21 juni 1962 - feestelijke opening van de Wartburg

Door een eenvoudig, wit doek te laten vallen is gisteravond het eerste Europese ex-priesterhuis "De Wartburg", aan de Boulevard te Velp officieel geopend door ds. J. Gravendeel, voorzitter van de stichting "In de rechte straat". Er was aan deze officiële ingebruikname een feestelijk tintje gegeven door de aanwezigheid van het muziekkorps van het Leger des Heils uit Zutphen, dat geestelijke liederen speelde en ook de samenzang in de koele zomeravond begeleidde.

De gedenksteen vermeldt de woorden "De Wartburg 1962. Een vaste burcht is onze God, een toevlucht voor de Zijnen" (de eerste regels van het Lutherlied). Dit tehuis, een open deur van God, aldus ds. Gravendeel, wil een huis zijn voor hen die eens gebonden waren, maar die willen terugkeren naar het Woord. Het fundament van dit tehuis is het Woord van God.

De aanwezigen hadden tijdens de plechtige onthulling het Lutherlied en het bekende Lof zij de Heer gezongen. Zij trokken daarna via de Prins Hendriklaan naar het gereformeerde kerkgebouw aan de Parkstraat, waar een herdenkingsdienst werd gehouden.

Ds. Gravendeel hield een toespraak naar aanleiding van Marcus 2, waarin de genezing van de geraakte wordt beschreven. Hij uitte in zijn predikatie de wens dat de mensen, voor wie de Wartburg is geopend, tot Jezus kunnen komen en dat ook het huis van allen, die tot Jezus willen komen, open dient te staan. Wat ons drijft is geen fanatisme, maar liefde voor het Woord.

Van de buitenlandse sprekers, die na een kort inleidend woord van ds. Hegger het woord voerden, allen ex-priesters en thans predikant bij een protestants kerkgenootschap, was de eerste ds. M.V.J. de Craene, vroeger onder-pastoor in het bisdom Gent, die de kansel beklom. Hij heeft enige tijd in Oosterbeek doorgebracht, zei hij, en bewaarde goede herinneringen aan de Velpse predikant ds. Bredschneyder. Ds. De Craene uitte mede namens zijn Belgische landgenoten zijn grote vreugde over de opening van De Wartburg, omdat vooral voor de expriesters de eerste tijd na de uittreding uit de R.-K. Kerk zeer moeilijk is.

Pfarrer A. Jongen voerde gedeeltelijk in het Nederlands, gedeeltelijk in het Duits het woord uit naam van de Evangelische Kirche uit het Rheinland. In de kring Bensheim van deze kerk werken 60 a 70 ex-priesters. Het stichten van een tehuis als dit was broodnodig volgens spreker, die zeide zich al jaren te hebben bezig gehouden met het probleem van hulp aan de meer dan tienduizend kloosterlingen, priesters die in Europa Rome's kerk verlaten. Nederland is andere landen voorgegaan met het openen van dit tehuis.

Ds. Hegger las tal van gelukwensen voor, die uit vele landen waren binnen gekomen: uit Italië van een in '54 uitgetreden priester, die vroeger oosterse talen doceerde aan 't seminarie van Milaan, vaneen vroeger Franse pater dominicaan, een gewezen pater Carmeliet uit Ierland: brieven uit Costa Rica, Spanje, Uruguay. Bolivia, uit Tanger, Amerika, Canada, Engeland en Lissabon.

De samenkomst werd o.m. opgeluisterd door zang van vijf meisjes met een gitaar. De belangstelling voor het gebeuren was groot. Tot zover de Arnhemse Courant van 22 juni 1962.

De "Wartburg" in de buitenlandse pers

Ook de wereldpers begint steeds meer aandacht te besteden aan ons werk. Zo werd een interview over "In de Rechte Straat" met een foto van de "Wartburg" gepubliceerd in "Time Magazine" van 22 juni. Dit blad verschijnt over heel de wereld en heeft een oplage van 3.000.000.

Wij ontvingen eveneens bezoek van een journalist van de 'Sunday Express' van Engeland, die een oplage heeft van 4.000.000.

Ook in wel twintig Duitse bladen verscheen een artikel over: "Zuflucht in der "Wartburg". Ein erstes evangelisches Heim fúr ehemalige Priester in Europa".

Rooms-katholiek commentaar

In "Het Parool" van 26 juni stond een uitvoerig artikel over onze arbeid.

In een begeleidend artikel lazen we:

"Wij hebben het secretariaat van het aartsbisdom Utrecht van de R.-K. Kerk gevraagd commentaar te geven op de opening van De Wartburg te Velp; het antwoord luidde echter, dat men aan dit verzoek niet kon voldoen. Wel hebben wij de heer H. van Santvoort, landelijk secretaris van het Landelijk Centrum voor Katholieke Actie, redactiesecretariaat van Katholiek Archief en redactiesecretaris van Ruimte, bereid gevonden zijn persoonlijke mening te geven na lezing van het interview met ds. H..J. Hegger".

Wij kunnen niet anders zeggen dan dat dit commentaar van de heer Van Santvoort zeer sympathiek is.

De heer Van Santvoort wijst in zijn inleiding op de subjektieve gekleurdheid van mijn publikaties en zegt dat ik hier en daar teveel reageer vanuit mijn verleden als rooms-katholiek priester.

Ik kan het hierin eens zijn met de heer Van Santvoort. Natuurlijk kunnen wij ons niet losmaken van het verleden. Wij moeten streven naar de grootst mogelijke objektiviteit, maar zullen daar nooit geheel in slagen.

De heer Van Santvoort vervolgt dan:

"Maar ik strooi me zelf zand in de ogen als ik de zaak hiermede als afgedaan beschouw. Want de stichting "In de Rechte Straat" en dit refugium voor expriesters zijn m.i. voor de kerk een teken aan de wand. Het valt niet te ontkennen dat zich binnen de kerk machtsstructuren zijn gaan vertonen, die van invloed zijn op het leven van sommige priesters en leken, zozeer zelfs dat hun godsdienstig leven gevaar loopt om gefrustreerd te worden. Ongetwijfeld wordt de katholieke kerk door deze machtsstructuren voortdurend bedreigd. Is dit trouwens niet de grote zonde van de kerk, zeker indien zij deze machtsstructuren oplegt? Ik meen dat men niet mag ontkennen dat dit voorkomt.

Wel moet ik aan een wijs woord van prof. dr. G. C. Berkouwer denken, dat hij in de gereformeerde kerk aan de Keizersgracht te Amsterdam tegen een ex-priester sprak, die in de volle gemeente zijn geloofsbelijdenis aflegde en er daarna in het huwelijk trad. Berkouwer waarschuwde deze ex-priester niet te idealistisch tegen de kerk aan te kijken, omdat hij spoedig genoeg de relativiteit en zondigheid ook in deze kerk zou gaan ontdekken.

Om deze tekorten, om deze zondigheid zou ik persoonlijk de katholieke kerk niet graag willen verlaten, ook al ontdek ik in mijn eigen omgeving de mensen die er zich niet meer thuis voelen; ook al geloof ik met ds. Hegger dat zich binnen de kerk legio gevallen onder priesters en leken voordoen, waarin deze te weinig leefruimte vinden en waarin ze niet die opvang krijgen waarop ze recht hebben".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen