Het CELIBAAT

Volgens de r.k. moraal is elke vorm van ontucht, ook voor de priester,, doodzonde.

Het is echter merkwaardig dat het r.k. kerkelijk recht een zwaardere straf oplegt voor een priester die een burgerlijk huwelijk sluit, dan voor een priester die slechts echtbreuk pleegt of een of andere vorm van perversiteit begaat, terwijl voor ontucht met een ongehuwde vrouw zelfs helemaal geen kerkelijke straf is vastgesteld.

Een priester die een huwelijk sluit, beloopt daardoor automatisch de hoogste straf, n.l. de kerkelijke ban. (Can. 2388, &1).

De andere straffen voor ontucht van een priester zijn niet zo zwaar en treden ook niet automatisch in werking.

Vanuit r.k. standpunt is dat logisch, want de r.k. kerk erkent niet de geldigheid van een priesterhuwelijk. Zij ziet daarin slechts een verharding in de zonde. Wij hopen echter dat de r.k. kerk zich zal beraden over dit uitgangspunt (de r.k. celibaatswetten), die tot zulke vreemde konklusies brengt.

Want vanuit menselijk èn vanuit Bijbels standpunt is het uitermate vreemd, dat een eerbaar burgerlijk huwelijk gestraft wordt met de kerkelijke ban, de uitsluiting van het Koninkrijk Gods, want:

Nog meer vreemde konklusies

Vanuit de r.k. celibaatswetten komt men nog tot andere konklusies die indruisen tegen opvattingen van zedelijkheid die men bij alle volkeren vinden kan.

Wanneer twee jongelui elkaar liefhebben en het meisje is in verwachting gekomen, dan zal iedereen zeggen: Laat ze spoedig trouwen. Rome zegt dat ook, behalve als de vader een priester is. Dan zegt Rome: Neen, ze mogen nooit met elkaar trouwen. En als ze het toch doen, dan komen ze daardoor automatisch in de kerkelijke ban.

En het meisje dan? “Wie zorgt voor haar en haar kind? — Zo vragen we dan aan de r.k. kerk.

Misschien zal de r.k. kerk in de aanvang haar enige financiële tegemoetkoming geven, maar verder moet zij zelf maar zien, hoe zij met haar onwettige kind door het leven komt. En in elk geval moet dit kind dan verder heel zijn leven de schande dragen dat het enkel naar zijn moeder vernoemd wordt, terwijl het gewettigd had kunnen worden, wanneer deze priestervader een burgerlijk huwelijk had gesloten met de moeder van zijn kind.

En als een priester toch overgegaan is tot een burgerlijk huwelijk, dan zal de r.k. kerk, indien mogelijk, proberen om deze priester er toe te brengen om zijn vrouw en zijn kinderen in de steek te laten. Want alleen als hij dat doet, kan hij weer de sacramenten ontvangen.

Wat een vreemde wetten! Een priester die zijn verantwoordelijkheid voor vrouw en kinderen aanvaardt en op zijn post blijft in zijn huwelijk en in zijn gezin, leeft onder de r.k. kerkelijke ban en is uitgesloten van de sacramenten. Een priester echter die, al heeft hij tien kinderen, waarvan de jongste nog in de wieg ligt, naar het klooster komt om er boete te doen, wordt met triomf als een bekeerde zondaar binnengehaald.

Wel wordt in sommige gevallen toegestaan, dat een priester toch in zijn gezin blijft wonen, maar hij mag slechts de sacramenten ontvangen, als hij belooft om met zijn vrouw „als broer en zuster" te leven. Hoe is het mogelijk, dat een menselijke instantie zo diep durft ingrijpen in het persoonlijke leven van een ander mens en aldus alles uit elkaar rukt in een gezin? Want, nog eens, ook volgens Rome is het celibaat voor de priesters slechts een wet van de r.k. kerk, geen wet van Christus. Volgens de r.k. leer kan de paus in deze wet zoveel dispenseren als hij wil, en hij heeft ook de macht om die wet helemaal af te schaffen.

In de Bijbel wordt God genoemd: „de Vader der wezen en de rechter der weduwen" (Ps. 68 : 8). Hoe kan het dan aangenaam zijn aan God, als de r.k. kerk de priesters, die in het huwelijk traden, er toe tracht te brengen om hun vrouw en kinderen in de steek te laten en hen zo tot weduwen en wezen te maken?

Celibaat, huwelijk en propaganda

Het is jammer dat de rooms-katholieke kerk het celibaat van de priesters gebruikt als een argument voor de waarheid van haar dogma's. Zij prent het de mensen in: Als de bedienaren van de rooms-katholieke godsdienst er zoveel voor over hebben, dan moet Rome toch wel de ware kerk zijn.

Ons antwoord hierop is eenvoudig: Indien het celibaat van de priesters een roeping Gods was, vergezeld met de gave van de onthouding, geschonken door de H. Geest, dan zou dit celibaat inderdaad een argument pro Rome zijn. Nu dit echter zeer duidelijk niet het geval is, nu is het een argument contra Rome, vooral wanneer wij het licht van de Bijbel erop laten vallen, die steeds de eis van de vrijwilligheid van het celibaat stelt.

Het is ook bedroevend dat Rome zo willekeurig omspringt met de dispensaties van deze kerkelijke wet. In het oosten van Europa mogen de rooms-katholieke priesters wèl gehuwd leven, en in het westen heeft de paus dat toegestaan aan een vijftal predikanten die overgingen naar de rooms-katholieke kerk. Vanwege deze voor het westen uitzonderlijke dispensatie is daar nog al veel over geschreven, zodat daardoor tegelijk de volle aandacht werd gevestigd op het feit dat er ook predikanten zijn, die rooms-katholiek werden.

Op de vergadering van de Bensheimer Kreis, die ik begin juli meemaakte in Duitsland, vertelde pfr. Heinemann hoe deze vereniging van ex-priesters was ontstaan. Hij was n.l. een keer naar de bioscoop gegaan om een film te zien. Er was eerst een journaal. Daarin werd een reportage gegeven van de ex-dominee, thans rooms-katholiek priester, Goethe. Men zag op het witte doek, hoe bij zijn pastorie wordt aangebeld. Een vrouw doet open. Daarna komt ds. Goethe voor de lens, gekleed in priestertoog. Daarna ziet men hem gearmd met zijn vrouw. Pfr. Heinemann was verontwaardigd over deze goedkope soort propaganda. Hij zocht kontakt met priesters, die predikant waren geworden. Met medewerking van de overheid van de lutherse kerk had hij binnen enkele weken reeds de adressen van 38 priesters, die predikant waren geworden (thans zijn dat er ongeveer 70). Zij traden in de publiciteit onder de naam „Bensheimer Kreis" om een tegenwicht te vormen tegen de eenzijdige voorlichting van Rome.

Celibaat aanleiding of reden ?

Wij zijn het volledig met de rooms-katholieke kerk eens, dat het verlangen naar een huwelijk nooit reden mag zijn, waarom een priester met de rooms-katholieke kerk breekt. Men mag niet van godsdienst' veranderen om wille van een vrouw. Het rooms-katholieke celibaat kan echter wel een aanleiding worden tot een breuk met Rome op principiële gronden.

Een priester kan n.l. door de praktische moeilijkheden met zijn celibaat er toe komen om ook dieper na te denken over de instelling van het celibaat. En als hij het dan gaat toetsen aan de Bijbel, kan hij tot de overtuiging komen, dat deze wet van het rooms-katholieke celibaat geheel en al indruist tegen de grondgedachten van de bijbel en ook tegen bepaalde duidelijke bijbelse uitspraken. Dan wordt het celibaat niet meer alleen een praktische moeilijkheid, maar ook een dogmatische reden, waarom hij niet langer rooms-katholiek kan blijven.

SLOT

Ik weet dat ik een ernstig en teer onderwerp heb aangesneden. Maar daarom heb ik ook uitvoerig willen zijn om zoveel mogelijk misverstand te vermijden.

Moge de Here dit artikel zegenen, dat geschreven is met het oog op de verdediging van de vrijheid van Gods kinderen. De Zoon van God, Jezus Christus, heeft ons niet vrijgekocht van de vloek der wet, om ons slaaf te laten worden van een nog veel zwaardere wet, de wet van het rooms-katholieke celibaat.

Wij mogen niet zwijgen over het celibaat, want daarbij staan de hoogste en heiligste dingen van de mensheid en van het Evangelie op het spel. En wij hebben de plicht van de liefde om hen te hulp te komen, die lijden onder deze harde menselijke wet van het rooms-katholieke celibaat.

AANBEVOLEN LEKTUUR:

Kerkelijke publikaties:

„Herderlijk schrijven Ned. herv. kerk over de r.k. kerk", f 1,65

„De reformatorische houding jegens de r..k kerk , f 0,60.

Populaire werken:

J. Overduin: „Wat hebben wij tot Rome te zeggen" f 2.90.

H. J. Hegger: „Mijn weg naar het Licht", f 2,95; „Onder hetzelfde Kruis", f 3.95; „Moeder, ik klaag u aan", f 6,90; „Jezus boeide mij", f 6,90; „Ik zag Gods heerlijkheid", f 4,50.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen