De dwaze van God

Dit nieuwe boek bevat voor het grootste gedeelte dezelfde stof als de uitgave in het Portugees en het Spaans, die zijn verschenen tijdens zijn gevangenschap, maar vertelt ons ook over zijn leven in de gevangenis en over zijn lotgevallen daarna.

Bij het lezen was het alsof de wolk van triestheid die Fernandez altijd omgaf, toen hij bij ons in huis was, door de regels heen weer op mij afkwam. Het deed mij denken aan de boeken van Dostojevsky, die ook eenzelfde droefgeestigheid ademen.

Hij beschrijft de verstikkende sfeer van de gevangenis, noemt enkele criminelen, ook van internationale bekendheid, veroordeelden wegens moord, terroristen enz. Hij roept dan ook vertwijfeld uit: "Vervloekte kerkers, waar niemand herboren uit tevoorschijn komt, waar de corruptie welig tiert en de zwakkeren gedood worden!" (p. 134).

Hij werd opgesloten in de zwaarst beveiligde gevangenis van Portugal nl. van Vale de Judeus', dat 'Dal van de Joden' betekent. "Het eten was er zo karig dat sommige gevangenen hun haren en zelfs hun tanden erdoor verloren" (p. 128).

UIT HET BOEK: "Ik beschuldig de paus"

Destijds heb ik de twee laatste hoofdstukken van de Portugese uitgave van dit boek vertaald voor het bestuur van IRS. Ik wil daaruit sommige gedeelten hieronder laten volgen.

U kunt zich daardoor een idee vormen van de hartstocht waarmee mensen kunnen strijden voor tradities.

In het eerste gedeelte van "Acuso o papa" beschrijft Fernandez hoe zijn besluit om deze paus te doden is gegroeid.

Hij heeft zich helemaal aangesloten bij de radikale traditionalist mgr. Lefebvre. Volgens hem zijn de pausen vanaf Joannes XXIII verraders geworden van de oude r.-k. traditie. Ze hebben de opening naar links gestimuleerd. Ze zijn een dialoog aangegaan met het protestantisme en, wat nog veel erger is, met het communisme.

Daardoor is er een vervuiling van de zeden gekomen. Alles werd geoorloofd: abortus, homosexualiteit, sexuele verwildering, losbandigheid, vooral voor de jeugd.

Dan legt hij de gelofte af om de paus te doden:

"In Assisië, in de kleine kapel van Portiuncula, de wieg van de orde van de franciscanen, legde ik mijn gelofte af tegenover de Allerheiligste Maagd - met de dood in mijn hart, ik beken het eerlijk - om mijn voorgenomen aktie uit te voeren. Daarom was dat bezoek van mij aan Assisië zo uitermate triest. Het leek of Umbria met de lange, zwarte mantel van de nacht een stad omfloerste, die eens zo stralend was geweest" (p. 217).')

Daarna gaat hij naar Rome en maakt een audiëntie mee in de Sint Pieter en walgt van de manier waarop deze paus zich laat verheerlijken. Hij schrijft:

"Daar in de basiliek, voor het graf van Sint Petrus en van Sint Pius X, herhaalde ik stil in mijzelf de gelofte die ik in Assisië had afgelegd" (p. 219).

DE AANSLAG

Ik nam de trein naar Fatima op dinsdag 11 mei 1982 om 10 uur vanuit het station 'Austerlitz' in Parijs.

Toen ik in Fatima aankwam, zocht ik een gelegenheid waar ik de nacht kon doorbrengen. Ik trof er een Franse, traditionalistische priester, die mij het adres gaf van een nonnenklooster waar ik zou kunnen logeren.

De volgende dag kocht ik drie briefkaarten. Op de eerste schreef ik: "Fatima is niet te verenigen met de 'Poolse vorm' van de dialoog". Op de tweede: "Onze lieve Vrouw heeft in Fatima gezegd: 'Als de mensheid zich niet bekeert, zal Rusland zijn dwalingen over de wereld verspreiden, nl. het communisme, Pax, Znak'. Op de derde briefkaart: "En na deze zag ik een andere engel afkomen uit de hemel, zeggende: Zij is gevallen, zij is gevallen, het grote Babyion, omdat uit de wijn van de toorn van haar hoererij alle volkeren gedronken hebben" (Openb. 18:1-3).

Uitleg

Die korte boodschappen vergen enige uitleg. De 'Poolse vorm van de dialoog' is in feite de titel van een boek dat in bepaalde Poolse kringen gretig gelezen wordt zoals ikzelf het vorig jaar had kunnen vaststellen.

De schrijver, een jonge priester van de bisschoppelijke curie van Krakau en professor aan de universiteit, Joseph Tychner, wordt beschouwd als een intieme vriend van Wojtyla en men zegt dat hij grote invloed uitoefent op de denkrichting van deze paus.

Een jonge Poolse universiteitsstudent, die als balling in Frankrijk verblijft, verklaarde aan de redaktie van het tijdschrift "Valeurs actuelles" dat de belangrijkste grondgedachten van de encycliek van deze paus "Laborem execens' zijn terug te vinden in dit boek van Tychner.

Tychner propageerde inderdaad een 'ethische' dialoog tussen het katholicisme en het socialisme. Deze nieuwe vorm van dialoog heeft de pretentie dat ze de vroegere vormen vervangt, omdat die versleten zijn en duidelijk schipbreuk hebben geleden. Bovendien is de toespraak die Tychner in Gdansk heeft gehouden, als een officieel dokument aanvaard tijdens het congres van Solidariedad.

Welnu, deze katholieke - marxistische dialoog betekent een duidelijke breuk met de geest van de boodschap van Fatima. Daarin wijst Onze Lieve Vrouw Rusland aan en verkondigt dat 'zijn dwalingen' (die vervat zijn in het communisme) de gesel zullen zijn waarvan de Voorzienigheid Zich zal bedienen om het mensdom te straffen.

Op de tweede briefkaart haalde ik twee Poolse bewegingen aan nl. Pax en Znak. 'Pax' werd in 1956 door het Vatikaan veroordeeld, omdat 'Pax' de samenwerking met het communistische regime in zijn meest uitgesproken vorm verdedigde.

Ondanks die veroordeling heeft kardinaal Wyszynski later betrekkingen met 'Pax' aangeknoopt. Zelf zag ik in de étalage van een boekwinkel van 'Pax' in Warschau in Mokovska-straat, op ongeveer 300 meter van het centrale bureau van Solidariedad, een foto van de nieuwe primaat Glemp, terwijl hij vriendelijk lachend een delegatie van 'Pax' ontving, nauwelijks enkele dagen na zijn benoeming.

'Znak' is een beweging die opkwam, toen Gomulka de leider van Polen werd. 'Znak' propageert samenwerking, hoewel vanuit een kritische geest. Karol Wojtyla heeft lange tijd zijn medewerking verleend aan hun tijdschrift.

De derde boodschap bevatte een uitdrukkelijke afwijzing van de persoon van Karol Wojtyla, anti-paus en dus anti-Christus, want Babyion symboliseert in de Bijbel de antichrist.

In het postkantoor schreef ik bovendien een brief aan enkele Polen, die in Parijs woonden. Ik maakte daarin geen melding van mijn voorgenomen aktie, maar zette aan hen wel mijn aanklacht tegen Karol Wojtyla uiteen. Tevens gaf ik de reden aan, waarom ik datgene wat ik de 'Poolse verzoeking' noemde, afwees. Ik deed dat in een soort geloofsbelijdenis en verzocht hen dat ze mijn brief zouden laten circuleren in de Poolse kringen van Frankrijk.

De bajonet in de aktetas

Daarna begaf ik mij naar het grote plein vóór de bedevaartskerk om een geschikte plaats te zoeken, waar ik de komst van Karol Wojtyla die voorzien was voor acht uur 's avonds, kon afwachten.

De bajonet had ik gedurende de hele reis tussen mijn kleding meegedragen. Ik had ze nu in mijn aktetas gestoken zó dat ik ze er gemakkelijk uit zou kunnen trekken.

Ik ging staan aan de rechterkant, dicht bij dranghekken die waren aangebracht, zo ver mogelijk vooraan, waar Wojtyla zou moeten passeren. Alleen een groep nonnen bevond zich tussen mij en de dranghekken.

Daar ben ik blijven staan vanaf half vier tot aan het moment van mijn aktie om omstreeks half elf 's avonds.

Die Portugese nonnen behoorden tot de orde van de franciscanessen. Ze waren heel vriendelijk voor mij. Ze gaven mij wat te drinken en een kleinigheid om te eten. En toen ze mijn vermoeidheid zagen, dwongen ze mij bijna om uit te rusten op een klapstoel. Als tegenprestatie gaf ik hen een kleine afbeelding van Sint Franciscus, die ik altijd bij mij droeg, waarop ik een uitspraak van de zalige Joachim van Fiore, voorloper van de orde van de franciscanen, had geschreven.

Ik bad voortdurend de rozenkrans

Nadat de paus met de helikopter was aangekomen, moesten we nog lang wachten. Gedurende die wachttijd heb ik een enorm aantal rozenkransen gebeden.

Ik werd diep getroffen door een Portugees lied dat de menigte zong: "Wij gaan naar uw altaar", want dat was het wat ik op het punt stond te doen.

Toen ik hem zag komen in de grote auto, omringd door een cordon van politieagenten, was ik vreselijk teleurgesteld. Huiveringwekkend was het lijden dat ik onderging, toen ik hem zag naderen tot het beeld van Onze Lieve Vrouw. Ik luisterde heel nauwgezet, vooral naar de tekst van zijn toewijding van de wereld aan het onbevlekte hart van Maria.

Het was erg warm. Ik voelde me ontzettend moe en ik vreesde dat ik niet in staat zou zijn tot de laatste krachtsinspanning.

Van de andere kant was er die indrukwekkende massa, meer dan een miljoen, die vol enthousiasme in de handen klapte en met zakdoeken wuifde. Ik kreeg daardoor een gevoel van volstrekte eenzaamheid en onvermogen. Ik was overtuigd dat ik dit niet zou kunnen verdragen zonder de hulp van O.L. Vrouw.

De slotakte

Tot het einde toe hoopte ik dat hij het laatste gedeelte van het trajekt te voet zou gaan. Hij houdt immers van een dergelijke show en dan zou hij daarmee tegelijk een demonstratie geven van de bescherming van Maria waarover hij zo hoog opgeeft. Maar niets van dat alles gebeurde.

Toen de pauselijke auto de kapel verliet en langzaam het laatste gedeelte opreed, gaf ik mijn zwarte das aan een van de nonnen, zodat zij daardoor de indruk kreeg dat ik spoedig zou terugkeren om hem weer op te halen. Ik haalde een grote rozenkrans uit mijn zak en deed die om mijn hals. Ik wrong mij door de dranghekken op het moment dat de auto passeerde. Hollend volgde ik de auto en probeerde drie, vier keer om er dichterbij te komen, echter zonder succes.

Terwijl de auto tot aan de trappen was gekomen, die naar de grote kerk leidenen op het moment dat Wojtyla uit de auto moest stappen, maakte ik een omtrekkende beweging om te kunnen ontsnappen aan het cordon van zijn beschermers. Ik ging de trappen op en stelde mij tegenover hem op, voldoende dichtbij, op drie of vier passen afstand.

Toen was het grote moment aangebroken. Ik pakte mijn wapen - waarschijnlijk viel toen mijn aktetas op de grond - ik maakte een schijnbeweging om degene te ontwijken, die op dat moment zich toevallig tussen mij en Wojtyla hadden opgesteld. Toen wierp ik mij op Karol Wojtyla met de bedoeling hem in het hart te treffen.

Mijn getuigenis

Op dat moment vielen ze op mij, maar ik raakte hem nog net in zijn rechterbeen. De veiligheidsagenten hielden mij op de grond vast en ondertussen zei ik tot hen: "Maak u geen zorgen. Er zit geen samenzwering achter. Het gaat hier om een martelaarschap!".

Toen ik viel, liep ik aan mijn linkerhand een verwonding op door de bajonet. De agenten richtten mij op, terwijl ze mij echter stevig vasthielden. Ze draaiden mij een halve slag om en brachten mij in de nabijheid van Wojtyla, die mij met een harde uitdrukking op zijn gezicht afstandelijk aankeek. Misschien deden die agenten dat vanuit een spontaan-katholieke reaktie om aldus aan hem die zij als aller vader beschouwden, de vergeving en de zegen te vragen.

Toen schreeuwde ik met alle kracht naar hem: "Ik beschuldig jou ervan dat jij de kerk verwoest, en de christenheid, Polen en de Solidariedad verraadt! Leve katholiek Portugal, dood aan het communisme, weg met het tweede Vatikaanse Concilie!".

De televisie vertoonde de zegen van de paus alsof hij die, na mijn verwijt aan hem, voor mij had bedoeld. Maar die zegen gaf hij op het moment daarvoor, toen ik nog op de grond lag, in de veronderstelling - zo deelde de priester via de microfoon mee - dat ik alleen maar gevallen was.

Naar de gevangenis

Daarop namen ze mij mee. Terwijl ik onder de tribune doorliep, waar kardinaal Casaroli, de Staatssecretaris van het Vatikaan die verantwoordelijk was voor de 'Ostpolitik', stond, zag ik dat hij met een drieste uitdrukking naar mij keek. Daarop schreeuwde ik uit alle macht twee keer: "Casaroli, moordenaar, verrader!". Al gauw hielden we halt en stelde de politie de eerste vragen. Het was toen dat Marcinkus kwam, de gorilla van Wojtyla, en mij vroeg waarom ik dat gedaan had.

Ik gaf ten antwoord dat Wojtyla bezig is de kerk te verwoesten en dat hij de mystieke antichrist is.

Een oppervlakkig lachje speelde om zijn lippen, toen hij voordat hij wegging, tegen mij zei dat hij me eerder had gezien, "misschien in Parijs".

Ik had hem echter nooit ontmoet. Ik kende hem alleen van de foto's in de kranten, de laatste keer in 'Figaro Magazine' in een sportkostuum bij een golfpartij in Rome. Later kwam ik in de gevangenis te weten dat hij verwikkeld was in het ergste financiële schandaal van de laatste jaren in Rome.

Weer iets later kwam er een Portugese prelaat, die mijn priestertoog aan stukken wilde scheuren, terwijl hij uitriep: "Jij bént geen priester. Je bent niet waard de priestertoog te dragen".

Ik werd in een auto geworpen en naar de gevangenis gebracht.

1) In Katholiek Nieuwsblad van 28 okt. '86 las ik dat aanhangers van mgr. Lefebvre in Assisië geageerd hebben tegen de interreligieuze samenkomst, die deze paus daar georganiseerd heeft. Zij zeiden: "Namens degenen die katholiek willen blijven, zien wij in deze bijeenkomst met de valse godsdiensten louter en alleen een onderwerping van de Kerk aan de leer van de vrijmetselarij, die zich baseert op de beginselen van vrijheid, gelijkheid en broederschap". "Moslims, Joden en Boeddhisten aanbidden valse goden".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen