ONTMOETINGEN 37

De laatste weken mocht ik leven in die stille vreugde, in die soms onbegrijpelijke wetenschap: God heeft mij lief; Hij heeft mij aangenomen.

En als je dan terugziet, ontdek je dat vele geduldswerk van de Heere, Zijn wonderlijke leiding, en dan zingt en juicht het in je om zoveel onverdiende genade.

Door dat alles verlang ik heel sterk naar de zondag, waarin je op mag gaan met de gemeente en waar je je lof mag uitzingen en waar Zijn stem tot je wil komen door middel van de prediking.

Maar tot mijn grote verdriet gebeurt (bijna) altijd het omgekeerde. Ik voel hoe langzaam alles in mij dicht gaat. Dan roep en bid ik: "Heere, houd mij vast. Laat Uw woord toch ingang bij mij vinden. Ik verlang zozeer naar U. Ik wil zo graag ook hier samen met Uw gemeente U loven en prijzen, omdat U het gedaan hebt, omdat U alles doet".

Je concentreert je op de preek, maar het lukt niet. Alles loopt als waterdruppels langs je kleren weg. En weer smeek ik: "Ach Heere, laat mij toch niet zonder zegen gaan". Het amen komt, de kerk gaat uit en vol teleurstelling ga je naar huis.

Dan is alles nog niet weg. Er ligt nog een lange dag vóór je, maar die stille vrede en die juichstemming is wel weg.

Vol hoop ga ik dan 's avonds toch weer naar de kerk en bid om de Heilige Geest, voor de dominee, voor de gemeente èn voor mezelf. Ik zoek dan in mezelf naar oorzaken die misschien een belemmering voor Zijn zegen kunnen zijn. Ik vraag dan opnieuw of Hij mij wil onderwijzen, of Hij eventuele belemmeringen bij mij wil wegnemen en wil verhinderen dat ik op een verkeerde manier zit te luisteren.

Maar weer zak ik weg in de leegte. Weer voel ik me op slot gaan. Ik roep om hulp. En het einde is weer dat ik moet vechten om mijn tranen binnen te houden, zo leeg, triest en ellendig ga ik dan de kerk uit.

Wel is het zo dat sinds ongeveer drie jaar de prediking van deze dominee wat bij mij heeft uitgewerkt. Ik ben erdoor op het Woord geworpen. Dat Woord is met mij bezig geweest. Het schuurt en schaaft en houwt af en wekt op en leidt enz. En tóch vallen de zondagen nog steeds tegen. Ik ga er vol hoop (soms ook uit gewoonte) naar toe, maar wordt er niet gevoed en gesticht.

Hoe komt dat? Want desondanks blijf ik naar de zondag uitzien. Het is nu maandag en reeds verlang ik naar de volgende zondag. Misschien gaat de Heere mij dan zegenen.

Ik verlang zo naar de Heere, naar Zijn nabijheid en liefde, naar de gemeenschap der heiligen. Bid voor mij dat Hij niet laat varen het werk dat Zijn hand begonnen is. Ik hoop op God. Ik wil Hem juist zo graag loven in Zijn huis.

Ken maand later:

Nog steeds mag ik leven in de vrede van Christus. Maar wel ga ik zo nu en dan iets missen: de gemeenschap der heiligen. Het is zo goed om zo nu en dan woorden te wisselen, ook al zijn er geen vragen of al is er geen nood; even dat kontakt, even die eenheid in de Geest. Christus eerst, dat wel, maar die gemeenschap van Gods kinderen is ons toch ook als een genieting door Hem gegeven. En ik voel dat ik althans het nodig heb. Ik voel me erg snel toch wat eenzaam. Ik heb behoefte aan gezelschap op'de' weg.

Een week later:

Ik schreef u dat ik me soms wat eenzaam (nou ja) ben gaan voelen. En de volgende dag rinkelde de telefoon. Een orgellesser vertelde dat ze vrede had gevonden. En het bleek dat haar weg bijna dezelfde is geweest als de mijne. Ze heeft dezelfde boeken gelezen, ervaart nu dezelfde vreugde en rust, ervaart het huwelijk en de opvoeding van de kinderen totaal anders en alles veel rijker!

Het is heerlijk en verrassend om zo maar ineens een mede-pelgrim te horen, uit een 'zware' kerk (zelf behoor ik tot de Gereformeerde Bond in de Ned. Herv. Kerk zoals u weet), dus ondanks de kerkmuren; èén Geest die overal en in iedereen werkt, ook in ons, jongeren.

ANTWOORD:

Het spijt me dat ik je niet eerder heb geantwoord. Maar het was hier ook zo druk dat ik er absoluut geen tijd voor had. Maar misschien was dat ook wel de bedoeling van de Heere, die je wat meer onafhankelijk van anderen wil maken.

Ik ben het met je eens: de gemeenschap der heiligen is heerlijk. Het is een verkwikking mensen te ontmoeten in wie dezelfde vlam brandt, de vlam van de liefde Gods die door de Heilige Geest in hun harten is uitgestort (Rom. 5:5).

Die vlam heeft zulke betoverende glansen, in steeds wisselende kleurschakeringen. Die vlam rekt zich uit naar de hemel en valt weer neer. In dat lekken van die vlam hoor en zie ik iets van de onuitsprekelijke zuchtingen van de Heilige Geest (Rom. 8:26).

En toch moetje van die gemeenschap afstand kunnen doen, wanneer de Heere je langs de weg van de loutering inniger naar Zich toe wil halen.

Dat geldt ook voor je verlangen naar de zondagse dienst. Toen ik dat gedeelte van je brief las, heb ik de Heere gedankt voor zoveel zegeningen, die Hij je geeft. Want dit uitzien naar de ontmoeting met Hem in Zijn gepredikte Woord, deze heilige begeerte om samen met de gemeente Hem lof toe te zingen, is een gave van Zijn liefde.

Hoe heel anders zijn de mensen van de wereld. Zij zien de zondag als een dag van verwenning van zichzelf, of erger: als een dag niet slechts van ontspanning, maar van uitspattingen.

Maar het loon, datgene wat de zonde uitbetaalt, is de dood (Rom. 6:23). Elke maandag is de leegte van hun zielen schrijnender.

En hun leegte is van heel andere aard dan de leegte waar jij overschrijft. Jouw leegte is de schreeuw van de liefde om de nabijheid van de Beminde.

Een eerste advies dat ik je geven wil: zie wel uit naar de zondag, de dag des Heeren, maar verwacht er niet te veel van. Na de opstanding van Christus is elke dag voor ons een dag des Heeren. Door de geloofsovergave aan Hem is elke dag voor en tot Hem gewijd, heilig. Elk uur, elk ogenblik, is dan afgezonderd voor (dat is de grondbetekenis van het Hebreeuwse woord qdsh dat wij vertalen met 'heilig') Hem. Onze tijd is dan elk moment heilig.

Zacharia tekent die heiligheid van het gewone leven in de eindtijd aldus: "Te dien dage zal op de bellen der paarden staan: De heiligheid des Heeren … ja, al de potten in Jeruzalem en in Juda zullen de Heere der heerscharen heilig zijn" (14:20, 21). Voor een christen zijn alle potten en pannen van de keuken geheiligd door zijn geloof in Christus en door de liefde.

En vervolgens: verwacht ook niet te veel van de dominee. Hij is ook maar een mens. Hij kan ook tijden doormaken van geestelijke dorheid. En toch moet hij elke zondag weer zijn dienst verrichten.

Dat is nu eenmaal ons kerkelijk stelsel. Hij kan niet eens een keer heel eerlijk tegen de gemeente zeggen: "Ik ben innerlijk totaal uitgedroogd. Ik ben de hele week aangevochten door de machten der duisternis en ben er niet bovenuit gekomen. Nu heb ik üw hulp nodig. Misschien is er iemand onder u, die een woord heeft voor mij en voor de anderen onder ons. die terneer geslagen zijn, die het niet meer zien zitten en op het punt staan de strijd op te geven. En vooral: laten we samen bidden".

Bovendien is de dominee slechts een instrument in de hand van de Heere. Maar de Heere heeft jou persoonlijk op het oog. Hij wil met jou spreken van hart tot hart. Daarom is het goed de Bijbel te lezen, zodra je in de kerk bent gekomen. En als dan de voorganger de tekst heeft gelezen, laat die dan al vast op je inwerken.

En alles heel rustig, zonder spanning of krampachtigheid. Je weet immers dat je van de Heere bent en dat Hij Zich reeds totaal aan je gegeven heeft in het kruisoffer en dat Hij Zichzelf altijd weer opnieuw aan je geeft, aan de gemeente, "opdat Hij haar heiligen zou, (haar) gereinigd hebbende met het bad des waters door het Woord" (Ef. 5:26). Ook in een huwelijksleven kan het mis gaan als de een te veel van de ander verwacht. Bij de echte liefde hoort de rust, het ontspannen bij elkaar zijn.

Zo wil de Heere ook dat je in vrede bij Hem neerligt. Zing het Hem toe: "Gij hebt vreugde in mijn hart gegeven… ik zal in vrede tezamen neerliggen en slapen, want Gij, o Heere, alleen zult mij doen zeker wonen" (Ps. 4:8, 9).

MEISJES DIE MET EEN PRIESTER WILLEN TROUWEN

"Denkt niet dal een priester vanzelf we! een goede echtegenoot zal worden. Dat kan lelijk tegenvallen. Ik ken een meisje dat met een priester getrouwd is en nu haar ongeluk niet op kan, want hij is nog net zo'n huistiran als vroeger". Aldus B. Brückers in Te Elfder Ure nov. 1966.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen