Conferentie Ex-rooms-Katholieken.

Daar kwamen ze weer, van dichtbij en van ver, per brommer, auto, bus of trein. De oude vertrouwden, die nooit ontbreken, zoals mej. Welling, mevr. de Koning, dhr. Bieker en Kippersluys, Lütger en Van Aurich, enz.

Maar er waren ook veel nieuwe gezichten. En merkwaardig: het percentage belangstellende en zoekende rooms-katholieken was deze keer aanmerkelijk hoger dan anders. Dat is wel een teken, dat ons blad ook in rooms-katholieke kringen steeds meer doordringt.

De secretaresse, mevr. Been-Hunkemöller (wie hoort niet aan haar meisjesnaam, dat zij rooms-katholieke is geweest?), had alles weer keurig verzorgd. Ze verwelkomde iedereen en verwees ze dan naar haar man, die als bankier dienst deed en het bedrag voor deelname aan de conferentie in ontvangst nam en noteerde.

NIEUWE VOORZITTER I.R.S.

Ds. Hegger opende de conferentie en sprak een woord van bijzonder welkom tot ds. J. Gravendeel, de nieuwe voorzitter van de stichting In de Rechte Straat. Ds. Hegger zette uiteen, waarom hij gemeend had zijn voorzitterschap ter beschikking te moeten stellen. Hij verricht n.l. veel werk in dienst en in opdracht van het bestuur In de Rechte Straat, b.v. de redaktie van het blad, het organiseren van allerlei akties, enz. Daarom leek het hem niet juist dat hij voorzitter zou zijn van het lichaam, dat hem opdracht geeft en de uitvoering van die opdrachten moet beoordelen.

Met algemene stemmen heeft het bestuur daarop ds. Gravendeel verzocht om het voorzitterschap waar te nemen, wat door hem werd aanvaard.

Ds. Gravendeel is in Nederland erg bekend geworden. Destijds werd hij gevraagd om direkteur te worden van de Youth for Christ in Nederland. Hij meende echter zijn gemeente in Genk nog niet te mogen verlaten. En onlangs heeft er een uitvoerige reportage over het werk in Genk gestaan in „De Spiegel". Iedereen was dan ook bijzonder verblijd dat ds. Gravendeel ondanks zijn drukke werkzaamheden dit voorzitterschap van de I.R.S. heeft willen aanvaarden.

DR. VAN STEENBERGEN EN DS. LAUWERS.

In de middagsamenkomst werd een referaat gehouden over het ambt en de traditie in de na-apostolische tijd, alsmede over de nieuwere opvattingen omtrent de verhouding Schrift — traditie.

Daarna volgde een getuigenisavond, waar de broeders Verlot en Backers spraken. Op zondagmorgen had de bediening des Woords plaats en viering van het H. Avondmaal, waarbij ds Gravendeel voorging.

's Middags gelegenheid tot vragen stellen. Aan de beantwoording vin de vragen nam ook deel dr. Van Steenbergen, voorheen direkteur van de Belgische Evangelische Zending. Ondanks zijn hoge ouderdom wilde hij toch zulk een conferentie eens meemaken. Wij beschouwden het als een grote eer, dat deze predikant, die vergrijsd is in dienst van Gods Koninkrijk in België, in ons midden wilde zijn. Naar aanleiding van een vraag omtrent Joh. 20:23: „Wier zonden gij vergeeft, hun zijn ze vergeven", deelde dr. Van Steenbergen een merkwaardige argumentatie mee, die hij gehoord had van de intussen reeds overleden ds. A. Lauwers, ex-pater carmeliet. Ds. Lauwers redeneerde zo: Wanneer het om een wet gaat, die betwijfeld wordt, dan is er het Hoge Gerechtshof, die dan een gezagvolle bindende jurisprudentie geeft. De interpretatie, die het Hoge Gerechtshof van zulk een wet geeft, moet dan door alle rechters in het land gevolgd worden. Welnu, de eerste christenen hadden ook zulk een college, dat een gezagvolle en bindende verklaring van de woorden van Jezus konden geven, ook van de woorden in Joh. 20:30.

En het is wel heel duidelijk, dat zij dit beslist niet hebben geïnterpreteerd in de zin van een verplichte oorbiecht, zoals de rooms-katholieke kerk dat wil. De priesters, die aan de mensen deze zware last van de biecht van de doodzonden willen opleggen, zijn dus ongehoorzaam aan de gezagvolle interpretatie die vandeze tekst is gegeven door het hoge college van de apostelen. Zij zijn harde en ontrouwe rechters geworden in de biechtstoel, die zijn afgeweken van de geest van Jezus, de barmhartige samaritaan, de goede herder. En het is wel bijzonder triest, dat zij innerlijk menen juist wel trouw te zijn aan Jezus door van de mensen de biecht te eisen. Wat een stuk tragiek!

EEN BLOEIENDE MAGNOLIA-TAK.

's Avonds vertoonde ds. Gravendeel kleurendia's, voornamelijk over het werk in Genk.

Daaronder was ook een dia van een bloeiende magnolia-tak. Hij was ergens op de Veluwe gestopt, vol bewondering voor de kleurenpracht van die boom.

De boerin kwam naar buiten en zei, dat er ook wel waren, die zo'n tak kochten voor ƒ 2.—. Dat was nu juist niet de bedoeling van ds. Gravendeel. Hij stelde haar voor: Mag ik er een foto van maken, dan krijgt u er ook een van. Akkoord. Maar al pratende nodigde de boerin hem uit om binnen te komen. Ja, zei ze, er heeft voor twee weken terug een stuk over België in „De Spiegel" gestaan.

„Welk nummer?"

„Ik zal het even opzoeken. — Hier is het."

„Maar kijkt u nu eens goed. Op wie lijkt die dominee, die daar staat afgebeeld?"

„Wel, wel, dat bent u! — Ja, bent u dat?"

„Inderdaad."

Weldra zat ds. Gravendeel achter een dampende kop koffie en over de magnoliatak van ƒ 2.— werd niet meer gesproken.

GESPREKKEN EN BESLISSINGEN.

En tussen de bedrijven door zaten de leiders van de conferentie telkens in de protestantse „biechtstoel", d.w.z. de spreekkamer om zoekende rooms-katholieken te helpen om de weg te vinden naar Jezus Christus.

De moeilijkheid is daarbij meestal, dat zij bijna niet geloven kunnen dat de barmhartigheid Gods in Jezus Christus zo groot is, dat een mens zich in geloot daaraan volkomen mag overgeven en dan ook absoluut zeker mag zijn van zijn eeuwig behoud.

Maar wanneer het hun dan op de grond van Gods Woord duidelijk wordt, dat Gods liefde inderdaad zo oeverloos wijd is, dan breekt ook meestal de volle blijdschap ineens door en ze loven en prijzen God en ze roemen in het kruis en in de opstanding van Jezus Christus.

Drie rooms-katholieken kwamen tot beslissing voor Jezus Christus. Eén daarvan was een vroegere biechtelinge van destijds pater Hegger. Het was voor ds. Hegger wel een grote vreugde, dat hij aan haar, over wie hij vroeger het krachteloze „Ego te absolvo, ik ontsla u van uw zonden" had uitgesproken, nu mocht verkondigen: „Jezus ontslaat u van uw zonden, omdat u in zijn belofte gelooft".

AARZELINGEN.

Er waren er ook, die nog aarzelden. Het is ook zo'n grote overgang. Daar wa. b.v. een meisje uit Utrecht. Ze was voor het eerst met In de Rechte Straat in aanraking gekomen door onze aktie tijdens de missieweek aldaar. Ze vertelde, dat ze die avond in de rooms-katholieke kerk was geweest. Een pater was op de preekstoel gekomen en had de door ons verspreide folder in de hoogte gestoken en uitgeroepen: „Mensen, dit is een schoftenstreek! Geloof er niets van, dat priesters werkelijk tot een andere geloofsovertuiging kunnen komen. Het zijn alleen maar afvalligen."

(Er zijn ons echter ook gunstiger reakties bekend van rooms-katholieke priesters op onze aktie in Utrecht.)

Ze had ons op die avonden gehoord. Ze was In de Rechte Straat gaan lezen. Het liet haar niet los. Ze voelde hoe in ons blad allerlei bezwaren tegen de rooms-katholieke leer werden geformuleerd, die ook bij haar leefden. Ze bezocht reeds meerdere malen de gereformeerde kerk in Utrecht. Maar een Bijbel had ze nog altijd niet durven kopen. Dat was al weer zo'n grote stap. En dan kwam telkens de gewetensvraag: mag ik dat wel? Is het wel goed?

Intussen had echter een gereformeerde familie, waarmee ze in aanraking is gekomen, het voornemen te kennen gegeven om er haar een cadeau te geven. Ze zou dat gemakkelijker kunnen aanvaarden. Het zou voor haar gevoel niet zulk een grote stap zijn dan om naar de winkel te gaan en daar bewust een Bijbel te kopen.

Vreemd dat zulk een ontwikkeld meisje - ze doet ergens dienst op een kantoor nog steeds zulke angsten heeft voor de Bijbel, terwijl er juist in onze tijd door de rooms-katholieke kerk zoveel propaganda gemaakt wordt voor het lezen van de Bijbel. Maar eeuwenoude angst voor het Boek der boeken wordt niet zo maar een-twee-drie uit de ziel van een volk weggehaald.

Ze had dan ook tot het laatste toe geaarzeld of ze wel aan de conferentie zou deelnemen. Maar vrijdagavond had ze naar mevrouw Been getelefoneerd en de knoop doorgehakt: Ja, ik kom toch! En ze was erg blij, dat ze gekomen was.

Wel waren er nog aarzelingen bij haar. Het is ook nog zo'n heel nieuw licht. Het verblindt haar nog enigszins als Paulus op de weg naar Damascus. Je ziet ook aan haar, hoeveel strijd ze doormaakt. Voor dergelijke oprechte zoekers mogen we wel heel bijzonder bidden, opdat Jezus weldra voor goed zijn herdershanden rondom hen heen slaat.

NA SLUITINGSTIJD.

Bij de sluiting op zondagavond herinnerde ds. Hegger er aan, hoe In de Rechte Straat was gegroeid uit de eerste conferentie van ex-rooms-katholieken in Laren. Na deze conferentie stuurde hij een kontaktblad rond, dat hij noemde: „In de Rechte Straat". Hij stelde daarin de mogelijkheid voor om een betere naam te noemen. Er kwamen echter geen andere voorstellen binnen, zodat het „In de Rechte Straat" is gebleven.

Het idee van een conferentie is ontstaan in Denderleeuw tijdens een bezoek van dhr. en mevr. Been-Hunkemöller. Mevr. Been verklaarde zich toen bereid om het secretariaat daarvan op zich te nemen en ook alles te doen om de conferentie te doen slagen. Samen met haar man is zij enkele conferentie-oorden langs geweest, en hun keuze viel toen op Laren.

Zo ging dan ieder huiswaarts. Zeer tevreden! Deze tevredenheid heeft zich ook geuit in de grote collecte, die ƒ 209.05 opbracht, samen met binnengekomen giften: ƒ 247.50.

De volgende dag werd ds. Hegger opgebeld door iemand, die het blad In de Rechte Straat had laten liggen in Doorn. Ze wilde nog graag twee nummers hebben.

Ze vertelde, dat ze naar aanleiding van een gemengde verloving bijna roomskatholiek geworden was, maar voor haar overgang eerst met onze beweging wilde kennis maken. Het was voor haar een openbaring geweest. En wat haar zeer had getroffen, was de sfeer van liefde tegenover de rooms-katholieken. Geen spoor van verbittering. Alleen maar een groot medelijden.

Ja, er zitten veel mogelijkheden in zulke conferenties. Als wij straks nog meer de medewerking hebben van de kerken, doordat ons werk meer bekend wordt, dan kunnen zulke conferenties zeer zegenrijk werken, b.v. voor gemengde verlovingen. Maar wij zijn erg dankbaar, dat wij reeds nu op deze wijze ten dienste kunnen staan van de kerken.

Het gebedcItrtl.

HET GEBED is steeds liet geheim geweest van elke beweging, die grote kracht heeft ontplooid in Gods Koninkrijk tot eer van Zijn naam en tot redding van zielen. Daarom vragen wy dringend de steun van uw gebed!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen