Ontstellend

Reeds meerdere malen is ex-kloosterbroeder Jan Wouters ter sprake gekomen. De laatste maal zelfs onder de titel „Een blij bericht" (Nov. 1959). Wat we nu weer over dezelfde Jan Wouters te vertellen hebben is zonder meer ontstellend. Zie hier, wat er gebeurd is.

Ik kreeg een brief van ex-priester Verlot uit Brussel, dat Jan Wouters weer terug was in het klooster! Groot was mijn verbazing. Waar ik zoveel kontakt met hem had gehad, kon ik mij niet voorstellen, dat het „zuivere koffie" was. Tijdens een een bezoek in Genk belde ik de direkteur van de Belgische Evangelische Zending te Brussel op met het verzoek om de zaak te onderzoeken, hetgeen stellig werd beloofd. Drie dagen later kreeg ik een telefoontje uit Brussel: een stotterende Jan Wouters aan de andere kant van de lijn berichtte mij, dat hij weer terecht was en dat men hem drie dagen lang in een klooster had vast gehouden. Zijn nerveusiteit bleek sterk uit dat telefoongesprek. Ik antwoordde: Jan, ik kom aanstonds naar je toe. Dezelfde middag vertrok ik naar Brussel met veel vraagtekens. Dezelfde avond kreeg ik te horen wat er gaande was geweest.

Kom eens even langs.

Reeds verschillende malen had men getracht met Jan "Wouters in kontakt te komen. De Provinciaal had verschillende brieven geschreven met het verzoek eens langs te komen. Jan had er nimmer op geantwoord. De paters hebben toen druk op hem uitgeoefend via zijn familie. Zonder resultaat. Op zekere dag kwam een heer naar Jan Wouters vragen met het verzoek of hij even langs het klooster wilde gaan omdat men hem daar wilde spreken. Dit keer zwichtte Jan Wouters. Hij ging er heen om te vragen, wat men van hem wilde hebben. Hij kreeg als wedervraag: wat doe jij buiten het klooster, je hebt geloften afgelegd, dus ge behoort hier te zijn. Jan Wouters antwoordde: „Pater ik wil hier niet meer zijn." „Je moet hier blijven", was het antwoord. Met een vijftal paters om zich heen werd hem gesommeerd om zijn habijt wederom aan te trekken. Tegen zoveel overwicht niet opgewassen, bleef hem niets anders over dan te doen wat van hem geëist werd. Men bedenke, dat Jan Wouters „maar" een gewone leke-broeder is geweest en dat zijn tegenpartij bestudeerde priesters waren. Zo werd het „even" een verblijf van ongeveer drie dagen.

De verloren zoon is terug.

Alles was voor de terugkomst van Jan Wouters klaargemaakt. De Provinciaal had in de refter medegedeeld, dat broeder Eugène weer terug was. dat het een verloren zoon was, die weer was teruggekeerd, dat men hem met veel liefde moest omringen en hem geen vragen stellen. Zodoende kwam de „teruggekeerde" broeder Eugène de refter binnen alsof hij niet weggeweest was. Niemand keek op toen hij zijn vroegere plaats daar weer innam. Hij was weer een van de hunnen. Alleen…. onder zijn habijt droeg hij nog steeds zijn lekenkleren. Hij was klaar voor de vlucht. Zodra hij kans zou zien, zou hij weer verdwijnen. Wel zat hij in de zorg aangaande zijn werkgever. Zonder enig bericht verscheen hij niet meer op zijn werk….

Een praatje op de tram.

Ex-priester Verlot bestuurde met de hem eigen vakmanskunst een tram door een van Brussels straten, toen er een pater in de tram stapte, die tot dezelfde orde behoorde als Jan Wouters. Zij maakten samen een praatje en, niet wetend wat er intussen allemaal gebeurd was, haalde broeder Verlot een november-nummer van „In de Rechte Straat" uit zijn tas en overhandigde het aan de pater om hem te tonen welk een verblijdende berichten over zijn vroegere orde-genoot in dat blad stonden. „Moet U niet geloven", antwoordde de pater, „die broeder is allang weer in het klooster teruggekeerd". Perplex over dat bericht, schreef hij dezelfde avond nog aan mij. De pater had intussen wel het november-nummer van „In de Rechte Straat" medegenomen en…. overhandigde dat braaf aan Pater provinciaal.

Verschrikkelijk.

Broeder Eugène werd bij Pater Provinciaal geroepen en tot zijn stomme verwondering zag hij het bekende gele blad op tafel liggen. Er werd hem gevraagd, hoe hij er toe gekomen was om in zulk een blad iets te schrijven. Dat was eenvoudig verschrikkelijk! Dat was verboden lectuur. „Maar U heeft het toch zelf óók gelezen, Pater", antwoordde Jan, die intussen niet begreep, hoe dat blad daar terecht was gekomen. Jan ontving een ernstige reprimande en het grote gevaar van het kontakt met dergelijke „afgevallen" priesters werd hem onder ogen gebracht: dat waren slechte mensen!

Opnieuw gevlucht.

Zodra Jan de kans zag is hij de kloosterpoort opnieuw uitgestapt met achterlating van zijn zwarte habijt. Toen hij 's zondags in de Evangelische kerk ver scheen, meldde men hem, dat Broeder Kuin naar hem zocht. Niet begrijpend, hoe ik zo snel te weten was gekomen, dat er iets met hem gaande was geweest, belde hij mij daarom aanstonds op. Hij was weer terug. Jan kan daar blij om zijn.

Maar veilig is hij daar in Brussel niet. Er zijn nu verschillende mensen, die mede over hem waken en zo spoedig mogelijk zal hij naar een andere omgeving vertrekken.

Deze schending van 's mensen vrijheid, deze morele dwang op iemand, die zich niet verdedigen kan, maar die toch heel goed weet wat hij wil en niet wil, deze middeleeuwse methode, enkele weken geleden nog toegepast op Jan Wouters, is zonder meer ontstellend, doch zijn de logische consequenties uit het rooms-katholieke leerstelsel. Men mene niet te gauw, dat Rome veranderd zou zijn!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen