HIJ lééft

Eén van de velen

Op weg naar Doornik, enkele kilometers voor Ath, stond een priester te liften. Hij zal zo ongeveer 65 jaar oud geweest zijn, een pater van de congregatie van de Salesianen, missionaris in Congo. Op de vraag, waarom hij nu in zijn klooster op deze strenge manier zijn leven leidde, in armoe, kuisheid en volledige gehoorzaamheid aan zijn oversten gaf hij slechts vage antwoorden. Wij hadden zo graag uit zijn mond vernomen, wat het grondbeginsel van zijn streng kloosterleven was, want, zeiden wij hem: „wanneer u er zoveel voor over hebt, wanneer u zo streng gaat leven, dan kunt u dit als ontwikkeld man toch alleen maar, wanneer u daarvoor een diepgaande, innerlijk bevredigend motief hebt."

Het deed mij pijn aan het hart, te moeten horen, dat die man, die nu reeds meer dan 40 jaar van zijn leven in dienst van een klooster en gedeeltelijk ook achter de muren van het klooster doorbracht, geen antwoord wist op de meest principiële vraag naar het „Waarom" van zijn levensstaat dat hij ook op de meest principiële vragen naar de grondbeginselen van de Bijbel helemaal geen antwoord wist.

Ik heb toen getuigenis mogen afleggen van datgene, wat ik in Christus heb gevonden. Ik heb hem het Waarom van onze opwekkingsaktie proberen duidelijk te maken. Ik heb hem de nood aangetoond van het volk, dat zijn en mijn volk is. Ik weet, dat hij met een bezwaard hart in Doornik onze auto heeft verlaten. Hij wist niet, dat hij ook in mij een bekommerd hart achterliet. Op dergelijke ogenblikken treden alle theologische disputen op de achtergrond, omdat men de eenzaamheid van een mensenhart ontdekt, dat zoekt naar vrede, dat er zeer veel voor over heeft om die vrede te vinden, maar dat aan de bron voorbij gaat.

Deze bron liet teken van Christus?

„Deze bron is het teken van Christus, want het is het teken van de eucharistie", zo dreunde het op 18 september over het grote bedevaartsplein van Banneux door de machtige luidsprekers. Een beeld van de nieuwe heilige P. J. Eymar werd ingewijd. Met de bron werd bedoeld het bronwater van Banneux, dat volgens de verschijningslegende van Maria „voor alle naties werd gereserveerd om de zieken te vertroosten". Dit moet de tekst zijn, die Maria op 19.l.1933 bij haar verschijning uitsprak. Een vijftigtal autocars stonden aan de rand van de bedevaartplaats. Duizenden mensen, die kwamen om hun handen in dit water te steken, om te drinken van dit water, om er genezing te vinden. Dan gaat men vanzelf denken aan het gesprek van Jezus met de Samrritaanse vrouw: „wie gedronken heeft van het water, dat Ik hem zal geven, zal geen dorst krijgen in eeuwigheid…." (Joh. 4, 14)

Poussez vos mains dans l'eau….

Steekt uw handen in het water, deze bron is voor mij gereserveerd. Goeden avond. Tot weerziens."

„Deze bron is gereserveerd voor alle naties om de zieken te troosten. Ik zal voor U bidden. Tot weerziens."

Dit is de tekst, die naast de bron van Banneux in steen staat ingegrift en de woorden weergeeft, die Maria bij haar verschijning zou hebben gezegd.

Welk motief ?

Het is ook tegen de achtergrond van deze geestelijke nood, dat wij ons geroepen weten om te getuigen van de Christus der Schriften. Een door en door protestants land kent deze nood niet, ziet ook deze nood niet. Tegen de achtergrond van deze bijgelovige wereld klinkt het woord van Christus: „Wees niet bevreesd, gij kleine kudde" (Luk. 12, 32) Theologische leerstellingen kunnen zeer onschuldig lijken ,wanneer zij op de schrijftafel van een wetenschapsmens liggen uitgebreid. Maar de wetenschap van God is leven voor het hart van mensen, wanneer zij werkelijk een „weten" is, d.w.z. vlees en bloed van de hele mens. Dan eerst staat men met verschrikte ogen te kijken naar die geestelijke ellende, die zich in dit volk van zoekenden en biddenden manifesteert, geleid door priesters, die wijzen op een andere bron dan Christus.

De kleine kudde

Wij spraken in Luik, Seraing en Amay: Zwarte steden, lange straten, waarin de ene fabriek naast de andere ligt, waar de lucht door een stikkend stof en de gasvormige uitwasemingen van de schoorstenen verpest is, waar geen gras, geen boom meer groeit, waar in de nacht meterhoge vuurkolommen uit metalen ge bouwen opstijgen, waar de zon soms verduisterd wordt door een roest gele rook.. deze steden ook, waar de mensen diep in de schoot van de aarde moeten neerdalen, om er de zwarte steenkool uit op te halen, waar de ternlls als een pseudo-gebergte elkaar opvolgen…. dit alles is geen wereld, waar men vrede vindt. Men krijgt er alleen heimwee naar een breed gebergte…. ook wanneer men geen romantieker is. Daar echter kleine gemeenschappen te vinden, waar men de blijdschap van Christus ontdekt, waar uit de ogen temidden van de verweerde gezichten een rijkdom straalt, dat is iets geweldigs.

Ik heb zelf bijna twee jaar in de fabriek gestaan in Parijs en in Graz. Ik heb er een wereld zonder God leren kennen, een wereld, waar alles troosteloos was, zoals de grijze fabrieksgevels en de verpeste lucht. Hier echter, in deze „kleine kudden" heb ik licht en warmte ontdekt. Dat geeft moed, spijts het onbegrip van vele protestanten, verder te gaan, om Jezus te brengen aan velen, die Hem niet kennen. Wanneer dan na de dienst iemand naar je toekomt en heel eenvoudig zegt: „Ik zou ook zo graag mijn hart aan de Heer geven. Kunt u mij helpen?", dan weet men, dat hier grote dingen gebeuren.

Een zware opgave

Somtijds hebben protestanten de indruk, alsof het eigenlijk wel een gemakkelijke zaak zou zijn, rooms-katholiek te zijn en volgens de voorschriften van die kerk te leven. Inderdaad kan men, wanneer men het leven van naamkatholieken bekijkt, die indruk wel krijgen. Hetzelfde zullen ook r. katholieken van de naamprotestanten beweren. Het is echter een zware opgave, konsekwent de roep van de r.k. kerk tot heiligheid te volgen. In het klooster wordt dit „ex professo", dus van beroeps wege, van de gedoopte geëist.

DAGORDE

In de week:

3h:15: opstaan, vigiles, gebed, lauden

5h15: privaatmissen, lezing, ontbijt

7b15: priem, kapitel.

8b : handarbeid

9b30: studie; 10h45: terts, gezongen mis sext; 12h: middagmaal, lezing, 13h45: noon 14h : werk; 16h30: lezing of studie; 17h30: vespers gebed; 18h15: avondeten lezing 19h25: Kompleten. Salve Regina, Rust

De zondag:

3h: opstaan. 7b30: Priem 10h35: Terts. 11b: hoogmis, sext; 16b: vespers

Stilzwijgen

Wij moesten in de buurt van Orval, het groot trappistenklooster in de provincie Luxemburg zijn, dat op prachtige wijze door het Belgische Koningshuis werd opgebouwd. Een juweel van een abdij. Wij drukken hiernaast een toto af, die wij van de dagorde konden maken. Wie dit leest, wie weet, dat boete, versterving en vasten de dagelijkse gezellen zijn van de monniken, dat zij steeds moeten zwijgen, omdat hun stem alleen maar de lofzang van God mag zingen, dat zij in de grootste eenzaamheid leven, omdat zij zich willen geven aan God en zo hun hemel verdienen, dan begrijpt men ook de ernst van onze roeping, om het evangelie van de „Blijde Boodschap" te gaan prediken.

Priester in eeuwigheid

Op het einde van de massale samenkomst die op 19 oktober in Charleroi werd gehouden, kwamen drie mensen naar mij toe: twee vrouwen en een man. Allen hadden tranen in hun ogen, toen ze mij de hand gaven en met een bijna hese stem zeiden: „U bent priester in eeuwigheid, priester in eeuwigheid!" Eén van de dames was aan beide handen verlamd en greep bijna krampachtig mijn handen vast, om steeds weer hetzelfde te zeggen: „Wij hebben gebeden voor u. U bent priester en u blijft priester".

De eerlijkheid en de openheid van die drie mensen maakte diepe indruk op mij. Weer drong de verantwoordelijkheid tot mij door van diegenen, die het Woord sinds hun kindertijd onvervalst hebben mogen horen, maar die ingeslapen langs de weg blijven zitten of in eindeloze diskussies de tijd verliezen, de zeer korte tijd, ons gegeven om Zijn Woord te verkondigen.

Een harde strijd

Dat het dikwijls een harde strijd is, bleek wel duidelijk uit de aktie in Chatclet, een grote gemeente in de omgeving van Charleroi. De Operatie Mobilisatie-aktie zou er juist beginnen. Op een grote plaats stond de rijdende kapel opgesteld. „Christus is gestorven voor onze zonden", was de boodschap van deze aktie. Maar men voelt heel duidelijk, dat dit pionierswerk is. Een hopeloze strijd voor hen, die niet geloven. Maar de kapel was helemaal vol, want er werd gebeden voor deze aktie en dit gebed van echte christenen is een sterk wapen in de strijd voor het Rijk van God.

Vijf massale bijeenkomsten

Eenentwintig samenkomsten in veertien dagen tijd, kris-kras door België. Het was een grote opgave. Uit deze samenkomsten zijn echter vijf massale samenkomsten in de grote centra van België geboren: Luik, Charleroi, Brussel, Wasmes en Antwerpen.

Ik wil nog alleen eventjes spreken over de samenkomst in Wasmes, een stadje in de Borinage, de Belgische mijnstreek. Wij kenden het kerkje niet, waar de samenkomst zou worden gehouden. Toen wij dan op 13 oktober, ongeveer een half uur voor het begin van de dienst een stijle weg opreden in Wasmes, kwamen wij aan een kerk voorbij, waar auto aan auto stond geparkeerd, waar mensenmassa's naar toe stroomden. Ds. Gravendeel zei toen tot mij: „Hier kan het niet zijn. Dit is vast een roomse kerk."

Toen bleek het echter toch de evangelische kerk te zijn. Een half uur voor tijd was de kerk reeds stampvol. Zeker zullen hier ook wel nieuwsgierigheid en sensatielust een rol hebben gespeeld. Het balkon was vol, de trappen naar het balkon waren bezet,de trappen naar de preekstoel waren bezet, op de kachel zaten de mensen en in de middengang stonden rij aan rij de mensen rechtop, deur van het portaal kon niet dicht, omdat de mensen nog tot op straat stonden. Toen de kerk galmde van het blijde zingen heb ik iets leren begrijpen van het hemels Jeruzalem. Hier begreep ik ook vanzelf, hoe klein men is als mens, hoe men alleen maar een instrument is, in dienst van de grote God. Men kan alleen maar zijn knieën buigen en zingen met de kinderen van God: „Oh! Quel beau jour, Sauveur fidele, quand, nous appuyant sur ton bras, dans la demeur paternelle nous porterons nos pas". (O welke mooie dag, getrouwe Redder, wanneer wij, steunend op Uw arm, mogen binnentreden in het huis van de Vader.)

Enkele nagedachten

In de rustdagen, die na een dergelijke campagne intreden, heeft men tijd om eventjes over al het gebeurde na te denken. Somtijds is het zo moeilijk, om een juiste innerlijke en uiterlijke houding ten opzichte van die vele problemen, die op ons afstormen, aan te nemen. Dan is men gelukkig, dat men het Woord Gods als enige en klare maatstaf heeft. Mensen brengen zo gemakkelijk verwarring. Mensen zijn ook blind. Mensen laten zich meeslepen met alle stromingen.

In de gelijkenis van de zaaier in Matt. 13, staat: „Een ander deel viel in goede aarde en het gaf vrucht, deels honderd-, deels zestig-, deels dertigvoudig." (v. 8) Ds. Gravendeel heeft tijdens deze campagne in België dikwijls die gelijkenis aangehaald om te wijzen op de verantwoordelijkheid van hen, bij wie het zaad wortel heeft geschoten. Somtijds voel ik droefheid in mijn hart, wanneer ik protestanten in Nederland over de katholieken in het zuiden hoor praten. Dan krijgt men zo de indruk, alsof het een menselijke prestatie zou zijn geweest, dat de „Noorderburen" het Woord Gods klaar en duidelijk hebben bewaard. Dan heeft men de indruk met iemand te praten, die in een prachtige wagen aan een armenwijk voorbijrijdt en welgevallig even stil houdt, om vanuit zijn verchroomde car op die ongelukkige stakkers neer te kijken.

Ik vraag u: Bid voor dit volk, voor mijn volk. Lees dit artikel niet, zoals men vanuit gemakkelijke clubzetels een film over de katastrophe in Skolpje bekijkt. Hoe u ook over de oecumene moogt denken: dit artikel is een appèl tot uw hart. Wanneer de protestantse wereld zich niet klaar maakt om een antwoord te geven aan de nood van die duizenden, die onder het juk gebukt gaan, dan hebben ook de fijnzinnigste artikelen en redevoeringen over het Concilie en over Rome geen zin. „Geen woordenstrijd.. voeren, die tot niets nut is.." maar „maak er ernst mede u wèl beproefd ten dienste van God te stellen, als een arbeider, die zich niet behoeft te schamen, doch rechte voren trekt bij het brengen van het woord der waarheid." (2 Tim. 2, 14-15).

UIT DE PERS

Indrukwekkend getuigenis van een ex-norbertijn

August de Berdt, voormalig geestelijke van de norbertijnen te Tongerlo, heeft in verschillende Belgische steden getuigenis afgelegd van zijn overgang naar het geloof in het vrije Evangelie. In Luik, in Chaleroi, in Paturages, was er een overweldigende belangstelling. Het publiek stond in de gangen, op de trappen van de kansel, ja zelfs bij plaatsgebrek op de straat.

In het Vlaamse land was één samenkomst, n.l. te Antwerpen, waar de Zendingskerk wel behoorlijk gevuld was, maar de belangstelling toch niet zo groot als dit dit getuigenis waard was. Maar allen die deze avond(en) hebben meegemaakt, zijn diep onder de indruk huiswaarts gekeerd.

Geboeid luisterden wij allen naar de helder en beheerst voorgedragen levensloop van deze gewezen priester: zijn worsteling om de waarheid tijdens zijn theologische studie onder Karl Rahner S. J., de overgang naar het protestantisme van zijn priesterbroer, pater Michiel de Berdt, zijn kontakt met Jean-Paul Sartre (..), zijn bekering".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen