God of de men

Daar gaat het eigenlijk altijd om in deze wereld.

Christus heeft gezegd: „De wereld haat Mij, omdat Ik van haar getuig dat haar werken boos zijn" (Joh. 7:7). Dat kan ook niet anders omdat de satan „de overste van deze wereld" is.

Deze vraag: „God of de mens?" keert echter ook voortdurend terug in de geschiedenis van het christendom. Maar daar heeft die vraag een meer gecamoufleerd karakter. Daar gaat het om: „God of de vrome mens?"

Als je de leer van Rome kort zou willen formuleren, dan zou je dat zo kunnen doen: „Rome is: de vrome mens in het middelpunt".

De pausen zijn zeer vroom in hun uitspraken. Ze noemen zich „de Dienaar der dienaren Gods". Ze pretenderen dat ze onfeilbaar zijn, wanneer ze krachtens hun ambt als paus alle christenen willen verplichten een bepaalde uitspraak als onherroepelijk waar te aanvaarden. Maar, zo voegen ze er meteen vroom aan toe. Die onfeilbaarheid bezitten we niet uit onszelf, maar slechts krachtens de onfeilbare bijstand van de Heilige Geest.

Maar intussen beweren ze dan toch maar dat de Heilige Geest Zichzelf zou gebonden hebben aan deze éne mens, de paus. Daarom is deze aanspraak, hoe vroom die ook klinkt, in wezen uitermate onbeschaamd.

Op grond van de van zonde doortrokken menselijke redeneringen verkondigt men dan dat Niemand minder dan de Heilige Geest Zich aan één mens gebonden heeft; terwijl juist de Bijbel ons er telkens op wijst dat wij voortdurend afhankelijk blijven van de Geest, ook bij het verstaan (met ons hart) van wat God tot ons wil zeggen door Zijn Woord.

Diezelfde overmoedige vroomheid treffen we aan in de leer over de mis. Volgens Rome heeft God Zich gebonden aan de beslissingen van de priester. Zo dikwijls hij de woorden van de konsekratie uitspreekt, moet God krachtens deze binding aan de priester een wonder verrichten en brood en wijn veranderen in het lichaam en bloed van Christus. Zelfs al zou die priester de mis opdragen in een bordeel. Op aangrijpende wijze is dat uitgebeeld in „Le défroqué.

Eveneens op grond van redeneringen uit de Bijbel matigt de priester zich de macht aan om in de gewetens van de mensen door te dringen en van hen te eisen dat zij hun zware zonden voor hem moeten belijden. Zij pretenderen dat God hen de macht heeft gegeven om iemand te ontrukken aan het hellevuur, ja of nee, en om hem een toegangskaart te verschaffen voor de hemel, ja of nee.

De mens bewierookt

We zien die vrome mens vooral bij de r.-k. liturgie in het centrum staan. Dat neemt zijn hoogste vorm aan bij de plechtige mis, wanneer de priester drie keer bewierookt wordt. O nee, het is niet de bedoeling hemzelf te bewieroken, maai* slechts God die in de priester verheerlijkt wordt. Alles uitermate vroom, maar intussen snuift die priester dan toch maar zelf de wierookgeuren op en staat heel de gemeenschap in de kerk te schouwen naar deze mens in de wierookwolken. Ook de Mariaverering is in wezen niets anders dan de poging van de vrome mens om nog iets van ons geslacht te redden. Er is dan althans één mens uitgezonderd, die niet zo onder dat verderf ligt, één mens die zonder zonde ontvangen is en altijd zondeloos heeft geleefd. Maar evengoed als de Amsterdammers (en vele andere Nederlanders) de triomfen van deze voetbalclub als hun eigen triomfen beleven, evengoed beleeft in deze Maria-verering de vrome mens iets van zijn eigen triomfen, zij het onbewust.

Diezelfde vrome mens komt op een verschrikkelijke manier in het middelpunt te staan, wanneer Trente formuleert: „de gerechtvaardigde mens kan met zijn goede werken waarlijk het eeuwige leven verdienen".

Gered door de vrome daad van het geloof?

Dit humanisme kan echter ook in het protestantisme doordringen, waarbij de vrome mens op nog veel geraffineerdere wijze in het middelpunt wordt gesteld. De Reformatie heeft beleden: „Door genade en geloof alleen". Nu hebben sommige De Reformatie heeft bc'eden: „door genade en geloof alleen". Nu hebben sommige protestantse groeperingen zich geworpen op dat „geloof alleen". Ze hebben het zwaartepunt verlegd van de vele goede werken van Rome, op grond waarvan wij het eeuwige leven moeten verwerven, naar het ene goede werk van het geloof. Ze hebben God toch weer afhankelijk gemaakt van de beslissing van de vrome mens. Zij belijden het geloof niet als een gave van God, maar als een daad van de mens en doen daardoor in feite de belijdenis: „door genade alleen" weer te niet.

Steun ds. Maggiotto

In dit nummer besteden wij nog al wat aandacht aan het werk van ex-priester ds. F. Maggiotto. Hij heeft zeer scherp gezien, dat het enige afdoende antwoord op Rome is: het Evangelie van Gods volstrekte, soevereine genade. Hij voert een eenzame strijd voor de verbreiding van dit Evangelie, soms ook tegen vele arminiaanse protestanten. Hij is onze steun meer dan waard.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen