De weg van de liefde

Wat drijft ons?

Maar de alles beslissende vraag is: met welk motief voeren we zo'n polemiek? Bij Jezus was dat heel duidelijk de liefde. Hij wist dat Jeruzalem Hem volstrekt afwees en Hem zelfs ter dood zou brengen. Desondanks "toen Hij nabij kwam en de stad zag, weende Hij over haar" (Lukas 19:41). En dan verzucht Hij: Jeruzalemmers, och wisten jullie maar wat de echte vrede voor jullie is en hoe je tot die vrede kunt komen! En zoals elke waarachtige liefde naar verontschuldigingen zoekt, zo deed ook Hij. Hij voegde eraan toe: "Maar nu is het verborgen voor uw ogen". Zo deed Hij ook aan het kruis: "Vader, vergeef het hun want ze weten niet wat ze doen".

Het woord 'polemiek' komt van het Griekse woord 'polemos' dat oorlog betekent. Er zijn echter twee soorten oorlogen: een aanvalsoorlog en een verdedigingsoorlog. Tijdens de laatste wereldoorlog viel Hitier voortdurend allerlei landen aan, ook Nederland. Wij werden daardoor gedwongen tot een verdedigingsoorlog. De Bijbel zegt dat wij op geestelijk gebied in staat van oorlog verkeren. Ef. 6:10-20 beschrijft w i e de vijandige legers zijn:" de overheden, de geweldhebbers van deze wereld, de duisternis van deze eeuw, de geestelijke boosheden in de lucht". Die machten proberen ons met omtrekkende bewegingen te omsingelen. W e worden vermaand stand te houden "tegen de listige omleidingen van de duivel" . En we krijgen uitvoerig uitgestippeld hoe we ons in deze verdedigingsoorlog moeten gedragen. Polemiek in de zin van een geestelijke verdedigingsoorlog is dus op zichzelf niet verkeerd. Integendeel, w e worden tot die oorlog juist opgeroepen. Ook de Heere Jezus heeft zo'n polemiek gevoerd met de Joden die H em aanvielen. Uitvoerig wordt zo'n twistgesprek beschreven in Joh. 8:30-59.

Ook wij moeten polemiek voeren wanneer wij worden aangevallen in onze diepste overtuiging. Maar wij zijn zondige mensen. Wij moeten dus voortdurend op onze hoede zijn voor ons "arglistige hart" (Jer. 17:9). Daarom moeten we steeds nagaan: wat is onze eigenlijke drijfveer? Reageer ik vanuit de liefde, die aan iedereen de waarachtige, de eeuwige vrede gunt? Of reageer ik bitter en vijandig omdat ik mij persoonlijk aangevallen voel? Ik pas dat toe op onze polemiek tegenover Rome. Als ik meen dat ik de R.-K. Kerk op een dwaling heb betrapt, is er dan binnen in mij een triomfantelijke grijnslach:

"Pik, kip, ik hèb je!"? Of ben ik er bedroefd om? Heb ik ook wel eens innerlijk geweend over Rome zoals Jezus over Jeruzalem?

Geen valse oecumene

In onze tijd zijn er steeds meer die tot de overtuiging zijn gekomen dat we niet langer vijandige polemiek mogen voeren, niet tegenover andere protestantse kerken en geloofsgemeenschappen en evenmin tegenover Rome. Maar nu bestaat het gevaar dat we in een ander uiterste vervallen: de valse oecumene. Daar bedoel ik mee: dat we de wezenlijke verschillen die er nog steeds zijn, proberen te verdoezelen en een uiterlijke eenheid voorwenden die er (nog) niet is. Van zo'n valse oecumene moeten we ons verre houden. Want die is een leugen. En we moeten niet denken dat de Heere op onze leugens zit te wachten om Zijn Koninkrijk uit te breiden op aarde. Het doel heiligt nooit de middelen. Valse oecumene is een verkeerd middel voor een goed doel: het zichtbaar maken van de eenheid onder de christenen.

Ook Rome is duidelijk

De R.-K. Kerk wil evenmin de weg van een valse oecumene bewandelen. Dat blijkt opnieuw uit de 'Verklaring Dominus Iesus' die met goedkeuring van de paus op 6 augustus 2000 is uitgevaardigd door kardinaal J. Ratzinger (N.B. Het Latijn heeft niet de letter 'J'. Men gebruikt daarvoor de letter 'I'. Vandaar Dominus Iesus). Ik citeer daaruit: "De Kerk van Christus gaat slechts volledig voort te bestaan in de Katholieke Kerk". "Deze Kerk, in deze wereld ingesteld en uitgebouwd als een maatschappij, bevindt zich (Latijn: subsistit) in de Katholieke Kerk die door de opvolgers van Petrus en de met hem verenigde bisschoppen wordt bestuurd". "Dit is de enige Kerk van Christus". De protestantse kerken "zijn geen Kerken in de eigenlijke betekenis". Wel erkent de Verklaring dat "er ook buiten de schoot van de Katholieke Kerk meerdere bestanddelen van heiliging en waarheid te vinden zijn". Maar dat hebben ze te danken aan de R.-K. Kerk. "Zij ontlenen hun werkzaamheid juist aan de volheid van genade en waarheid die aan de Katholieke Kerk is toevertrouwd". "De Geest van Christus weigert immers niet ze te gebruiken als heilsmiddelen die hun kracht juist ontlenen aan de volheid van genade en waarheid die aan de Katholieke Kerk is toevertrouwd".

Als je dit laatste leest, ben je als protestant geneigd om geïrriteerd uit te roepen: "Wat een superioriteitsgevoel!". Wat dat betreft is er dus niets veranderd in het officiële Rome. "Je kunt er ook schouderophalend en minachtend aan voorbijgaan: Laat de honden in Rome maar blaffen! Ze hebben al lang geen tanden meer om te bijten". De ware reactie is de reactie van de liefde die bedroefd is vanwege sommige duisternissen waarin de R.-K. Kerk nog altijd leeft; de liefde die zich

zorgen maakt over zoveel leden van die kerk die op een dwaalspoor worden geleid; de liefde die niets liever doet dan de volle heerlijkheid en liefde van Christus te verkondigen aan iedereen die luisteren wil.

Getuigen, niet aftuigen

Maar ik herhaal: ik ben blij met deze duidelijke taal van Rome. Zelf ben ik ook wars van alle valse oecumene. Ook in mijn laatste boek 'Eén in de levende Christus' heb ik geschreven dat ik nog steeds volledig sta achter mijn "Moeder, ik klaag u aan'. En dat boek liegt er niet om. Dat is heel helder in de volstrekte afwijzing van onbijbelse leerstukken die de R.-K. Kerk nog steeds verkondigt, ook al is er met Rome een eenheid in het fundamentele belijden van de Schrift. Dit in tegenstelling met de vrijzinnige protestanten. Met de R.-K. Kerk belijden wij bijvoorbeeld: Christus is waarachtig God èn waarachtig Mens; Jezus is maagdelijk geboren uit de maagd Maria; Hij is plaatsbekledend gestorven voor de verzoening van de zonden; de genade van de wedergeboorte en van het kindschap van God is louter genade en kan dus op geen enkele wijze verdiend worden. Toch geloof ik dat we vast moeten houden aan de ondertitel die In de Rechte Straat' vanaf het eerste nummer heeft gevoerd: 'Maandblad voor het getuigend gesprek met Rome'. Getuigen is het tegenovergestelde van aftuigen. 'In de Rechte Straat' heeft altijd willen getuigen van Iemand, van Jezus Christus in Wie de ganse volheid der Godheid lichamelijk woont (Kol. 2:9). "En gij zijt in Hem volmaakt, Die het Hoofd is van alle overheid en macht" (vers 10).

De liefde is fijngevoelig

En getuigen van Christus is getuigen van een God, Die liefde is en dat overduidelijk heeft getoond in de gave van Zijn Zoon. En geloofwaardig getuigen van Christus kunnen we alleen als wij ook zelf leven uit de Liefde. En wat de Liefde van ons vraagt kunt u kort samengevat vinden in 1 Kor. 13. Die liefde is onder andere fijngevoelig. Aan die liefde, die niemands gevoel kwetst, heeft het bij mij in het verleden wel eens ontbroken. Ik hoop in de jaren die de Heere mij misschien nog geeft, door Zijn genade en kracht te groeien in de heerlijke liefde van 1 Kor. 13, de Liefde die Christus Zelf is. Ik wil getuigen van mijn Geliefde. Ik wil daarom anderen niet aftuigen omdat ik mij persoonlijk gekwetst voel. En ik ben er zeker van dat mijn Geliefde mij wil helpen in dit verwezenlijken van Zijn liefde in mijn eigen leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen