Getuigenis:

Mijn ouders zijn op hun manier zeer gelovige mensen. Het wemelt van de paters, broeders, zusters enz. in de familie. U begrijpt wat het voor hen betekent, dat een van hun kinderen het verkeerde pad opgaat en ketter wordt en naar de hel gaat, niet op gewijde aarde begraven wordt enz.

Ik zal in het kort uiteenzetten hoe ik tot het protestantisme gekomen ben. Op 1 maart kreeg ik een baan op het stadhuis. Daar leerde ik mijn vriendin kennen. Toen ik er een week of drie was vroeg zij mij, of ik bij haar belijdenis aanwezig wolde zijn. Ik stemde daar grif in toe. Toen ik, dit aan mijn Ouders vertelde, heb ik er ruzie om gehad. Niettemin ben ik toch gegaan. Wat dat voor mij betekent heeft, kan ik niet onder woorden brengen. Die eenvoud, de overtuiging; het heef t me zo gegrepen, dat ik spoedig ook de protestantse kerk ging bezoeken. Ongeveer een half jaar lang ging ik eerst naar de r.k. kerk en daarna woonde ik de protestantse dienst bij. Na dat half jaar kon ik het niet meer. Thuis waren ze er nog niet van op de hoogte. Tot diezelf de vriendin met Kerstmis 1956 bij ons thuis kwam en wij kerstliederen zongen. Het is mijn Vader toen opgevallen, dat ik de gezangen uit haar boekje haast nog beter meezong dan die uit de r.k. parochi ebunael. Toch heeft hij toen nergens over gesproken. Misschien was het erg laf van mij om zo te handelen, want het was een en al liegen en bedriegen wat ik deed. Als ik van de kerk ergens naar toe moest, ging ik, om bij mijn ouders geen argwaan te wekken, inderdaad uit huis, maar naar een collega of zo iets. Als mijn ouders vroegen: Waar ben je naar de kerk geweest, noemde ik maar wat op.'t Ergste van al was: mijn ouders hadden het grootste vertrouwen in mij en zouden er nooit aan twijfelen aan hetgeen ik hen zei. Maar eens barstte de bom toch. Het was een week voor Pasen '57. Mijn moeder had me ui tvoerig verteld, dat zij naar het Begijnhof was geweest en dat het zo plechtig was. Het enige wat ik er op kon zeggen was: "och". Even later kwam mijn moeder achter mij aan. Toen wist ik wat er ging komen. Zij vroeg me: ben je vanmorgen naar de kerk geweest? Ik antwoordde "Ja". Dat was de waarheid. Daarna vroeg zij mij: naar welke kerk? Ik antwoordde: naar de Oranjekerk.... Moeder was er kapot van. Toen zij-ook nog hoorde, dat ik mijn Pasen niet zou houden, was er geen huis meer mee te houden. Hard gillehd holde zij de kamer in. Als krankzinnig. Ze ging vreselijk te keer; ze bracht me liever op staande voet naar het kerkhof. Zoiets had ze me al eens eerder gezegd, toen ik verkering had met een protestantse jongen. Dat heb ik me toen zo aangetrokken, dat ik hem voor mijn ouders heb opgegeven. Maar wat er nu ook nog mag gebeuren, nooit geef ik het protestantse geloof voor mijn ouders op.

In het begin was de toestand ondragelijk thuis. Ik heb ze toen gezegd, dat het mij beter leek, dat ik het huis uitging. Dat vonden zij vreselijk en zijn toen verahderd: er werd weinig meer over gesproken. Totdat ik hen in September '5-7 vertelde, dat ik uaar catechesatie ging. Ze begonnen weer zo te schreeuwen maar ik kan niet anders.

Corrie S. uit A'dam

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen