MIJMERING BIJ 1973

In het begin van deze eeuw sukkelden de trams door de dorpen en steden van ons land. Allerlei streken werd daardoor ontsloten en men was enorm blij met die vooruitgang.

Thans vliegen we in twee uur van Amsterdam naar Rome en binnen een week retour aarde—maan, en voeren gesprekken met werkelijke mannetjes op de maan, die we bovendien nog kunnen zien door de televisie.

Ondanks die vooruitgang hollen lonen en prijzen achter elkaar aan en jagen de spiraal van de inflatie steeds verder omhoog. Met welk een vertedering kunnen we kijken naar die briefkaart van 1908 met zijn postzegel van twee en een halve cent tegenover nu…… 30 cent.

De mensen hebben steeds meer vrije tijd gekregen, tijd dus om na te denken, zich te bezinnen, om dieper door te dringen tot de boodschap van de Bijbel. En wat zien we? Ook op geestelijk gebied voltrekt zich de inflatie. Synoden weten oude woorden zo te rekken of eventueel af te slijpen, dat iedereen er zich in vinden kan. Maar deze woorden zijn dan onderhand zo beduimeld, dat de glans er geheel van geweken is.

Zo zijn we in de impasse terecht gekomen van de wederzijdse vriendelijkheid. Maar achter deze vriendelijkheid schuilt een zondig mensenhart dat nog op geen enkele wijze veranderd is. Ondanks alle vooruitgang is de mens in wezen dezelfde gebleven: een zichzelf zoekend wezen, en daarom ellendig, angstig, aanmatigend, agressief, onrein, eenzaam in zijn vervreemding tegenover God en de medemens.

Maar over deze verpeste wereld en over zoveel menselijk bederf welft de barmhartigheid Gods, die in Jezus Christus voor altijd vastligt voor hen die „Hij heeft uitverkoren in Hem, voor de grondlegging der wereld, opdat wij heilig en onberispelijk zouden zijn voor Hem in de liefde" (Ef. 1:4).

Deze overdenking klinkt van de ene kant een beetje weemoedig. Maar wie zou ook niet? Juist bij de overgang van het ene jaar naar het andere jaar besef je zo sterk de vergankelijkheid van ons, mensen. En dan vragen velen zich even af: Waarom maak ik me eigenlijk zo druk?

Jammer, dat velen vaak maar even stilstaan. Daarna begint de jacht weer van het leven en tuimelen ze weer in de bedrijvigheid van het nieuwe jaar.

Hoe dwaas! Straks komt over ons allen de stilte van de dood. Ik zal er dan niet meer zijn, en ook u niet die deze regels leest. Dan is onze rol op aarde uitgespeeld. Zullen we dan toch nog eenmaal op deze aarde wederkeren, wanneer die geheel vernieuwd zal zijn en de nieuwe hemel erop neergedaald is?

En hier komt dan het blijmoedige antwoord. Die terugkeer op deze aarde die dan een paradijs zal zijn, moeten en kunnen we niet verdienen. Die wordt om niet geschonken aan hen die in verbrijzeling des harten hun totale zondigheid voor God hebben erkend, maar die tevens de vergeving der zonden en alle heil alleen van Jezus Christus verwachten. Dat is de blijde boodschap die wij ook bij het begin van 1973 aan onze lezers mogen doorgeven.

We gaan samen rustig verder. De Heere is ons nabij. We blijven Hem in ootmoed verwachten. We zullen toch altijd een klein kuddeke blijven, onbegrepen door de wereld, en zelfs gehaat door die wereld, omdat ook Christus door haar gehaat werd.

Wij blijven getuigen van Hem. We kúnnen niet anders. Maar de vrucht van ons getuigenis laten we geheel over aan Hem.

Laten wij zo samen, u als lezers en wij als redaktie, biddend opzien naar de Heere, verbonden in de gemeenschap der heiligen „tot opbouwing van het lichaam van Christus, totdat wij allen zullen komen tot de eenheid des geloofs en der kennis van de Zoon van God" (Ef. 4:12-13).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen