De godin van de rede

Tijdens de Franse revolutie werd in de Notre Dame van Parijs een altaar opgericht voor de godin van de rede.

Ik meen, dat zulk een altaar minstens evengoed zou passen in de Sint Pieter te Rome.

Immers heel de rooms-katholieke godsdienst steunt op redeneringen. De pausen baseren hun machtsaanspraken op koude argumenten. Ze beroepen zich voornamelijk op Matth. 16:18. „Gij zijt petros en op deze petra zal ik mijn kerk bouwen". Verondersteld, dat hier werkelijk de persoon van Petrus bedoeld is, dan moet immers nog bewezen worden met de rede, dat het ook voor opvolgers van Petrus bedoeld is. Immers als de persoon van Petrus bedoeld is als fundament van de kerk, dan kan hij geen opvolgers hebben. Een fundament legt men immers maar één keer. Wij zouden in dat geval Petrus moeten vergelijken met Jozua. Zoals Jozua het volk Israël in het beloofde land heeft ingevoerd, zo zou ook Petrus de christenen ingevoerd hebben in het beloofde land van het Nieuwe Testament, in de Kerk van Pinksteren. Maar dat invoeren in een beloofd land kan slechts één keer gebeuren, en door één persoon. Ondanks het feit, dat dus de Bijbel zelf aanduidt, dat Petrus als binnenleider in de kerk van het Nieuwe Testament geen opvolgers kan hebben, tracht Rome dan met de rede te bewijzen dat dat wel het geval is. Vervolgens pro beert Rome dan met historische argumenten aan te tonen, dat Petrus bisschop van Rome is geweest. Daarna dat dus de volgende bisschoppen van Rome dezelfde macht hebben gehad als Petrus. En afzonderlijk moet Rome dan og bewijzen, dat aan Petrus en de pausen een absolute dictatorale macht is gegeven, waarvoor zij geen enkele mens of verzameling van mensen verantwoording schuldig zijn. Geen concilie kan de paus op de vingers tikken. Hij behoeft naar hen niet te luisteren. De paus is de volstrekte opperheerser in de kerk.

U ziet: er komen dus heel wat redeneringen aan te pas, voordat de pausen hun aanspraken „bewezen" hebben.

En dat is nu zo erg. Op grond van deze redeneringen leggen ze de zwaarste lasten op aan de christenen. Als iemand zich overgeeft aan de overdenking van Gods Woord en hij begint daardoor een vermoeden te krijgen, dat de leer van Rome in tegenspraak is met het Heilige Woord van God neen, zegt dan paus Pius XII , indien iemand vrijwillig aan zulk een twijfel toegeeft, „hij wete, dat hij van het goddelijk en Katholiek geloof totaal is afgevallen". Totaal afgevallen!!! Toe maar!!! Pius XII durft nog al. Wat een aanbidding van het eigen verstandswerk! Wat een verering van de godin van de rede!

Ja, wat worden er door Rome niet een offers gebracht op het altaar van de menselijke rede! In een van zijn encyclieken schrijft Pius XI , dat verschillende priesters hem hadden gevraagd het celibaat af te schaffen. Maar Pius XI schrijft dat hij dat niet doen wil, want „het celibaat is de parel aan de kroon van het priesterschap". Zo, zo! Ik. Pins XI. vind dat zo, en dus moeten die bijna 400 000 priesters van het westen maar geof f erd worden op het altaar van de rede van Fins XI! Ik denk aan die ruim 2000 priesters in Frankrijk, die sinds de oorlog de kerk verlaten hebben; het grootste gedeelte vanwege het celibaat. En ik denk aan het nog veel grotere aantal priesters, die deze grote stap niet durven zetten en die smartelijk lijden onder het intieme contact met de vrouw in de biechtstoel en de spreekkamer en het verbod om een eerbaar huwelijk te sluiten. De pausen laten deze mensen maar branden van begeerte op het altaar van de godin van de rede.

Lees ook in dit nummer de tragiek van de ex-Jezuïet, hr. J. Hackers! De kerk van Rome met haar valse idealen heeft deze j onge mensen uit elkaar gerukt. Al eeuwen lang heeft Home aldus met haar koude redeneringen de schuld van talloze bloedende harten op zich geladen. In de kloosters worden de keurtroepen van Rome gevormd. Als in de voorbije eeuwen Rome de greep op de massa dreigde te verliezen vanwege de verregaande zedenverwildering van het pauselijke hof, dan kwam er steeds vanuit de kloosters een nieuwe geestelijke krachtsontplooiing, waardoor de macht van het pausdom en van het rooms-katholieke stelsel werd hersteld. De kloosterling wordt dan ook vanaf zijn intrede onderworpen aan een systeem van geestelijke bewerking, dat door de eeuwen heen steeds meer geperfectineerd werd.

Het is daarom, dat het protestantisme niet kan samenwerken met het roomskatholicisme. De reformatorische christenen zouden zich dan medeschuldig maken aan deze afgoderij op het altaar van de rede. Helaas moeten wij daarom volstaan met een samenwerking met rooms-katholieke christenen, maar wij kunnen op geen enkele wijze het rooms katholieke stelsel steunen. Dat kan pas, als Rome eerst de godin van de rede onttroont en zich onvoorwaardelijk gaat buigen voor Gods Woord.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen