ONTMOETINGEN

Jaren is het geleden dat ik thuis mijn moeder hoorde vertellen van de Heere Jezus. Prachtig hoor… die mooie verhalen… Mijn moeder kon zo boeiend het Bijbelverhaal vertellen.

Maar als kind geloofde ik er al niets van. Ik had liever een stripboek met boeiende figuren dan al die 'goede' mensen.

Ik ging wel altijd netjes en braaf mee naar de kerk en toen ik ouder werd, was ik zelfs een heel trouw lid van de jongelingsvereniging van onze gemeente. Heel ijverig blokte ik in die tijd aan allerlei onderwerpen, en leerde zo de Bijbel behoorlijk goed kennen. En moeder was zo blij; het ging goed met me. Later leerde ik een meisje kennen, ook van onze kerk. Toen leek alles helemaal voor elkaar. We spraken samen over de dingen van het geloof. We trouwden heel netjes in de kerk. Wat wil je nog meer…?

Ik kreeg een heel goede baan. We kwamen in een leuke stad te wonen, waar geen kerk van onze signatuur was….

Daar begon langzaam maar zeker onze 'vrijheidsdrang'.

We gingen een enkele keer niet naar de kerk… en na korte tijd zelfs bijna nooit meer.

Eerst hield mijn vrouw me nog tegen. Maar ik sleurde haar mee naar de wereld zonder God. Ik was niet meer te keren. Vrij zijn. Doen wat ik wilde. Inmiddels waren onze kinderen geboren…. en gedoopt in de Naam van God. Ja, dat moest nog wel, vonden we. Al verder en verder groeiden we weg van alles wat ons thuis geleerd was. Al beter geraakten we thuis in de wereld zonder God. We hadden eigenlijk niets meer dat ons bond aan de Heere God en Zijn dienst. Ja, de Bijbel, die lag er nog als een stille herinnering aan vervlogen tijden.

En moeders dreigingen kwamen helemaal niet uit. Zij had altijd gezegd:" Als je van de kerk afgaat, dan krijg je een vreselijk ongelukkig leven". Nou, wij merkten daar niets van. Integendeel; alles was heerlijk. Zonder kerk en zonder al die regeltjes van het geloof was je pas echt gelukkig

Totdat het toeval ons in de kerk bracht Was het toeval? Of was het God Zelf….? Daar wist ik toen niets van.

Ik kan me nu nog herinneren hoe ik me voelde; dood ongelukkig en doodschuldig. Maar het laatste was wel het ergste.

Ik was schuldig tegenover God. Ik had Zijn wetten overtreden…. Ik had Zijn liefdenodiging in de wind geslagen. Ik was niet waard dat ik nog leven mocht.

En wat denkt u….? De preek was niet anders dan een lange liefdenodiging van de Heere Jezus om tot Hem te komen, zo zondig als ik was. Wat werd daar in die dienst mijn hart verbroken. God kon niets meer verkeerd doen. Er was een volkomen overgave aan de Heere. Mijn vrouw herkende me niet meer… werd woest op me….

Mijn kinderen vonden me hun vader niet meer Maar ik kon niet meer terug.

Wat eigenlijk heel vreemd was voor mezelf: Ik kende helemaal Jezus nog niet…. Ik wist niet van "tot geloof komen". Ik wist alleen 'Ik ben schuldig voor God'. En die ene vraag brandde diep in mijn hart, elke dag weer: "Hoe kan ik vrede met God vinden?"

In de prediking werd me helder en duidelijk de weg gewezen; Golgotha, Jezus Christus, Zijn verzoenend bloed….

Maar ik kon daar niets mee doen… Het had voor mij geen kracht.

Ik wist dit ook allemaal als kind al Toen wilde ik er niets mee doen en nu kon ik het niet.

Ik wist wel van mensen die Jezus aangenomen hadden…. Ik kon dat niet. Dagelijks was dit een grote nood voor me.De nacht sloot zich om me heen, de nacht van vragen en vertwijfeling. Eerst dacht ik dat ik een 'verworpene' was. Dat drukte me zo diep neer dat ik haast niet meer leven kon. Alle mogelijke uitdrukkingen van vroeger kwamen weer boven

Ik was niet 'uitverkoren', ik had 'de zonde tegen de Heilige Geest' gedaan.

En weet u wat er nu nog bij kwam? "Jij hebt niet gewild en nu wil God jou niet meer…"

Nachten heb ik geworsteld met deze zaken.

Mijn vrouw was als een betonnen muur voor me. Zij wilde over deze dingen niet praten, nooit meer. Op mijn werk was niemand die de Bijbel kende. De voorganger van de gemeente waar me begrijpen. ik heen ging…. ja die kon me begrijpen.

En ook een goede vriendin, die ook met Gods Woord opgegroeid was.

Nog moeilijker werd het voor me toen in mijn hart de grofste vloeken gingen opborrelen. Hoe ik er ook tegen worstelde, het hielp niets. Gods vervloekingen kwamen zelfs in me op. Ik zal nooit kunnen vertellen hoe erg die tijd was. De nachten waren vaak een hel voor me, de dagen een grote stille worsteling.

Dwars door mijn zeer drukke taak heen vocht mijn hart tegen alle goddeloosheid die in me op kwam.

En elke zondag waren er de preken uit de Bijbel die me wezen naar Jezus… Op de Bijbelstudie waar ik inmiddels ook heen ging, hoorde ik zulke heerlijke dingen Maar het drong niet door tot mijn ziel.

Dit heeft enkele weken geduurd......

Tot die nacht waarin het tot een hoogtepunt kwam met al die aanvechtingen van binnen uit, al die beschuldigingen en vloeken. Onze voorganger had me uitgelegd hoe de duivel een rol speelde in al deze dingen. Hoe hij zich inspande om mij van Jezus weg te houden.

Hij heeft me ook tientallen keren met klem gewezen op de noodzaak om me geheel en al aan de Heere over te geven, zo zondig als ik was.

In die bewuste nacht kon ik niet slapen. Ik zag de dood als het ware voor me. Ik had de eeuwige straf verdiend…. Ik schrijf dat nu rustig en overdenkend neer, maar toen kroop ik door mijn bed. Worstelend tegen mezelf, vechtend tegen alle boosheid en goddeloosheid die uit mijn hart opkwam…. In de stikdonkere nacht. Een nacht als op Golgotha…

En daar brak het zonlicht door GOLGOTHA… Ik zag het voor me. God liet het me zien. Jezus, gekruisigd, stervend om zondaren zalig te maken….

Nee, het was geen visioen, het was geen droom, het was werkelijkheid.

God Zelf deed mijn ogen er vooropen. Ik mocht Hem zien, Die mij liefhad. Hem, Die leed en stierf en hiermee betaalde voor al mijn zonden. Opeens mocht ik het geloven!

Dat het voor mij was. Dat Hij al mijn schuld op Zich genomen had, waardoor Hij mij het leven bereid had…. Alles wat ik vroeger als kind al wist, maar nooit wilde geloven…. Alles wat ik later op de jongelingsvereniging met anderen besprak… Het was nu ineens werkelijkheid voor me.

Het juichte door mijn hart: "Gij zijt verlost, God heeft u welgedaan…."

De nacht was geweken, de zon was opgegaan. Alle Ik kon met vreugde in het nevels verdwenen…. huis des Heeren gaan…. Zijn handen droegen mij.

Jezus' handen.

Zijn sterven gaf mij leven.

Zijn gerechtigheid is mijn gerechtigheid.

Wat een wonderheerlijke zaak; ik mocht mijn hoofd neerleggen op de gerechtigheid die in Christus Jezus is.

Wie u ook bent, die dit leest: Er is geen andere weg om zalig te worden dan Jezus Christus. Alleen bij hem is een zondaar veilig. Alleen bij Hem is vrede, rust en liefde. Ik heb het zelf ervaren. Ik mag er zelf in leven. Ik mag het zeker weten: Hij is de mijne. En ik ben van Hem, voor eeuwig. Nu neemt mij geen satan de zegekroon af.

Nu reis ik getroost, onder 't heiligend kruis, naar het erfgoed daarboven, in het vaderlijk huis.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen