EEN GETUIGENIS, dat ik graag geef aan mensen, die twijfelen.

Zelf kom ik uit een Rooms Kath. gezin van vijf kinderen. Mijn ouders zijn van Brabantse afkomst. Ik was zelf altijd goed Rooms „een voorbeeld voor mijn zusters en broers", zoals mijn moeder zei. Iedere morgen ging ik trouw naar de kerk en ter Communie.

Ik bad God altijd voor mijn zonden, die ik gedaan had, dat ik nog eens ziek zou worden tot uitboeting van al mijn zonden. Dit ziek zijn heb ik gekregen toen ik niet meer naar de r.k. kerk ging. Ik weet nu zeker, dat het niet voor uitboeting van mijn zonden was, raar om de weg tot Jezus te vinden.

In de oorlog zat ik in de kerngroep van de Kath. Actie. Mijn zusters voorspelden mij, dat ik nog wel eens het klooster in ging, maar dit heeft een averechtse uitwerking gehad. In 1949 was ik verloofd met een Roomse jongen, die mij, toen ik de verloving verbrak, heel lelijk heeft behandeld. Ik wil hier verder niet op in gaan maar hoop, dat God hem dit alles vergeven heeft. Ik was toen door omstandigheden thuis weggegaan. Door mijn maatschappelijk werkster ben ik weer in contaot gekomen met Pater Daniëls (hij is in russen overleden).

Hij was ook degene, die de kerngroep van de Kath.Actie leidde. Weken achter elkaar ben ik bij hem geweest, gepraat, gebiecht, maar ik kon de ware rust niet meer vinden. Volgens mijn eigen biechtvader had iedereen wel eens zulk een inzinking on het ou wel weer terug komen maar het kwam niet meer terug. Toen ik die Pater schreef, dat ik uit de r.k.kerk wilde, schreef hij mij het volgenden:

„Het ziet er anders nogal donker uit met je geestelijk welzijn. Ik kan er niet aan denken om op al je vragan tot in byzonderheden in te gaan. Een mondelinge uitleg zou een hele tijd vragen, een schriftelijke nog veel meer. En die tijd heb ik niet. In het kort kan ik dit zeggenn: De protestanten zeggen, dat je alles omtrent je geloof uit de H.Schrift, de Bijbel, moet halen. Dat is de eerste vergissing: Je hebt daarnaast nog de goddelijke overlevering nodig. Anders kan je niet eens weten, welk boek de echte Bijbel is. Want dat staat nergens in de Bijbel. Een tweede vergissing is, dat iedere protestant meent de Bijbel op zijn eigen houtje te kunnen uitleggen. Daarvandaan die meningsverschillen tussen al die protestantse sekten. Uit één Bijbel halen zij tien, twintig verschillende geloven. Zij kennen niet het gezag der H.Kerk, aan wie Christus als aan het enige gezag de macht en het inzicht heeft gegeven om die H.Schrift uit te leggen en om datgene, wat niet in de H.Schrift staat opgetekend, zorgvuldig te bewaren".

Tot zover de eerste brief.

De tweede brief luidt:

„Jij durft de strijd niet meer aan en meent, dat je het katholieke geloof kunt uittrekken zoals je een mantel uittrekt. Je gelooft de woorden van een of andere mens, maar de stem van Gods eigen Kerk wil je niet meer horen en zo laat je jezelf misleiden. De Kerk kan zich niet vergissen….. en jij gaat bouwen op wat mensenverstand! Jij gooit het geloof van Vadere en Moeder overboord omdat de verplichtingen, die het meebrengt, jou te lastig zijn…. Deze brief heb ik enkel geschreven omdat ik naderhand op mijn sterfbed en voor het oordeel Gods eerlijk zal kunnen zeggen, dat ik getracht heb, uit alle macht, om je voor een grote dwaasheid te behoeden. Zelf zul je de gevolgen moeten dragen, eerst in dit leven - maar ook in de eeuwigheid. In mijn gebeden zul je voortaan behoren tot degenen, die de parel van het ware geloof geruild hebben voer een potscherf. Tot ziens, bij het laatste oordeel."

Tot zover deze brief. Ik hoop inmiddels, dat God ook hem genadig is geweest.

Daarna ben ik ziek geworden. In mijn ziek zijn heb ik veel gelezen en het heeft mij tot nadenken gebracht. Ik heb hierin gezien, dat het ziekbed niet voor niets was, al kon ik me in het begin er niet mee verenigen.

Mijn Moeder schreef mij, dat, als ik de Roomse Kerk verliet, ik van de hele familie verstoten zou zijn. Maar dit heb ik er graag voor over gehad. Het is nu acht jaar geleden, dat ik het huis verliet en hoop toch dat het nog eens goed zal worden tussen mijn ouders en mij. God geeft mij de kracht om dit te dragen.

Toen ik voor het eerst meeging naar de Protestantse Kerk, heb ik gezegd: nooit van mijn leven word ik protestant; vreselijk, die kale, koude kerken; daar begin ik nooit aan. Maar Gods wegen zijn wonderlijk en het komt zoals HIJ dit wil.

Toch wilde ik wat meer weten over het Protestantisme. Mijn vriendin zei mij toen, dat ik, als ik het zelf wilde, het beste naar Ds.Overduin ken gaan, Evangelisatie predikant van Amsterdam. Na een paar weken uitgesteld te hebben, heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en heb dit gedaan. Hij heeft mij heel veel verteld en we hebben alles samen bespreken. Daarna ben ik op catechesatie bij hem gegaan. In 1955 , op de 1ste Pinksterdag, heb ik veer Ged en Zijn heilige Gemeente samen met neg 40 anderen belijdenis afgelegd van mijn geleef.

Mijn strijd was daarmee niet uitgestreden en ik heb neg tijden gehad van twijfel en enrast en een grete angst. Tetdat ik verleden jaar in centact kwam met Ds.Hegger, die mij erg fijn gehelpen heeft, waar ik hem neg steeds heel hartelijk veer bedank.

Nog kwam er hier en daar wel weer wat boven, maar sinds de cenferentie veer ex-reems kathelieken ep de heeve in Laren is de volkomen rust ever mij gekemen. Wat er eek in mijn leven verder gebeurt, niets gebeurt er buiten de Wil van mijn Vader in de Hemel.

Ik getuig hierbij, dat het ze zeker is, dat Jezus Christus eek veer mijn zende is gesterven en dat geen macht mij eek meer van Jezus,mijn Heiland, kan scheiden.

Er zijn geen grenzen aan Jezus! macht!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen