Luisteren én toetsen

In ons septembernummer hebben wij nog al positief geschreven over het congres in Lausanne. Ik meen dat dit ook de houding moet zijn van een christen tegenover mede-christenen. Steeds wanneer wij met oprechte gelovigen te maken hebben („oprecht", voorzover wij, mensen, dat kunnen beoordelen), dan moeten wij allereerst luisteren. Hoe kunnen wij anders gevolg geven aan de tot zeven maal toe herhaalde oproep van Christus in Openb. 2 en 3: „Wie oren heeft, die hore wat de Geest tot de gemeenten zegt"?

En ik heb ook persoonlijk ondervonden, hoezeer je verrijkt kunt worden, wanneer je andere christenen hoort spreken vanuit de Bijbel. Vaak heb ik dan bemerkt dat de Geest door middel van hen mij op bepaalde rijkdommen van Gods Woord wees, waaraan ik steeds was voorbijgegaan, of die ik niet eens had opgemerkt. Dit is dan ook de waarachtige levende gemeenschap der heiligen.

Wij móéten wel geestelijk verschralen, wanneer wij andere christenen slechts met negatieve kritiek willen benaderen, wanneer wij hen slechts willen toetsen aan de ideeën, die ik van mijn eigen kerk of groep heb meegekregen, of die ik mij voor mijzelf gevormd heb. Dan worden we ook zure en starre dogmatici, die bij niet-christenen slechts weerstand opwekken en een belemmering zijn voor een juist verstaan van het Evangelie.

Wij zullen altijd weer onze eigen inzichten moeten toetsen aan het Woord Gods. Doen we dat niet, dan worden we ofwel ketters ofwel (bovendien) ketterjagers. Maar dit voortdurende toetsen van onze eigen inzichten aan het Woord Gods vraagt een dagelijkse inspanning van ons, een dagelijkse algehele overgave in vertrouwen aan Christus, die ons door Zijn Woord en Geest leiden wil.

Het is heel wat gemakkelijker om te rusten op de luie lauweren van je eigen verworvenheden, en nóg gemakkelijker om iemand, die vanuit de Bijbel wat anders meent te moeten denken, van je weg te slaan met enkele zware woorden, met „ismen", die men hem als een beschimping naar het hoofd slingert, zoals „biblicisme, independentisme, chiliasme, zweverigheid, emotionalisme, mystiek" enz.

En toch ….

En tóch zijn wij geroepen om alles, maar dan ook alles, te toetsen aan Gods Woord. Daardoor brengen wij de roem aan Gods betrouwbaarheid. Daardoor belijden we met de Bijbel en met de Nederlandse Geloofsbelijdenis, art. 7: „want alle mensen zijn uit zichzelf leugenaars en ijdeler dan de ijdelheid zelf. Daarom vefwerpen wij van ganser harte al wat met deze onfeilbare regel niet overeenkomt, gelijk ons de apostelen geleerd hebben, zeggende: „Beproeft de Geesten of zij uit God zijn" (1 Joh. 4:1). Insgelijks: „Indien iemand tot u komt en deze leer niet brengt, ontvangt hem niet in huis" (2 Joh. 10)".

Ik ben geweest op de conferentie van belijdende gemeenten, die in Frankfurt werd gehouden op 1 en 2 oktober, onder leiding van prof. P. Beyerhaus. We hoorden daar ook over de voorbereidingen van Eurofest in Brussel in 1975, waar zo'n twintig à dertig duizend jongeren worden verwacht in een congres dat uitgaat van de Billy Graham-organisatie. En we schrokken wel een beetje, toen men ons vertelde over compromiterende verbindingen, die vóór Eurofest dreigen gelegd te worden, óm het succes van een massale opkomst te verzekeren. Als dat gedaan wordt, is men op de verkeerde weg. Dan vertrouwen we niet meer onvoorwaardelijk op de Heere, maar op onze eigen strategie, onze eigen puur-menselijke berekeningen.

Het was trouwens bij al het goede van Lausanne ronduit teleurstellend dat Billy Graham niet alleen niet openlijk heeft willen breken met de Wereldraad van Kerken, maar zelfs gezegd heeft dat hij daarmee warme betrekkingen onderhoudt. Ziet hij dan niet of wíl hij niet zien dat de W.v.K. een volkomen wereldse koers vaart, een koers, die ronduit anti-christelijk is te noemen? Mist hij dan helemaal de onderscheiding der geesten?

Voor de vergadering van de W.v.K. in Nairobi, zo vernamen wij, is er, naast een schema voor anti-racisme, ook een schema ingediend over anti-sexisme, waarin gepleit wordt dat de vrouw op alle gebied volkomen naast de man moet komen staan en dat dit ook op godsdienstig gebied moet worden doorgevoerd. Men moet niet voortdurend praten over God als de Vader, maar evenzeer over God als de moeder. En men moet de Heilige Geest niet voortdurend een „Hij" noemen, maar men moet de Geest ook afwisselend althans, als vrouwelijk bezien: „De Heilige Geest .. zij daalde neer .. zij woont in de harten van de gelovigen", enzovoort.

Zeker, vanuit de W.v.K. komen er ook nog wel orthodox-klinkende uitspraken, maar men zorgt er wél voor dat men die ook op volkomen vrijzinnige manier kan interpreteren.

Waarom neemt Graham niet duidelijk stelling daartegenover? Hij heeft toch immers na Lausanne kunnen vaststellen, dat de W.v.K. Lausanne heeft willen annexeren. Waarom geen woord van protest van zijn kant? Is hij bang dat daardoor iets van de massaliteit van zijn samenkomsten verloren gaat? Als dat het geval is, dan is hij duidelijk de weg opgegaan van het compromis; dan is al het profetische in hem verdwenen; dan kan hij de mensen alleen nog maar opzwepen tot wat „beslissingen", die echter geheel in het menselijke vlak liggen.

We kennen al heel vroeg een van de steunpilaren van de gemeente van Christus, die dreigde ten gronde te gaan aan het compromis, aan kerkdiplomatiek gekonkel, en dat was niemand minder dan Petrus, de apostel. Maar Paulus heeft hem dan ook publiek terecht gewezen. Is intussen niet de tijd gekomen, dat ook wij broeder Graham „in aller tegenwoordigheid" (Gal. 2:14) moeten vermanen om terug te keren van die heilloze weg, omdat hij aldus een wegbereider aan het worden is van de Antichrist, van de Wereldraad van Kerken, die graag alles opslokt wat zich maar christen wil noemen om ze ongemerkt hun koers op te dringen. Het zou verschrikkelijk zijn, wanneer de „Evangelicals" mede door zijn toedoen in de W.v.K. zouden worden binnengeloodst.

Het kraakt aan alle kanten onder de christenen of zich christen-noemenden. Velen staan voor een tweesprong of zijn die tweesprong reeds gepasseerd en hebben niet gemerkt dat ze zich voortbewegen in anti-christelijke richting, ook al zijn ze zelf nog wel echt gelovig. Laten wij bidden, opdat de Heere van de trouw ons voortdurend moge verlichten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen