Kanttekeningen bij de twee vorige bladzijden

Tot mijn spijt heb ik de Spaanse tekst wat al te letterlijk vertaald. Ik merkte dat eigenlijk pas goed, toen ik een afdruk van de clichÉ ontving.

Er staat n.l. „Irene kust met devotie de kostbare mantel van O.L. Vr. ter Zuil". Ook al springen ze in Spanje erg gemoedelijk om met onze Nederlandse prinsessen, en noemen haar zo maar „Irene", toch zou ik, als ik er aan gedacht had, in de Nederlandse vertaling gesproken hebben over: „Prinses Irene". Want, wat er ook moge gebeuren, wij hebben ons vorstenhuis lief. Nederland en Oranje zijn onafscheidelijk met elkaar verbonden.

Bijzonder pijnlijk....

De foto op de twee vorige bladzijden is genomen uit „La Actualidad Española" van 8 febr. In totaal staan er 17 foto's in dit blad over Prinses Irene, terwijl de hele voorpagina gevuld is met een foto van onze prinses.

Zij wordt in dat blad in allerlei houdingen afgebeeld, terwijl zij haar bedevaart verrichtte in de basiliek van O.L.V. ter Zuil.

Bijzonder pijnlijk is wel de foto, waarop zij staat afgebeeld, terwijl de aartsbisschop haar de Hostie (de ouwel) op de tong legt.

In mijn boek „Moeder, ik klaag u aan" heb ik reeds de dieptepsychologische betekenis van deze ceremonie beschreven.

De r.k. kerk zegt, dat de leken zelf het geconsacreerde brood niet met hun handen mogen aanraken, omdat er dan gevaar is dat er kleine deeltjes van dat brood op de grond terecht komen en dan zouden de mensen cp het lichaam van Christus trappen. Volgens de r.k. leer is Christus geheel en al onder elk deeltje van het brood en van de wijn aanwezig.

Onderbewuste drijfveren

Maar de moderne zielkunde heeft wel duidelijk aangetoond, dat achter de motieven waarmee een mens een daad voor zijn bewustzijn rechtvaardigt, vaak allerlei onderbewuste of onbewuste beweegredenen zitten, die zelfs de eigenlijke drijfveer van de mens kunnen zijn.

En zo ben ik overtuigd, dat achter deze verplichting, dat de r.k. leken hun tong voor de priester moeten uitsteken, opdat die dan daar het brood oplegt, de behoefte zit van het r.k. stelsel om de onmondigheid van de leek tot uitdrukking te brengen. Elke dieptepsycholoog zal toegeven, dat deze handeling een symbool is dat vanzelf de associaties uit de kinderjaren oproept van de moeder die het kind voedt. We kennen die uitdrukkingen toch immers ook in onze spreektaal. We zeggen b.v. „iemand iets met de paplepel ingeven".

Zeer smakeloos

Wij willen daarom de reproduktie van deze foto maar aan onze protestantse lezers besparen. Het zou voor hen zeker te pijnlijk zijn, wanneer zij zouden zien hoe onze prinses haar tong uitsteekt voor de r.k. bisschop, die er het brood oplegt en aldus haar algehele afhankelijkheid van de r.k. kerk uitdrukt. Maar we vinden het zeer, zeer smakeloos, dat de r.k. kerk in Spanje zulk een intieme handeling fotografeert en op twee grote bladzijden in La Actualidad afdrukt (dit blad heeft het formaat van De Spiegel). Het is wel de grofste vorm van kerkelijke propaganda, van proselytisme, die men zich denken kan. En dan te weten, dat diezelfde kerk het als proselytisme beschouwt, wanneer iemand getuigt van Jezus Christus als de enige en volkomen Zaligmaker en een jongeman van 17 jaar, door middel van het staatsgezag, daarom een boete laat opleggen van 10.000 pesetas. Het is om te huilen.

Voor elke dag van het jaar een andere mantel

Hiernaast ziet u afgebeeld het „genadebeeld" van de Virgen del Pilar (= Onze Lieve Vrouw ter Zuil) in Zaragoza. Dit Mariabeeld bevat voor honderdduizenden guldens aan allerlei goud en edelstenen. Elke dag wordt het omhangen met een andere mantel. Het heeft meer mantels dan er dagen in het jaar zijn. Allen die van vorstelijke bloede zijn, prinsen en prinsessen, mogen de mantel van het beeld kussen. De andere gelovigen moeten achter het altaar omgaan en kunnen daar de zuil kussen, waarop het beeld rust.

De verandering van mantel elke dag gebeurt door een kanunnik, die de eretitel heeft van „Camarero de la Virgen" (= Kamerheer van de Heilige Maagd). Op de feestdagen van Maria heeft zij de mooiste mantels aan (manto de lujo = praalmantel).

Wij stellen de vraag: Hoe kan men toch geloven, dat Maria dit aangenaam vindt? Zij was toch immers een eenvoudige timmermansvrouw. Zij zou er zeker geen vrede bij hebben gevonden, wanneer zij baadde in weelde en elke dag een andere mantel zou kunnen aantrekken, terwijl zij weten zou dat elders in de wereld duizenden de hongerdood sterven en niets hebben om zich te kleden. Eert men Maria wel, wanneer men meent haar een plezier te doen met deze uitbundige luxe?

„Aanbidding" van Maria

In ABC van 1 febr. lazen we: „De aartsbisschop van Zaragoza las de mis waarin hij de kommunie uitreikte aan prinses Irene, die daarna naar boven qing om Maria te aanbidden ....(que subió a adorar a la Virgenp. 27.

Wij kunnen begrijpen, dat de kranten en tijdschriften in Spanje dat strikttheologische onderscheid tussen „verering" en „aanbidding" niet in het oog houden. Wie zal het hun kunnen kwalijk nemen, dat zij zulk een uitbundige Mariaverheerlijking argeloos aanduiden met de term „aanbidding"?

Een zwarte dag voor de vervolgde protestanten

Het valt te verstaan dat de overgang van prinses Irene een zwarte dag betekent voor de vervolgde protestanten in Spanje en in heel de wereld.

De bladen in Spanje zijn ÉÉn grote juichkreet over deze overwinning.

Ik heb hier ook nog: „Sabado Grafico" van 8 febr. Op de voorpagina weer een grote foto van prinses Irene, met naast haar een kanunnik. Daaronder: „IRENE VAN HOLLAND, foto genomen in de basiliek van O.L.V. ter Zuil, nadat de prinses gecommuniceerd had" Prinses Irene staat er afgebeeld: geknield, met gebogen hoofd en gesloten ogen.

Op de binnenzijde: „IRENE VAN HOLLAND, KATHOLIEKE PRINSES. Een bekering, die een schok teweeg bracht in de wereld". Er staan verder nog acht foto's in, waaronder ook een foto van het gebrandschilderde raam in de protestantse kerk van Londen, waarin het portret van prinses Irene.

Alfrink de Zwijger

Het moderamen van de Ned. herv. kerk heeft een brief geschreven aan kardinaal Alfrink, waarin opheldering werd gevraagd omtrent de geheimzinnigheid rond de overgang, vooral rond de herdoop, van Prinses Irene. De kardinaal antwoordde dat hij krachtens zijn ambt verplicht was hierover te zwijgen. Wij meenden, dat het ambtsgeheim alleen maar de verplichting oplegde om te zwijgen over de zonden van een ander. De kardinaal beschouwt de overgang van Prinses Irene toch zeker niet als zonde of schande, maar als een loffelijke daad. Waarom is die overgang volgens hem dan geen eervolle vermelding waard?

Ook wij hadden in een brief aan kardinaal Alfrink gevraagd om over te gaan tot afschaffing van het verbod om de naam van onze koningin te noemen in het gebed van de hoogmis op zondag. Wij veronderstellen dat dit ook volgens de kardinaal een contrareformatisch anachronisme is, omdat de kerkrechtelijke reden van dit verbod is, dat onze koningin protestant, dus ketterse, is (Zie hierover IRS, dec. 63 p. 18-20).

De kardinaal hulde zich echter in een volstrekt zwijgen. We kregen niet eens antwoord. Zodoende Zuilen dus de schone namen van de telgen van Willem de Zwijger niet mogen weerklinken in de openbare gebeden van de mis onder de gewelven van onze Nederlandse kathedralen en kerken, althans zolang zij protestant blijven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen