Ex-priesters en hun toekomst

Regelmatig ontvangen we in de „Wartburg" ex-priesters. Wij willen u wat over hen vertellen, opdat u een inzicht krijgt in ons werk en de moeilijkheden, die daarmee verbonden zijn.

In de „Wartburg" kunt u meestal een internationaal gezelschap aantreffen. De uigetredenen komen uit verschillende landen en spreken uiteenlopende talen. Ook Nederlanders en Vlamingen zijn er onder, doch het grootste percentage zijn anderen.

De eerste moeilijkheid is vaak de taal. Wanneer zij Engels, Frans of Duits spreken, is het nog wel te overkomen, maar wij treffen onder hen b.v. ook Spanjaarden en Portugezen aan.

WAAROM TRADEN ZIJ UIT ?

Sommigen omdat zij zeer bewust voor het protestantisme kozen. Maar niet allen hebben persoonlijk geloof.

Anderen deden de stap omdat zij het zonder meer niet eens waren met de roomse leer. Als dat het geval is, leven zij niet zelden in een geestelijk vacuum. Het kan ook voorkomen, dat men de toog aflegde omdat men verlangde naar huwelijk en gezinsleven.

Zij, die door ons worden opgevangen, worden niet gedwongen om protestant te worden. Wel verwachten wij van hen dat zij de bijbelstudies bijwonen. Niet zelden is het voorgekomen, dat men kwam zonder geloofsovertuiging en dat wij hen tot aanvaarding van Christus en Zijn kruis zagen komen.

Vóór hun komst worden zij op de hoogte gesteld van de regels, die in ons huis gelden. Men weet dus waar men terecht komt en wat er verlangd wordt.

HET ACCLIMATISEREN

Er volgt een aantal weken om tot rust te komen en zich aan te passen. Als er geen reden is om te veronderstellen, dat men spoedig zal vertrekken, wordt van hen verwacht, dat zij gewoon gaan werken in de maatschappij. Voor degenen, die het Nederlands niet spreken of verstaan, zal dit in de eerste tijd handenarbeid zijn en daarnaast moet intensief de taal geleerd worden. Zo mogelijk wordt er voorzien in werk voor halve dagen, zodat de andere helft van de tijd kan benut worden voor taalstudie. Naast de practische reden, is er ook een psychologische tot het verrichten van handenarbeid. Het is van groot belang dat deze mensen in aanraking komen met het maatschappelijke leven. Velen van hen vertoefden jaren in een klooster en werden wat wereldvreemd. Of men werkte in een parochie, soms op het platteland en in een rooms land, waar men met grote eerbied werd behandeld en op een voetstuk werd geplaatst. Natuurlijk had dit zijn gevolgen voor de instelling op de medemens.

WORDEN ALLEN PREDIKANT?

Dat zeker niet. In de eerste plaats moet er roepingsbesef zijn. Zijn wij daarvan overtuigd, dan kan er gestudeerd worden aan ÉÉn van de universiteiten of opleidingsinstituten en wordt de studie bekostigd. Wij houden ons dan regelmatig op de hoogte van de gemaakte vorderingen.

Het komt ook voor, dat men in het buitenland studeert. In dat geval blijven wij eveneens contact onderhouden. Men kan dan predikant worden in het land waar de betrokkene vandaan komt, in Nederland of elders, wat het beste is.

EN DE ANDEREN ?

Er wordt al of niet met behulp van de Stichting een betrekking gezocht of voor omscholing gezorgd.

Het hangt van de omstandigheden en van de persoon af of het verblijf in de „Wartburg" korter of langer duurt. Het ligt voor de hand, dat men op den duur een eigen bestaan opbouwt buiten de „Wartburg". Tenzij tegen de wens van de betrokkene, worden ook met hen, die buiten ons huis vertoeven, contacten onderhouden. Wordt er een beroep gedaan op onze hulp, in welke vorm ook, deze wordt graag verleend indien het althans binnen de richtlijnen van de Stichting valt.

Mocht het blijken, dat onze Stichting slechts gebruikt werd als springplank om uit de r.k. kerk te komen, dan kan er een moment aanbreken, dat onze taak ophoudt. Toch zijn wij er dankbaar voor als wij er in geslaagd zijn om iets van de liefde van Christus en de dienst der barmhartigheid te tonen.

AANSLUITEN BIJ EEN KERK

Geen enkele kerk geniet bij ons de voorkeur. Ex-priesters sluiten zich aan bij verschillende kerken. Soms wordt het moeilijk wanneer ons om advies gevraagd wordt, temeer omdat er zoveel kerken zijn. Dan moeten wij ons als reformatorische christenen schamen vanwege de verdeeldheid. Toch verblijden wij ons als de wens geuit wordt om de bijbelse weg te volgen in de gemeenschap van Gods kinderen.

HUWELIJK

Enkelen van de ex-priesters zijn reeds getrouwd als zij zich bij ons melden of treden in het huwelijk tijdens hun verblijf bij ons. De vraag is wel eens gesteld: trouwen sommigen niet al te vlug en is een huwelijk kort na het uittreden niet een gebrek aan principe? Vergeet u dan niet, dat een huwelijk een normale zaak is voor een gezond mens, ja, een scheppingsordinantie Gods. Velen hebben reeds een strijd van jaren achter de rug in sexueel opzicht. Dan kan het woord van Paulus gelden: „Want het is beter te trouwen dan van begeerte te branden." Het is daarbij begrijpelijk dat er verlangen is naar liefde en gezinsleven.

VELERLEI NOOD

Veel en groot zijn menigmaal de moeilijkheden. Denk eens aan de grote omschakeling, die deze mensen moeten maken. Het zich aanpassen bij de voor hen soms volkomen andere leef- en voedingsgewoonten, maatschappelijke verhoudingen, klimaat, enz.

Veel erger is de geestelijke ncod. Al die jaren werd hun geleerd, dat het verlaten van de „moederkerk" een doodzonde is. Men mag dan vanuit Gods Woord weten, dat het niet waar is en met zijn verstand het tegendeel kunnen beredeneren, maar de strijd in het onderbewuste is daarmee nog lang niet altijd uitgewoed. Wat van kindsbeen af met de paplepel is ingegeven, raakt men niet zo maar kwijt, tenzij Gods bevrijdende kracht volkomen beslag heeft in zo'n leven.

Bedenk dan tevens, dat vanwege de overgang soms alle contacten met de familie verbroken werden.

HEB BEGRIP VOOR HUN MOEILIJKHEDEN

Niet zelden werd men geestelijk en lichamelijk beschadigd. Er was een verdringingsproces op sexueel terrein. De biechtstoel was de plaats waar dingen werden gehoord, die verwerkt moesten worden en hoe? Rondom huwelijk en liefde werd i.v.m. de bijzondere situatie een net van romantiek geweven. Hoewel al lang volwassen, is men in bepaalde gevallen niet rijp voor het leven. Dan kunnen de desillusies met al de gevolgen van dien niet uitblijven.

De r.k. moraal zit er soms nog zo diep in, dat de gevolgen daarvan in 't dagelijkse leven nog vallen te signaleren. Ex-kloosterlingen kunnen b.v. soms moeilijk loskomen van de strakke kloosterdiscipline en hebben moeite met zelfstandigheidsbegrippen en de eis tot besluitvaardigheid.

Er zou nog zoveel te noemen zijn.

Meent u nu niet, dat wij ex-priesters willen voorstellen als simpele lieden. Zij hebben meestal een lange studie achter de rug en velen van hen zijn hoogbegaafd en intellectuele mensen. Het leven in een bepaald kerkelijk systeem moet echter wel een stempel op hun persoonlijkheid gezet hebben.

Ook in ons protestants kerkelijk leven zijn vele misstanden. Wij kunnen in tal van opzichten de hand in eigeni boezem steken. Toch behoeft dit nog geen reden te zijn om bovenstaande te verzwijgen. Laten wij helpen waar wij kunnen en vooral hen, die het moeilijk hebben, gedenken in onze gebeden. Het gaat om de eer van de Heiland en daarom om de liefdedienst aan de naaste.

Vervolg bl. s23

„Ja", zegt de jezuiet, en ik heb nog wat lekkers in mijn auto om wat op te kikkeren".

En werkelijk, uit het wrak van de auto haalt hij een fles cognac en houdt die de dominikaan voor. „Dat zal ons goed doen!" „Ja", zegt de dominikaan en zet de fles aan de mond. Klok-klok-klok...... „Hè wat kikker je daar van op! Als 't u blieft. Nou u".

Maar tot zijn grote verbazing zet de jezuiet de fles naast zich neer. „Waarom drinkt u niet?", vraagt de dominikaan. Antwoord van de jezuiet: .,Ik wacht tot de politie geweest is en de schuld van het ongeluk is vastgesteld".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen