Slachtschapen

Psalm 44 vertolkt de bittere aanvechting van het lijdende Israël. Bleek uit de vroegere daden van de HEERE dat Hij dit volk verkoren had, nu lijkt het door Hem verworpen te zijn. Waar is Hij, nu overmachtige vijanden en vernederende rampen het land tot een woestenij maken?

In zulke situaties roept de Schrift ons op tot zelfonderzoek: overkomt dit mij vanwege een schadelijke weg die ik bewandel? In alle oprechtheid betuigt Israël dit keer zijn onschuld: het wandelde in de wegen van de Heere en het heeft Zijn verbond bewaard. Dat kan dus, dat de reden van je lijden niet in je zonden ligt.

Wij lijden ‘om U’. Wat door God uitverkoren is, ondervindt in de wereld verwerping. Vandaar het antisemitisme, toen en nu.

Deelt de kerk na Pinksteren niet in hetzelfde lijden? Zij deelt in het lijden van Israël, omdat zij deelt in de verkiezing van Israël. Ze is uit deze wereld geroepen door dat vreemde Woord, dat van de kerk een schare verachtelijke en verwerpelijke vreemdelingen maakt. Slachtschapen die de belijdenis van Jezus Christus moeten bekopen met de dood. Ik denk aan het bloedbad onder hugenoten in de Bartholomeüsnacht (P arijs, 1572), aan de bloedbaden in Nigeria, aan de onthoofdingen door IS, aan schietpartijen op christelijke scholen in Amerika …

Waarom is dat toch? Doet de belijdenis en het leven van christenen geen appel op het geweten van de wereld – een geweten dat koste wat kost toegeschroeid moet blijven? Naarmate de dag van Christus nadert, zal de draak oorlog (op)voeren tegen hen die de geboden van God in acht nemen en het getuigenis van Jezus Christus hebben (Openb. 12:17). Wij zullen slachtschapen van Christus zijn.

Het verzet van de wereld is ons echter niet vreemd. Verwerpen wat God uitverkoren heeft … deden wij niet evenzo? Wij gedenken de komst van de Uitverkorene van de Vader in het vlees. ‘Deze is Mijn geliefde Zoon, in Wie Ik Mijn welbehagen heb’. Maar wij hebben Hem verworpen! Advent betekent niet dat ons een Middelaar geschonken is op Wie wij zaten te wachten – integendeel. Hij kwam ons te veel storen. Zijn verschijning ontdekte ons aan al onze verdorvenheid en zonde. Wij wisten maar één middel om ons geweten te sussen: we sloegen Hem aan het kruis. Waar of niet?

Wij hebben van Hem Die ons als offerlam geschonken werd, een slachtschaap gemaakt. Van de Man Gods maakten wij een Man van smarten. En we hebben er nog vrede mee ook. Totdat de Heilige Geest ons de ogen opent: Hij is om ónze overtredingen verwond en om ónze ongerechtigheden verbrijzeld.

En als door een wonder van genade verkondigt Hij ons: Hij is niet alleen om ons geslacht, maar ook voor ons. Zijn straf brengt ons de vrede aan. Daaruit te leven is de grootste verandering in een mensenleven! Zouden we die elkaar en anderen niet van harte gunnen?

Nu staat Christus als Lam op de troon. Het staat als geslacht en tegelijk overwinnend. In Zijn opstanding is de verlossing en de volharding van al de Zijnen, van heel het Godsvolk, geborgd en verankerd. En dan zingen zij: ‘Om U, om U alleen!’

ds. A.J. Mensink

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen