VRAGEN AAN HET PROTESTANTISME

Tijdens de spreekbeurt in Nieuw-Beijerland ontving ik onderstaande vragen ter beantwoording:

„Acht u een getuigend gesprek en een profetisch getuigenis ten aanzien van de Reformatie niet evenzeer noodzakelijk als met Rome?

Bent u niet van mening, dat de Reformatie niet volledig was en dat roomse tendenzen ook in de meest orthodoxe reformatorische kerken nog aanwezig zijn en tevens weer toenemen, zodat wat u in Rome aanklaagt ook onder ons gevonden wordt, zoals daar onder meer zijn:

— het leergezag van Synodes, die verdeeldheden hebben veroorzaakt waaronder we nu zuchten;

— de afstand tussen „geestelijken" en „leken", dus het gewone kerkvolk is ook onmondig (geworden);

— het feit, dat er wel niet naar de letter, maar wel in de praktijk evenmin heilszekerheid is onder ons protestanten;

— het feit, dat ook bij ons wetticisme in vele vormen een rol speelt, zodat ook bij ons „werken" uiteindelijk maatgevend zijn in de kerk;

„ een voortgaande verschraling van de prediking, als gevolg van het eenzijdig academisch karakter van de opleiding tot predikant, zoals u reeds signaleerde in uw referaat?

Is er niet nodig een diepgaande reformatie van de Reformatie? Niet een „terug naar 1517 of 1618, of 18 " maar „terug naar de Bijbel"! Hierbij past ons bij de herdenking van de Hervorming geen op de borst kloppen, want naast het feit, dat het met de reformatie verworvene onder de massa van de protestanten grotendeels is verloren gegaan, hebben we alle verdere werkingen van de Heilige Geest Die ons op een weg wilde voeren die „nog veel verder omhoogvoert", veelal naast ons neergelegd.

Voelt u zich in de reformatie volledig thuis? Moet u deze „vader" - de reformatorische kerk - niet evenzeer aanklagen als u het Rome hebt gedaan - zelfs in fundamentele opzichten?

Hebben wij niet een Joods geloof veelal, in plaats van een Christelijk? We maken ons druk om miljoenenacties voor kerkbouw en andere gebouwen en noemen ze „Gods huis" in tegenstelling tot het Nieuwe Testament, dat aan de gelovigen die naam geeft. We hebben rotsvaste ambten, bijna nog vaster dan de Rots der Eeuwen Zelf. We hebben een toenemende nadruk op andere uiterlijkheden zoals: gewaden - (nu zelfs gekleurde stola's in „regenboogmengeling" wisselend met de liturgie-onderdelen) - steeds ingewikkelder liturgieën met dezelfde onderdelen als in de roomse mis. We kunnen wel zeggen dat heel ons kerkelijk leven zich hoofdzakelijk op het zichtbare vlak afspeelt, dat tijdelijk is, en het onzichtbare, dat eeuwig is, wordt in onze kerkdiensten nog nauwelijks ervaren.

Waar is de levende God in onze erediensten, activiteiten, commissies en vergaderingen? Is er niet zeer weinig Geest - weinig waarachtig Leven in onze kerken? Is Jezus Christus de Eerste in enige reformatorische kerk of groep?"

Aan u het antwoord

Het leek ons (de redaktie) goed om aan u, lezers, gelegenheid te geven om deze vragen te beantwoorden. Dat zou een zeer vruchtbare gedachtenwisseling kunnen worden, die zou kunnen uitlopen op persoonlijke en gemeenschappelijke verootmoediging. Maar dan moeten we enkele voorwaarden stellen:

1 Uw antwoorden moeten biddend worden voorbereid.

Als u ze naar ons opzendt, moet u innerlijke zekerheid hebben dat de Here, het Hoofd van de gemeente, u roept om dit getuigenis te publiceren. U begrijpt wel wat ik bedoel: natuurlijk geen hoorbare stem, maar toch wel zo dat u alles geheel met Hem hebt besproken en om Zijn Geest hebt gevraagd, pleitend op de belofte.

2. Uw antwoorden moeten opbouwend zijn.

Er is een blaadje dat elke maand allerlei fouten en zonden aangeeft die er in de protestantse wereld te vinden zijn, en dat meent op zo'n manier de eenwording van de protestantse kerken te kunnen bevorderen. Zeker, het is goed dat wij elkaar op onze fouten wijzen, maar het moet gebeuren in de liefde. En vooral het moet uitmonden in een oproep tot heenkeer (bekering) naar Hem, in Wie alleen de waarachtige eenheid te vinden is, Jezus Christus, het levende Hoofd van de Zijnen. In uw antwoorden moet dus in elk geval iets doorschemeren van uw eigen vreugde om het heil, van uw innerlijke verbondenheid met Jezus Christus, want slechts vanuit de persoonlijke eenheid met Hem kunnen wij de eenheid met de andere kinderen Gods bereiken.

3. „De liefde wordt niet verbitterd"

Tracht in het gebed uw hart te reinigen van alle verbittering. Schrijf dus niet over het leed dat uw eigen kerk u heeft aangedaan of wat een andere kerk aan uw kerk heeft aangedaan. Schrijf liever over onze gemeenschappelijke, over mijn en uw schuld. Roep op tot verootmoediging. Laat zien hoe Jezus Zijn gemeente wil hebben, „stralend, zonder vlek of rimpel", en hoever wij nog af zijn van dit ideale beeld. Spreek ook uw geloof uit in de stellige verwachting dat wij allen eenmaal als de uitverkorene, de geliefde, gelijk zullen gemaakt worden aan het beeld van de onsterfelijke Geliefde Gods, Zijn eigen Zoon, Jezus Christus. Bemoedig ons zo. We hebben dat zo nodig.

4. Leg de wortel van onze zonden bloot.

Een eenvoudig constateren van onze zonden brengt ons niet verder. Het ontmoedigt ons alleen maar. Toon aan wat de Bijbel zegt over de oorzaken van onze zonden en laat ook zien, welke oplossing de Bijbel geeft.

5. Tenslotte: probeer kort maar krachtig te zijn.

Liefst niet meer dan een halve bladzijde voor iedereen die antwoordt. Zo krijgen velen de kans en kunnen we allerlei aspekten belichten en beoefenen we de waarachtige gemeenschap der heiligen.

Wij wachten biddend uw antwoord af.

Dr. W. D. JONKER de nieuwe hoogleraar van Kampen

Het lieeft mij (H.J.H.) zeer verblijd dat dr. Jonker van Zuid-Afrika tooh zijn benoeming als hoogleraar in Kampen heeft aanvaard. Ik heb hem persoonlijk leren kennen in Zuid-Afrika, omdat hij namens de Nederduits Gereformeerde Kerk mijn rondreis door dat land heeft georganiseerd. Ik heb de meest prettige herinneringen aan de diepgaande gesprekken die wij met elkaar hadden

In dit nummer publiceren wij en artikel van zijn hand, dat reeds in het Zuidafrikaans verschenen was in „Die Voorligter" van oktober 1967, en dat ik vertaald heb. Prof. Jonker gaf mij hiertoe verlof. Ik heb het omgeven met illustraties uit Zuid-Afrika en Ierland.

U kunt in dat artikel de pastorale wijsheid van prof. Jonker bewonderen. Ik vind het een prachtig voorbeeld van een getuigend gesprek met een roomskatholiek: vriendelijk en toch indringend. Tevens kunt u daarin zien de diepe tragiek waarvan een kerk oorzaak kan worden, wanneer zij meent wetten te kunnen uitvaardigen die in geweten binden. Daarom is het verhaal van dr. Jonker zo spannend. U leest het bijna als een roman.

Mis voor de abonnees

„Voor al onze levende en overleden abonnees wordt iedere maand in ons klooster te Roermond een heilige Mis opgedragen ter ere van de Heilige Camillus."

Aldus St. Camillusbode febr. 1968, Daar kunnen wij natuurlijk niet tegen opbieden, want de Mis is volgens de r.k. leer „een echt en waar offer" en een opmeuw-tegenwoordig-Stellen van het Kruisoffer van Christus. Het verwondert ons echter zeer, dat in r.k. Nederland van 1968 het opnieuw-tegenwoordig-stellen van het Kruisoffer van Christus nog gebruikt wordt als propagandamiddel voor het werven van nieuwe abonnees.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen