De Wartburg raakt vol

Het is thans op de Wartburg een geroezemoes van allerlei talen. Sinds de opening van de Wartburg hebben meerdere priesters voor enkele dagen hier gelogeerd.

Een priester van achter het IJzeren Gordijn bezocht ons. Hij zal om verschillende redenen niet in Nederland kunnen uittreden, maar in een ander land waar wij een comité hebben. Het was wel erg fijn, dat dit comité meteen bereid was deze priester te ontvangen. Daaruit blijkt weer duidelijk van hoe groot belang het is, dat de ex-priesterhulp internationaal en interkerkelijk wordt opgezet.

Vervolgens logeerde bij ons een Hongaarse priester, doctor in de wijsbegeerte en de psychologie, die in de keuken van een hotelbedrijf werkt. Hij heeft ook meerdere boeken geschreven. Ook hij heeft Christus gevonden en kent Hem nu als zijn enige en volkomen Zaligmaker. Hij wil zo graag dit rijke Evangelie ergens verkondigen. ‘Stuur mij maar in de zending’, zo zei hij, ‘want ik ben toch overal een vreemdeling’. Wij zoeken nu met hem samen en vragen in het gebed wat Gods wil is over zijn leven.

Aniano Pena

Sinds 14 juni verblijft op onze Wartburg de Spaanse ex-priester Aniano Peña. In mei trad hij uit de r.k. kerk en werd opgevangen door de gereformeerde kerk (vrijgemaakt) van Rijswijk.

Deze kerk van Rijswijk verricht zendingsarbeid voor en in Spanje en de stichting In De Rechte Straat overlegt nu met Rijswijk over zijn toekomstmogelijkheden. Wij vroegen br. Peiïa, of hij er geen bezwaar tegen had, dat wij zijn naam vermeldden in ons blad. Hij had daar niet alleen geen bezwaar tegen, maar vroeg zelfs om opname van een brief, die wij gaarne hieronder vertaald laten volgen:

Aan de lezers van „In De Rechte Straat",

Degene die zich hiermede in enkele regels tot u richt, is iemand die uw weldaden mocht ondervinden.

Ik ben een Spaanse ex-priester aan wie de eer te beurt viel om als eerste dit opvangcentrum voor langere tijd te mogen bewonen. Ik ontving een hartelijke uitnodiging daartoe van de Stichting In De Rechte Straat, en kwam in dit prachtige huis op 14 juni van dit jaar. En geholpen door raad en daad van deze stichting en van de kerk van Rijswijk wacht ik nu op de nodige bescheiden om naar Philadelphia te kunnen gaan voor verdere studie in het Western Seminary aldaar, of aan de Bijbelschool.

Ik wilde van deze gelegenheid gebruik maken om de kerk van Rijswijk hartelijk te danken voor het feit, dat zij mij in de eerste maand zo vriendelijk opvingen en onderdak verleenden. Hartelijk dank ook aan de stichting „In De Rechte Straat" voor de warme liefde en de christelijke broederlijkheid, waarmee zij mij steeds bijstonden in het vinden van 'n oplossing voor mijn toekomst op de wonderbare grondslag van een waarachtig christelijk geloof.

En aan u, dierbare lezers, ook hartelijk dank voor uw gebeden en ook voor uw materiële hulp.

! Adelante, que es Obra de Dios!

w.g. Marco Aniano Peña.

Twee priesters arriveerden op één dag

Op 15 september kwamen twee Spaanse priesters hier aan. De ene 's morgens, de andere in de namiddag.

De eerste was kapelaan in Barcelona, alsmede geestelijk leider van een college Hij maakte als priester studiereizen naar Griekenland, Egypte en Palestina.

De andere was geestelijk leider (praefectus spiritualis) van het Seminario Metropolitano van Oviedo en eveneens professor in de ascetische en mystieke theologie. Beiden zijn reeds door de studie van de Bijbel tot de gelovige aanvaarding van Jezus Christus gekomen als hun enige en volkomen Zaligmaker.

Nog een Franse priester

Op 18 september nam een Franse priester hier zijn intrek. Hij had ons reeds het vorig jaar bezocht, toen wij nog in Kortenhoef waren. Wij hebben toen uw gebed voor hem gevraagd. U ziet het dat God een hoorder van onze gebeden is. Elke avond hebben we hier onze bidstonde. Dan bidt ieder in zijn eigen taal. Dat is bijzonder mooi. Je proeft dan de aanwezigheid Gods. Christus is dan bijna zichtbaar in ons midden.

Gisteravond bad een van deze broeders voor de brieven die hij aan zijn familie had geschreven en die vandaag zouden aankomen in Spanje. Hij smeekte de Here om kracht en licht voor zijn ouders, opdat ze de reden van zijn stap zouden begrijpen.

Voor deze bidstonde hebben wij een Bijbelstydie, waarbij de voertaal het Frans is. Niet het Latijn, zoals sommigen denken. Want al hebben wij, priesters, veel Latijn moeten studeren en gebruikten het dagelijks in de Mis en in het brevier, daarmee hadden wij nog niet de handigheid om het Latijn ook zo maar vlot te spreken.

Een Belgische kloosterbroeder

Wij vroegen het vorig jaar ook uw gebed voor een Belgische kloosterbroeder. Ook hij is thans bij ons. En zo klinkt in de Wartburg ook het zachte, vloeiende Vlaams.

Ook een Nederlandse gewezen kloosterzuster verblijft thans voor enige dagen in ons huis.

Een Nederlandse priester

Ook een Nederlandse priester trad uit de r.k. kerk. Vanwege bijzondere omstandigheden verblijft hij ten huize van een van onze bestuursleden.

Het blijft voor Nederlandse priesters steeds een grote moeilijkheid, als zij in Nederland zelf moeten uittreden. Het is dan alsof je een afgodsbeeld bent, temidden van kaarsen en bloemen, waarvoor de goede gemeente rustig zit te bidden, en dat dan ineens van dat voetstuk afstapt, bloemen en kaarsen omvertrapt en de vrome bidders hevig verontrust en in verwarring brengt. Persoonlijk was ik in elk geval erg blij, dat ik in Brazilië de beslissende stap kon zetten.

Daarom zou het te wensen zijn, als b.v. ook in Duitsland zulk een ex-priesterrefugium zou worden opgericht, waar wij de Nederlandse priesters naar toe konden sturen.

Ds M. de Berdt

Zondag, 9 sept. j.l., mochten wij aanwezig zijn bij de ‘wederuitzending’ van ds M. de Berdt, voorheen r.k. priestermissionaris van Japan, thans zendeling van Japan in dienst van de First Chr. Ref. Church van Pella, U.S.A.

's Morgens had ds de Berdt gepreekt en tijdens de avonddienst, die geleid werd door ds H. Schut, had er een soort „wederuitzending" plaats door de gereformeerde kerk van Bussum, waar ds de Berdt in juni 1960 belijdenis had gedaan van zijn geloof in Jezus Christus als de enige Redder uit alle nood. Ds Schut sprak ds en mevr. de Berdt-Boeringa toe en verzekerde hun, dat wij hen met onze gebeden en warme belangstelling zouden vergezellen.

Ds de Berdt richtte zich daarna tot de gemeente en uitte zijn grote ontroering over het feit, dat hij reeds twee jaar na zijn belijdenis de gemeente mocht toespreken als predikant en zendeling. Ook sprak hij er zijn blijdschap over uit, dat er een vertegenwoordiging aanwezig was van de stichting „In De Rechte Straat", die hem in januari 1960 heeft opgevangen en hem verder hielp naar het Calvin Seminary in Grand Rapids, waar hij zijn theologische studies kon voltooien.

Op 17 sept. is het echtpaar De Berdt-Boeringa, verder gereisd naar het zendingsveld in Japan.

Wij zijn overtuigd, dat ook de gebeden van de lezers van ons blad br. de Berdt zullen begeleiden, daar hij immers ook enigszins „onze zendeling" is.

Allerlei kontakten

Sinds de opening van de Wartburg hebben wij kontakt gekregen met 29 priesters over heel de wereld, die ofwel nog moeten uittreden, ofwel reeds zijn uitgetreden, maar waarvan de meesten nog niet tot het zuivere Evangelie zijn gekomen. Het is zo'n prachtig werk om deze vrienden hetzij door correspondentie en het zenden van lektuur, hetzij door persoonlijke gesprekken te wijzen op de heerlijkheid van het Evangelie van Gods pure genade in Jezus Christus.

SAMENVATTEND

Op het ogenblik worden dus 8 personen door ons ex-priesterfonds onderhonden. U kunt zelf uitrekenen wat dit maandelijks kost. Bovendien hebben wij alleen in de maand september ruim f 1000,— uitgegeven aan kleding (4 eostuums, overjassen, allerlei ondergoed, sehoenen, etc.)

Wij publiceren, met toestemming van de schrijver, hieronder een brief van een van deze kontakten, waaruit u tevens ziet hoe schrijnend de nood kan zijn van pas-uitgetreden priesters.

Zeer geachte collega Hegger,

Toevallig zag ik vandaag het artikel over u en het prachtig idee van de Wartburg in „Time" van 22 juni. Van harte gefeliciteerd!

Ik noemde u in mijn aanhef: „Collega". Dat is waar in meer dan één opzicht. Ik ben ex-franciscaan. Ik heb tien jaar in Pakistan gewerkt als filosofie-professor en Vice Principel van St. Patrick's High School in Karachi.

Ik had veel vrienden in Karachi onder wie de Begum Liaquat Ali Khan en haar echtgenoot, de toenmalige premier van Pakistan. De Begum nam na de moord op haar echtgenoot de positie aan van ambassadeur van Pakistan in Den Haag, waar ik haar verscheidene malen ontmoet heb. In 1953 ontving ik haar in Groningen, waar ik toen werkte. De Katholieke Illustratie gaf er een uitgebreide reportage van. In hetzelfde jaar hebben wij samen gewerkt aan een speciaal programma voor de K.R.O. bij de herdenking van het achtjarig bestaan van Pakistan.

Na mijn vestiging in Nederland had ik de positie gekregen van leraar Engels te …. met als privilege: elke jaar een reis naar Engeland. Op een van die reilen maakte ik kennis met een zeer ontwikkelde en knappe Amerikaanse dame, die …. sinds 1956 mijn vrouw is. Als ik vakantie had, reisden we samen „all over Europe".

In 1955 werd ik benoemd als kapelaan in Amsterdam. Ik had echter intussen mijn geloof in de rooms-katholieke organisatie verloren.

Maar waar moest ik naar toe? Mijn broer en zuster hebben het veerhuis in Blitterswijk. Uw familie heeft Hegger's bazar in Lomm. Daar kon ik nooit terecht.

Na de drukke paasweek in 1956 kon ik het niet langer meer uithouden. Ik had honderden biechten gehoord van eenvoudige mensen, die geloofden in „iets", waar ik zelf onmogelijk nog geloven kon.

Op paasmaandag verdween ik van de pastorie en dook onder. Ik schreef naar mijn provinciale overste.

Toen volgden drie maanden van ontzettende misère en ontgoocheling. Ik was volstrekt alleen, zonder geld.

Ik heb gewerkt als kellner op de Zeedijk, als gids op een toeristenboot door de grachten van Amsterdam, maar ik bleef „runnen", bang dat iemand mij ontdekken zou.

Ik heb geslapen in de goorste hotelletjes van Amsterdam en verscheidene nachten in het paviljoen in het Vondelpark. Ik had geen vrienden, geen vast werk, bijna geen geld.

Eén van mijn vroegere parochianen gaf mij elke maand een tientje. Hij deed dat in een witte enveloppe en stopte dat in mijn postbus.

Na drie maanden had ik eindelijk de moed om mijn pastorie op te bellen. Er waren geen witte enveloppen voor mij, maar wel een hoop andere brieven. De post werd voortaan naar mijn hotelletje doorgezonden.

Tussen mijn post was er ook een brief van mijn Amerikaanse vriendin. En om de zaak kort te maken: dat was het antwoord op mijn gebed, mijn roepen uit grote nood. Wij zijn getrouwd en zijn nog steeds gelukkig.

Mijn vrouw heeft haar eigen Real Estate business en ik heb zelf een uitstekende betrekking.

We hebben helaas geen kinderen, maar twee honden, tien parkieten en een Siamese kat. That give you a lot of fun. (Daar kun je veel plezier mee beleven).

Gaarne ben ik bereid om u zoveel mogelijk te helpen.

De hartelijkste groeten van ons beiden:

Jan en Josephine Reynen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen