Welke vrees?

Toen we op weg naar Glasgow twintig minuten gevlogen hadden, zagen we dat de wielen van het vliegtuig zakten en even later kondigde de gezagvoerder aan, dat we terug zouden keren naar Londen, omdat de kleppen van de vleugels niet goed meer werkten, waardoor hij de machine niet volledig meer in zijn macht had. De landing in Londen gebeurde echter zonder bijzondere moeilijkheden.

We stapten over op een ander vliegtuig en arriveerden veilig in Glasgow. Daar was een busstaking, zodat ik een taxi moest nemen naar het station. Een dame reed met mij mee. Ze vroeg mij: Wat is uw job? Ik antwoordde: dominee. „O, dan begrijp ik waarom u zo kalm was in het vliegtuig, toen werd omgeroepen dat we terug naar Londen moesten voor een noodlanding. Als dominee moet u zich natuurlijk safe voelen".

Ik kreeg zodoende ongezocht de gelegenheid haar iets te vertellen over de rust die een christen kan hebben in de zekerheid van de vergeving der zonden, „veilig in Jezus' armen". Dat getuigenis moest echter zeer kort zijn, want weldra waren we bij het station en moest ik hollen om de trein naar Inverness te halen. Als ik méér tijd had gehad, dan zou ik eerlijkheidshalve erbij hebben gevoegd, dat die kalmte van mij niet enkel voortkwam uit mijn geloof. Ik heb onderhand al zo dikwijls gevlogen, dat het voor mij niet yeel verschil maakt of ik in een auto stap of door de sleuf in het vliegtuig glijd. En een andere reden is dat ik nu eenmaal een vrij nuchtere instelling heb tegenover de dood. Waarom zou je je daar druk over maken? Wat beteken ik, wat betekent mijn leven in de stroom van de eeuwen? Als de tijd gekomen is, die de Heere voor mij heeft bepaald, dan ga ik, dan leg ik mijn werk neer. Ik ben immers alleen maar een dienstknecht.

Het enige wat erg is aan de dood, is de breuk met je dierbaren. Toch kan het geloof die pijn zeer verzachten, want dan weet je dat ook zij die achterblijven, over enige tijd zich weer bij je zullen voegen om te gaan wonen onder de tent die de Heere over ons zal hebben uitgespreid.

Misschien zal iemand zeggen: Een oprechte gelovige zal zulk een vrees nooit hebben, want „de volmaakte liefde drijft de vrees buiten" (1 Joh. 4:18). Dan zou ik onderscheid willen maken. De volmaakte liefde drijft wel de vrees voor het oordeel Gods buiten. Door het geloof gaan wij God liefhebben in Jezus Christus en in die liefde weten wij dat wij nooit meer bang hoeven te zijn, omdat het eeuwige leven ons wacht. Maar er is ook een psychische vrees, er kunnen allerlei angsten zijn, die vanuit het onderbewustzijn in de mens opkomen en die hem gebonden houden aan allerlei pijnlijke gebeurtenissen in zijn jeugd. De volmaakte liefde Gods werkt wel kalmerend op die dieper-liggende angsten, maar neemt ze niet totaal weg, tenzij door een wonderbaar ingrijpen Gods, zoals iemand ook op wonderbare wijze genezen kan van een ziekte. KONKLUSIE: Als u voor het eerst in een vliegtuig zit en u bibbert van angst, als de motoren beginnen te razen bij het opstijgen, maakt u dan geen zorgen, of u wel een echte gelovige bent. Die angst wordt door de liefde Gods niet totaal weggenomen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen