STAMT DE MENS VIA DE AAP VAN DE BOMEN?

Wetenschap, wees bescheiden!

Wij willen geen problemen ontwijken. Wij hebben respekt voor de uitkomsten van de wetenschap. Ik vind het bv. een knap staaltje dat men heeft kunnen uitrekenen dat de bellen in het noorden voor minstens 1100 jaar voldoende aardgas bevatten voor ons hele land. Ik denk wel eens: Als ze zich nu eens vergist hebben, en het zouden maar 11 jaar zijn. Wat een economische ramp zou dat betekenen. Al die aanleg van de buizen, de omschakeling van de gastoestellen enz.

Maar laat de wetenschap ook een beetje bescheiden blijven. De geschiedenis heeft toch ook voldoende aangetoond, dat allerlei pertinente beweringen van de wetenschap later ongegrond bleken te zijn. Vandaar dat de meeste weten schapsmensen tegenwoordig niet willen spreken van vaste stellingen, maar hoogstens van vaste werkhypothesen.

Onlangs had ik een gesprek met een student in de biologie. We hadden het over de bewering van sommige theologen dat het menselijk geslacht van verschillende eerste ouderparen zou afstammen. Hij zei: Vroeger geloofde de biologie dat ook, maar tegenwoordig is die theorie al lang verlaten. Het is al te duidelijk dat het mensenras een biologische eenheid vormt en dus ook voortkomt uit slechts één eerste ouderpaar. Volgens hem maakt de kerk zich belachelijk, wanneer zij op deze wijze bij de wetenschap in het gevlei wil komen.

Genesis 1-11

De N.K. zegt verder:

„Van hoofdstuk 1-11 beschrijft Genesis de grond-elementen van alle mensenleven met God. Pas met hoofdstuk 12, Abraham, beginnen wij historische figuren in het verleden te onderscheiden". „Op het eerste gezicht lijkt het of Paulus in Rom. 5 vooral de nadruk wil leggen op het feit dat door één mens de zonde in de wereld is gekomen. Maar dit echoën van het woord „een", waarbij Paulus uitging van het toenmalige wereldbeeld, is een litteraire vorm, niet de boodschap" (p. 12 en 13).

Al deze theorieën, die vroeger reeds in het vrijzinnige protestantisme verkondigd werden, beginnen nu ook door te dringen in kerken die tot voor kort als orthodox golden, en maken de prediking daar krachteloos.

Wat moeten we daarvan denken? Het is moeilijk om in een enkel artikel daar voldoende diep op in te gaan. En om er meer ruimte aan te besteden, lijkt ook niet verstandig, want dan schieten we het doel van ons blad een beetje voorbij. Daarom maar een paar gedachten:

Wat is onze grondhouding?

Beslissend in deze kwestie lijkt mij de grondhouding die wij tegenover dfe Bijbel aannemen. Is dat een houding van geloof of van ergernis aan het wonder? De geloofshouding wordt zeer mooi getekend in het getuigenis over Maria: „Doch Maria bewaarde deze woorden alle tesamen, overleggende die in haar hart" (Luk. 2:19). De echte gelovige zal het Woord Gods steeds als een kostbare schat bewaren, er steeds eerbiedig naar luisteren, erover gebogen staan, vurig biddend om de Heilige Geest, opdat die ons de verborgen rijkdommen van dat Woord moge ontsluiten.

Vanuit die grondhouding zullen wij van de ene kant de onfeilbaarheid van de hele Bijbel - van kaft tot kaft met kracht verdedigen, en toch ook steeds met een zekere mildheid. Wij mogen niet zozeer opgaan in onze strijd tegen hen die beweren dat de slang niet gesproken heeft, dat we daardoor te weinig aandacht, - zowel voor onszelf als voor anderen -, besteden aan het feit dat Christus in elk geval wèl gesproken heeft.

De dood grijpt naar het hart

En toch.. alles hangt ook weer samen. Als de eerste Adam voor een mythe verklaard wordt, waarom dan niet de tweede? Indien iemand afrekent met Mozes, de middelaar van het Oude Verbond, waarom dan niet met Christus, de Middelaar van het Nieuwe Verbond? Als men het verhaal van Jona in de buik van de vis naar het rijk van de fabelen verwijst, waarom dan niet het verhaal van de begrafenis en opstanding van Christus, daar Hij immers zelf het verblijf van Jona gedurende drie dagen in die vis ziet als een profetie van Zijn eigen verblijf in de ingewanden der aarde om er weer uit bevrijd te worden?

Ik heb wel eens gehoord dat het sterven van een mens zich vaak voltrekt via een koude, die vanuit de uiterste ledematen langzaam verder sluipt naar het hart toe. Het leven vloeit weg vanuit de tenen en de vingers, langs armen en benen, totdat de dood het hart bereikt.

Ik vind dat een goed beeld ter waarschuwing voor de Bijbelkritici. Men begint bij de uitersten van de Bijbel, waarvan men dan beweert dat ze het hart van de Bijbel niet raken. Men legt de eerste hoofdstukken van Genesis lam. Maar het gevolg is, dat het leven dan steeds verder wegtrekt uit wat men de Bijbel noemt. Onder de messen van de kritiek laat men het Woord Gods doodbloeden. De uiterste ledematen van de Bijbel verschrompelen aldus en verdorren en zo trekt de dood langzaam verder, totdat hij ook het hart van het Evangelie aantast. En zo staat dan zulk een kriticus tenslotte zonder Christus, altihans zonder de levende Christus, vervreemd van de levende God, zonder hoop, zonder troost, met als vooruitzicht de eeuwige grauwe vlakte van de dood.

Langzame vergiftiging

Lezer, bent ook u misschien, zonder dat u zich ervan bewust was, meegegaan met de moderne Bijbelkritiek? Dat is mogelijk. In een citaat van ds Van Dijk in „Waarheid en Eenheid" las ik:

„Zelfs kan het gebeuren dat een gemeente, die jaar in jaar uit door dit soort preken „bewerkt" (niet gebouwd!!) werd, het gemis nauwelijks meer voelt. Doordat de dominee de woorden Zaligmaker, Verlosser, Opstanding, regelmatig gebruikt, heet hij orthodox. En als iemand zou durven beweren dat hij vrijzinnig is, zou men heel verbaasd opkijken.

Thema van dit nummer:

De Bijbelkritiek die overal dreigt door te dringen en de twijfel die in onze dagen als hoogste wijsheid wordt vereerd. Maar de grondhouding van de kinderen Gods is niet: „Ik betwijfel", doch: „Ik geloof".

Men hoort het niet meer. Men voelt het niet meer. Men proeft het niet meer.

Net als een patiënt die op de duur aan zijn dieet gewend is geraakt."

Dat doet mij denken aan een langzame gasvergiftiging. Dan wordt men duizelig en loom, en als in zulk een mens vaag de gedachte opkomt: Ik ben bezig vergiftigd te worden door het gas, - dan heeft hij soms niet eens meer de kracht om op te staan en de kamer te verlaten, op zoek naar frisse lucht. De dood heeft zich dan al meester van hem gemaakt, terwijl hij nog leeft. Wee de mens die door een voortdurende krachteloze prediking, waarin de oproep tot bekering, de aankondiging van het oordeel, niet meer voorkomt, onder geestelijke naroose wordt gebracht! Hij verliest zo de onderscheiding der geesten en glijdt onder de handen varu deze geestelijke narcotiseurs de eeuwige dood in.

„En als hij in de hel zijn ogen ophief, zijnde in de pijn, zag hij Abraham van verre, en Lazarus in zijn schoot". „En hij zeide: Ik bid u dan, vader, dat gij hem (Lazarus) zendt tot mijns vaders huis; want ik heb vijf broeders; dat hij hun dit hetuige, opdat ook zij niet komen in deze plaats der pijniging. Abraham zeide tot hem: Zij hebben Mozes en de Profeten; dat zij die horen!" (Luk. 16:23, 27-29)

Sla alarm! Waarschuw voor de dood!

Lezer, als u deze geestelijke vergiftiging via de prediking in uw kerk bemerkt, sla dan alarm! Verlaat dan niet onmiddellijk uw kerk, maar zoek naar de oorzaak. Je doet dat toch ook niet met een huis, waar jezelf in zit, en waar het gas aan het doordringen is. Wanneer je dan beschikt over een gasmasker - in dit geval, wanneer de Here u door Zijn Woord heeft wakker geroepen uit de dodelijke slaap - dan laat u de mensen die nog in dat huis verblijven niet in hun nood. Dan probeert u het lek in de gasleiding te vinden, of, als blijkt dat de kraan zelf (dus de officiële kerkleiding) open staat en het gas langs die weg het huis binnenstroomt, dan tracht u die kraan te sluiten. Pas, wanneer dit na uiterste inspanning niet lukt, dan moet u dat huis, die kerk, verlaten; in de hoop dat de schok van uw uittreden misschien nog de aandacht vestigt op het dodelijke gevaar, waarin de bewoners van dat huis, de leden van die kerk, zich bevinden.

Dat geldt voor ieder van ons, voor rooms-katholiek en voor protestant.

„Zij hebben Mozes en de Profeten; dat zij die horen!", dat wil zeggen: De Schrift is ons voldoende, enige en laatste houvast. Naar die schrift moeten wij alles beoordelen, ook de prediking in onze kerk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen