LEVEN ONDER GODS OGEN

Altijd bedreigt ons de verschraling door eenzijdige reakties. We moeten echter luisteren naar de volle openbaring Gods in de Bijbel en ons voortdurend laten korrigeren door het Woord.

De Bijbel tekent ons de gelovige als één mens, die leeft voor het aanschijn van de Heere. Hij neemt alles wat God zegt, volkomen ernstig. Hij gaat niet selekteren in teksten, die hem erg dierbaar zijn, en teksten, waar hij maar liever overheen leest.

Die gelovige heeft ook verschillende namen in de Bijbel. In het Oude Testament wordt hij vaak aangeduid als de „rechtvaardige". De rechtvaardige is oprecht. Hij kent zichzelf, probeert zijn zonden steeds eerlijk voor God te belijden. Hij vertrouwt echter altijd weer op de Heere. Maar ook dat vertrouwen wordt vaak bij hem aangevochten. Twijfels bestormen hem. Hij gaat dikwijls door een dal van duisternis. Dan ziet hij het niet meer zitten. Maar door alles heen bemerk je dat de Heere hem vasthoudt en dat als gevolg daarvan hij ook altijd de Heere vasthoudt. Maar dat geloof in Gods trouw is bij de rechtvaardige nooit een dor dogma. Dat geloof houdt hem levend, houdt hem dagelijks bij God, ondanks alle verzoekingen, ondanks alle vallen en opstaan.

De gelovige weet van de vergeving der zonden. Maar nooit zal hij die als een vanzelfsprekendheid aanvaarden. Hij weet dat de Heere nooit meer echt over hem toornen zal in de zin van een vergelding. Hij weet dat alle leed en tegenslag, die hem overkomt, door de Heere als tuchtiging bedoeld zijn. Nooit meer staat de Heere vijandig tegenover Hem. Ja, ook hij heeft moeite om die tuchtiging te aanvaarden. De brief aan de Hebreeën schrijft daarover, dat op het moment zelf de kastijding, de tuchtiging door allerlei onaangename ervaringen, eerder onze tegenzin oproept, „doch daarna geeft zij van zich een vreedzame vrucht der gerechtigheid" (Hebr. 12:11).

Een voorbeeld van eenzijdige reaktie kan het zijn, wanneer reformatorische christenen tegenover de roomse werkheiligheid de rechtvaardigmaking door het geloof teveel gaan benadrukken.

De Bijbel tekent ons de gelovige als één levende persoon, die zich bevindt voor Gods aangezicht, en niet als een wandelend geraamte, een wandelend dogma hetzij van werkheiligheid of van rechtvaardigmaking door geloof alleen.

En ook binnen de reformatie zijn er eenzijdige reakties op elkaar. Er is het type van: „Neem Jezus aan — en klaar is Kees." Zij reageren eenzijdig op een richting, die toch weer aan het genadekarakter van het Evangelie is gaan tekort doen, doordat ze allerlei voorwaarden zijn gaan stellen die vervuld moeten worden, wil God ons inderdaad genadig zijn (zoals een bepaalde dag of uur van je bekering, die je moet kunnen noemen; een bepaalde, heel diepe graad van zondebesef, enz. enz.).

Nee, de gelovige, de rechtvaardige, laat zich voortdurend voeden door het Woord. Dan zal hij natuurlijk ook wel eens in eenzijdigheden vervallen — ook hij is mens —, maar diep in zijn hart is en blijft hij bereid om zichzelf, zijn opvattingen en heel zijn levensgedrag telkens weer te herzien, te toetsen aan de Bijbel.

Nog een ander voorbeeld. Wanneer een rechtvaardige leeft in een verdorde kerk, dan zal hij daar zeer onder lijden. Maar als dan het verlangen in hem opkomt om die kerk maar te verlaten en zich te voegen bij een groepje, waar het geloof meer wordt beleefd en waar er meer onderlinge liefde en blijdschap in de Heere is, dan zal hij zichzelf toch voor het aangezicht Gods onderzoeken en vragen naar de diepste beweegredenen van een eventuele beslissing hetzij om die kerk te verlaten hetzij om erin te blijven. Hij weet dat ons menselijk hart zo arglistig is en dat wij zo gemakkelijk onszelf zoeken achter vrome woorden en achter Bijbelteksten.

Het zal bij een rechtvaardige ook nooit opkomen om te denken: „Mijn zonden zijn immers allang door Christus gedragen met alle schuld en straf, die daaraan verbonden was, dus…. ga ik maar raak leven of in elk geval de kantjes er maar wat van af lopen." Die gedachte is hem helemaal vreemd. Hij kent immers de Heere en heeft Hem onuitsprekelijk lief. Hij weet uit ervaring dat de grootste vreugde, de grootste heerlijkheid van zijn leven, juist bestaat in het zo dicht mogelijk leven bij de Heere.

Iemand die werkelijk in zulk een richting zou denken, moet zich beslist afvragen of hij wel wedergeboren is en echt tot bekering is gekomen. Natuurlijk heeft ook de rechtvaardige steeds nog last van de oude zondige natuur. En de verzoekingen kunnen zo diep in hem doordringen dat het lijkt alsof het begeren niet slechts uit die zondige natuur, maar ook uit zijn eigenlijke „ik" voortkomt. Maar altijd weer is er dat eilandje in hem, die Rots der eeuwen, Jezus Christus, waarop hij zich kan terugtrekken. In en vanuit Christus weet hij dan, misschien na veel strijd, toch weer, dat hij de zonde innerlijk niet wil, omdat Christus in hem leeft.

Zo zou ik nog heel wat kunnen verder schrijven over de gelovige, de rechtvaardige, de oprecht vrome, de begenadigde, de door God gezegende mens, want het leven voor Gods aangezicht is rijk en diep en machtig. Wanneer je dat eenmaal ervaren hebt, dan verlang je naar steeds meer. De Heere God gaat je dan zo enorm trekken. Hij lijkt dan als een grote magneet. Je kunt nooit meer helemaal van Hem loskomen. „Gezegend zij de God en Vader van onze Heere Jezus Christus, die ons gezegend heeft met alle geestelijke zegening in de hemel in Christus" (Ef. 1:3).

Gift N.N.

Voor Ds. Parraga kregen we een anonieme gift van ƒ 100,— die we langs deze weg verantwoorden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen