Het Vatikaan kent de ellende

... van de ex-priesters, maar vergroot ze

„In Italië heeft de kwestie van het celibaat een héél bijzonder aspekt. In dit land leven enige duizenden — men noemt zelfs het aantal van tienduizend — die hun ambt hebben verlaten. Krachtens de bepalingen van het concordaat van 1929 hebben deze mensen het bijzonder moeilijk. Ze mogen geen funktie bekleden in overheidsdienst, dus geen ambtenaar zijn van de staat, de provincie of de gemeente. Ze mogen dus ook geen professor, leraar of onderwijzer worden. Voor hen blijft dus niets anders over dan dat ze koffers sjouwen, of, als ze geluk hebben, werkzaam zijn in een winkel of in een „trattoria".

Aldus een hooggeplaatst r.k. geestelijke van het Vatikaan in een interview met Henk Baljon, gepubliceerd in (r.k.) „Brabants Dagblad" van 19 nov. 1966.

Trappen naar een weerloze

Bij elk beschaafd volk bestaat er een instinktmatige afkeer tegen mishandeling van weerlozen. Men beschouwt dat als unfair. Daarom zal de wereldopinie zich er steeds tegen verzetten, wanneer krijgsgevangenen niet humaan worden behandeld.

Maar wat moeten we denken van Pius XI, die in zijn konkordaat met Mussolini geëist heeft, dat de Italiaanse staat aan geen enkele ex-priester werk zal verschaffen? Wat te denken van al de daarop volgende pausen, Pius XII, Joannes XXIII en Paulus VI, die aan deze bepaling hebben vastgehouden? Deze mensen, die zich de „plaatsbekleder van Christus op aarde" noemen, proberen de ex-priester door een wettelijke bepaling maatschappelijk nog verder de goot in te trappen. Dat is trappen naar een weerloze.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen