hij zal wel allerlei verontschuldigingen voor zijn daad gezocht en gevonden hebben. Hij was immers een mens, net als wij?

Ach, maar was het eigenlijk nu wel zo erg dat hij terugging? Hij had toch zijn opdracht vervuld? En wat had dat eten nu met die boodschap te maken? Op zichzelf beschouwd: wat is er eigenlijk tegen?

Niets, er was zelfs veel vóór te zeggen: Hij kon nog wel wat leren van zo'n oude ervaren man Gods, en misschien zal hij wel willen meehelpen om die beelden-dienst tegen te gaan; dat staat haast wel vast. En zo vergat hij dat het gebod om niet in Bethel te eten juist een ernstige streep onder zijn boodschap moest zetten: Afscheiding van de afvalligen, nu al, met het oog op het komende gericht.

Op die zondige terugweg zag hij ook niet dat die oude man hem terugriep, juist alleen omdat hij iets van dat oordeel had zien aankomen en daarom probeerde zichzelf wat veiliger te stellen. Had hij niet gezwegen, waar hij moest spreken? En had dat God niet bedroefd en de weinige getrouwen aan de dienst des Heren in Bethel geërgerd? Maar de jonge profeet zag niet dat de oude man bezig was ook zichzelf te bedriegen, want God en de gelovigen zouden heus niet beter van hem denken als hij at met een getrouw knecht van God, maar wel als hij het Woord van de God van die trouwe knecht gehoorzaamde!

En daardoor begrepen zij beiden niet, dat het misschien wel eens de wil van God geweest kon zijn dat zij samen vérder waren gereisd naar het land van de ware dienst van God, maar dat het nooit Gods wil kon zijn dat zij samen terug reisden naar het land van de beeldenvereerders. Dat ging lijnrecht in tegen het duidelijke Woord van God, en God spreekt zichzelf nooit tegen, ook niet via een engel!

Het eten is verrukkelijk; daar knap je echt van op! Maar als dan opeens onder de gezellige maaltijd dat oude heertje de collegiale sfeer wreed verstoort, als ondanks zijn leugen over die engel, als dan nog éénmaal dat oude baasje bezield wordt door de Geest des Heren en Gods oordeelsaankondiging het slachtoffer van zijn leugens in het gezicht smijt, dan krimpt de krachtige protestprofeet in elkaar, want hij weet het: publiek heeft hij het oordeel moeten aankondigen; publiek heeft hij moeten zeggen dat er geen tafelgemeenschap mogelijk is binnen het rijk der beeldenvereerders; publiek heeft hij Gods eigen Woord belachelijk gemaakt, door het stadje weer in te rijden en te gaan eten; publiek zal hij nu moeten boeten: Ver van zijn gelovige vaderen zal hij moeten rusten tot de oordeelsdag…

Even daarna gaat hij opnieuw de stad der beelden uit, niet als profeet, maar als veroordeelde.

Een paar uur later komt hij echter weer binnen, nu dood op de rug van zijn ezel hangend. Wat een profeten-parade! Het lijk van een ongehoorzame profeet geescorteerd door een verslapte profeet, die via leugen-profeet tot doods-profcet werd. Wat een vertoning! Allemaal gevolg van gesol met het Woord van God. Maar God laat niet met zijn Woord sollen! Niet door een verslapte leugenprofeet, maar ook niet door een ongehoorzame waarheid- profeet. Zijn oordeel gaat over ieder die in Zijn heilige Naam protest aantekent tegen de verwording van het Evangelie, maar die zich daarna conformeert vanwege verlies aan onderscheidingsvermogen, dat begon met niet onverwrikt vast houden aan het duidelijk geopenbaarde Woord van God. Maar Zijn oordeel zal niet minder voltrokken worden over de afvallige kerk met haar beeldaltaren, met haar politieke hogepriester, die het volk van de Here aftrekt (2 Kon. 17 : 21), en met haar verwaterde profetische kern waarin nog iets gaat meetrillen wanneer ze het scherpe reformatorische getuigenis verneemt, de kern die in een vriendelijk gesprek er op wijst dat ze óók het Woord Gods heeft en hartelijk uitnodigt om eens rustig te praten; de overgebleven profetische kern, die net als de oude profeet zichzelf en de jonge protest-profeet doet vergeten, dat als ze werkelijk trouw was geweest, ze allang door de politieke hogepriester de kerk van de eigen gemaakte eredienst uitgejaagd zou zijn, zoals de trouwe priesters en levieten, die de Here wilden dienen naar Zijn Woord, door Jerobeam het leven in Israël practisch onmogelijk werd gemaakt (2 Kron. 11 : 14).

Toen kwam de slot-scène. En hij begroef hem in zijn eigen graf, en weeklaagde over zijn protesterende, afgescheiden, maar te vroeg teruggekeerde collega: „Ach, mijn broeder!"

De reformatie begraven in roomse grond.

Officiële opening van de Wartburg

Op 21 juni 1962 zal de officiële opening van „De Wartburg" plaats hebben. Abonnees van ons blad krijgen dan vanaf drie uur 's middags gelegenheid om het gebouw te bezichtigen. Nadere berichten kunt u lezen in de pers.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen